Is dit alles? Heb ik hier zoveel moeite voor gedaan? Een reis van honderdtweeënzeventigduizend lichtjaar? Met tussenstops op honderden planeten? Urenlang schieten op kristallen en rotsblokken om meer brandstof te maken? En dan is DIT de beloning? Wee tee ef, Hello Games.
Lees verder voor de niet-zo-spannende ontknoping van No Man’s Sky.
Euh, oké… en wat nu? Ik ben bij de laatste ster vóór het mysterieuze centrum, maar ik mag er niet naartoe vliegen. Als ik het toch probeer krijg ik de waarschuwing dat de afstand “too far to jump” is, en dat ik eerst mijn Warp Drive moet upgraden. Dat is lastig, want ik heb alle beschikbare Warp Reactors al in mijn ruimteschip geïnstalleerd. Theta, Tau en Sigma; meer zijn er niet.
Ik ga denk ik maar een beetje rondvliegen. Kijken of het vanaf een andere ster wel lukt. Het centrum van het heelal wordt omringd door een grote lege ruimte (zonder sterren). Een soort onzichtbare bol. Misschien zijn er maar een plaatsen waar je de oversteek kunt maken?
Het grappige aan dit deel van het heelal is dat bijna alle planeten al zijn bezocht door andere astronauten. Tot nu toe was ik een pionier die onbekende werelden ontdekte, maar in de laatste fase van de reis treed ik in de voetsporen van duizenden andere astronauten, allemaal met hetzelfde einddoel. De planeet waar ik nu ben, Duhingwon Dogaib, is bijvoorbeeld ontdekt door xxCHEF86xx op 25 september 2016. Jammer dat ik niet kan zien hoe hij of zij die laatste 800 lichtjaren heeft overbrugd!
Distance to centre: 796,5 lichtjaar.
Bekijk het hele No Man’s Sky dagboek
Neo-games.blog forum
Distance to centre: 19.521,7 lichtjaar.
Ik ben nu wel héél dichtbij. Een paar weken geleden, toen ik nog 172.000 lichtjaar was verwijderd van het centrum, kon ik me niet voorstellen dat ik ooit zo ver zou komen. Het leek een onmogelijke afstand. Maar nu, tientallen zwarte gaten en honderden tochtjes door hyperspace later, heb ik het midden van het heelal bijna bereikt.
Helaas worden de planeten niet “steeds vreemder” naarmate ik dichterbij kom. (ik zou zweren dat regisseur Sean Murray dat ooit heeft beloofd, al kan ik het interview nu niet meer vinden). Deze tekening maakte ik op Vamatss Deonc, en afgezien van die donutvormige bergen is het landschap nog steeds ongeveer hetzelfde als op Dekelakeriko – de planeet waar mijn reis anderhalve maand geleden begon. Bomen, gras en buitenaardse bloemen. Nog steeds mooi, maar al lang niet meer spannend om te ontdekken.
De enige reden dat ik toch steeds weer in mijn ruimteschip stap, is om de geheimen van het universum te ontdekken. Nog maar een klein stukje!
Bekijk het hele No Man’s Sky dagboek
Neo-games.blog forum
Kijk hoe mooi de zon* opkomt op Acruitusalang. Ik weet dat mijn dagboek de laatste tijd een beetje negatief is, maar laten we niet vergeten dat het best bijzonder is om op onbekende planeten rond te lopen.
Ja, de reis duurt te lang en er is weinig afwisseling, maar de planeten zelf zijn nog steeds adembenemend mooi. Ik ben vaak zo druk met het verzamelen van grondstoffen dat het sightseeing er een beetje bij inschiet, maar zo af en toe word ik opeens verrast door een spectaculair uitzicht.
Een laag overvliegende draak bijvoorbeeld. Of een barst in de grond die naar een ondergronds meer blijkt te leiden. Lichtgevende stofwolken tijdens een radioactieve storm, of gewoon de zon die opkomt boven de oranje grasvelden van Acruitusalang.
Als ik later terugdenk aan deze reis, zijn dat de scenes die ik me zal herinneren.
* Eigenlijk moet hier staan “kijk hoe mooi de Kuvaakkinla-Aseb opkomt”, maar voor de leesbaarheid heb ik daar maar “zon” van gemaakt.
Distance to centre: 41.368,4 lichtjaar.
Bekijk het hele No Man’s Sky dagboek
Neo-games.blog forum
Het wordt steeds moeilijker om dit dagboek te vullen. Vandaag was weer zo’n dag waarop niets gebeurde. Ja, een paar vierkante bergen en weer twee spaghettiplaneten, maar niets waar ik nog niet eerder over heb geschreven. Hopelijk heeft het universum nog een paar verrassingen in petto, anders gaan we een saaie eindsprint tegemoet.
Van de positieve kant: het is me wel eindelijk gelukt om weer consequent over een spel te dagboeken. In het verleden ben ik een paar keer halverwege afgehaakt, maar blijkbaar heb ik nu een ritme gevonden waarin ik het voor elkaar krijg om… nou ja, misschien niet elke dag, maar dan toch bijna elke dag een tekening te maken. (Spoiler: het geheim is om niet te zeuren en gewoon te beginnen).
Ik wil dat graag volhouden als No Man’s Sky is afgelopen, maar wat moet mijn volgende dagboek worden? Ga ik verder met Dark Souls 3? Koop ik een nieuw spel? Trek ik een oude uit de pile of shame? Of kan ik beter weer gewoon over het gamenieuws gaan bloggen? Laat het me weten in de reacties.
Ik kan niet beloven dat ik jullie tips ook echt gebruik, maar aangezien ik zelf nog geen idee heb, sta ik open voor suggesties.
Distance to centre nog maar 49.794,2 lichtjaar!
Bekijk het hele No Man’s Sky dagboek
Neo-games.blog forum
Deze planeet heette eigenlijk Prazmarxve Dair, maar ik heb hem omgedoopt tot Spaghetti Bolognese omdat… nou ja, de reden spreekt denk ik voor zich.
Die sliertvormige bergen zijn een wonderlijk verschijnsel. Ik heb geen idee via wat voor geologisch proces zoiets ontstaat, maar het is een van de meest buitenaardse (als in: totaal niet te vergelijken met iets dat op aarde voorkomt) dingen die ik tijdens deze hele reis ben tegengekomen. Vanuit de lucht zien ze er bizar uit, en op de grond leveren ze ook vaak spectaculaire landschappen op.
Het probleem is dat ik zulke bergen de hele tijd tegenkom. Het zijn er nooit zo veel als op Spaghetti Bolognese, maar ik ken tientallen planeten waar er af en toe eentje door het landschap kronkelt. Trouwe lezers van dit dagboek herkennen ze misschien nog van een tekening die ik lang geleden maakte voor dag 11.
Stel je voor dat ik zulke bergen nog nooit had gezien. Dan was Spaghetti Bolognese de meest bizarre wereld geweest die ik ooit had gezien. Ik had m’n ogen niet geloofd en ik zou minstens drie dagen zijn gebleven om het landschap verder te onderzoeken. Het had een magisch moment kunnen zijn.
In plaats daarvan was SB gewoon de zoveelste planeet waar ik landde voor brandstof. Leuk om zo veel kronkelbergen bij elkaar te zien, maar ik viel niet bepaald uit mijn stoel van verbazing. Als je erover nadenkt is dat best een gemiste kans. Ik bedoel, ik ben niet religieus aangelegd, maar als ik me probeer voor te stellen dat het universum door iemand is ontworpen – bijvoorbeeld om er een leuke game van te maken – dan had diegene de kronkelbergen misschien beter pas op een later moment kunnen introduceren.
Distance to centre: 64.545,1 lichtjaar.
Bekijk het hele No Man’s Sky dagboek
Neo-games.blog forum
He kijk, ik heb een planeet gevonden met vierkante bergen. Ze zijn ongeveer 100 meter hoog en hol vanbinnen. Een soort reusachtige opbergdozen. Dat is best apart.
Ik bedoel, het is niet zo spectaculair als sommige landschappen in onze eigen zonnestelsel (planeten met ringen, gasreuzen, een maan met honderden actieve vulkanen, ijswerelden met kilometershoge geisers), maar het is in ieder geval anders dan alle planeten die ik tijdens deze reis heb bezocht.
Ik hoop natuurlijk dat dit het begin is van een reeks bizarre planeten die alle voorstellingsvermogen te boven gaan, maar ik houd er ook rekening mee dat het hier misschien wel bij blijft. Een paar rare rotsformaties, en verder gewoon dezelfde planten en dieren die overal voorkomen. Die eerste optie zou spannender zijn, maar na 34 dagen ben ik blij met alles dat de sleur een beetje doorbreekt. Kom maar op met die rare rotsformaties!
Distance to centre: 72.056,4 lichtjaar.
Bekijk het hele No Man’s Sky dagboek
Neo-games.blog forum
Ik stond op het punt om door een zwart gat te vliegen, toen ik me opeens afvroeg hoe dat er uit zou zien vanaf de grond. We weten allemaal dat planeten in de buurt van sterren worden verlicht en verwarmd, maar wat is het effect van zwarte gaten? Zijn zulke planeten altijd donker? Is er leven mogelijk? Gaat de tijd langzamer, zoals op die ene planeet in Interstellar?
Om antwoorden te vinden zette ik koers richting Foferong Roker, de planeet die toevallig het dichtst in de buurt lag van dit zwarte gat.
De tekening verraadt het misschien al een beetje: het was niet zo spectaculair. Foferong Roker heeft een normale dag/nacht cyclus en een gevarieerde flora en fauna. Tijdsverschillen zijn lastig te meten als je in je eentje reist, maar ik heb in ieder geval niets vreemds gemerkt. Afgezien van een donker vlekje in de lucht is Foferong Roker gewoon de zoveelste woestijnplaneet. Best mooi, maar verder niet heel erg interessant.
Toch jammer. Ik had gehoopt dat dit mijn eerste écht bizarre planeet zou worden. Hopelijk heb ik morgen meer geluk.
Distance to centre: 88.350,0 lichtjaar.
Bekijk het hele No Man’s Sky dagboek
Neo-games.blog forum
Ik heb een onschuldig ruimteschip neergeschoten. Volgens mij ben ik nu een piraat.
Het gebeurde niet eens per ongeluk. Ik deed het uit verveling. Gewoon om te zien wat er zou gebeuren.
Aanvallen van piraten zijn normaal mijn enige afleiding tijdens lange ruimtevluchten. Maar vanmiddag bedacht ik me dat ik ook gewoon zelf een gevecht kon uitlokken. Dus ik koos een willekeurig ruimteschip en begon te schieten.
In eerste instantie ging het zoals ik had verwacht. Hij ging ervandoor, ik zette de achtervolging in, etcetera. Maar toen verschenen er opeens drie ruimteschepen van de Sentinels (een soort intergalactische robotpolitie) die op mij begonnen te schieten.
Fraai is dat: als ik word aangevallen door piraten mag ik het lekker zelf uitzoeken, maar andere astronauten krijgen meteen van drie kanten hulp.
Ik heb nog even geprobeerd terug te vechten, maar voor ieder Sentinel-schip dat ik opblies verschenen er twee nieuwe. Uiteindelijk ben ik dus maar gevlucht. Laat ik me voortaan maar weer gewoon aan de wet houden.
Distance to centre: 93.974,1 lichtjaar.
Bekijk het hele No Man’s Sky dagboek
Neo-games.blog forum
Een mijlpaal: ik heb de honderdduizend-grens doorbroken. Voor het eerst ben ik minder dan 100.000 lichtjaar verwijderd van het centrum van het heelal.
En ja, okee, ik begon deze reis op ongeveer 172.000 lichtjaar van het midden. Technisch gezien ben ik dus nog niet eens op de helft, maar dit voelt toch als een belangrijke psychologische grens. Langzaam maar zeker komt mijn einddoel dichterbij.
Ik wou dat ik kon zeggen dat de planeten er nu ook anders uitzien, maar daar heb ik helaas nog niets van gemerkt. Het zijn nog steeds dezelfde berglandschappen. Soms kaal, soms begroeid met buitenaardse bomen en planten die ik allemaal al ken van andere planeten.
Het enige waaraan ik zie dat ik vooruitgang boek is dat mysterieuze centrum. Een helderwitte ster die ik de loop van mijn reis steeds groter wordt. Het gerucht gaat dat planeten pas echt vreemd worden in de buurt van het centrum. Laten we hopen dat ik die buurt al bijna heb bereikt.
Distance to centre: 99.610,6 lichtjaar.
Bekijk het hele No Man’s Sky dagboek
Neo-games.blog forum