Hallo trouw publiek, welkom bij alweer de allerlaatste dag van het grote Pokémon Dagboek. Na achtennegentig dagen nonstop spelen zet ik Pokémon Diamond nu voorgoed op de plank. Afscheid nemen is nooit leuk, maar in dit geval was het toch echt de hoogste tijd. Ik heb namelijk iets geleerd in de afgelopen drie maanden.
Categorie: "Pokemon"
Het Pokémon Dagboek dag 97: Op avontuur met Psyduck
Hey kids! Ik stond vandaag tegenover een grote boze Tentacruel. Voor wie nog nooit een Tentacruel heeft gezien, dat is misschien wel, en als ik zeg misschien wel bedoel ik zeker weten, de engste Pokémon in het hele spel. De meeste Pokémon zien er schattig uit, maar dit monster… niet. Het is net een kruising tussen een kwal, een octopus en een Metroid. Niet om gemeen te doen, maar er worden vast een stuk minder Tentacruel knuffelbeesten verkocht dan Pikachu's!
Wat ik daar aan het doen was, trouw publiek, was een stukje varen met Psyduck. Ik wilde wel eens weten of de mensen van die Day Care hem goed hadden opgevoed. En met goed opgevoed bedoel ik of hij goed kan vechten. We weten allemaal dat Psyduck er schattig uitziet, maar ik was een beetje bang dat al die maanden in het dagverblijf hem een beetje soft hadden gemaakt. En raad eens? Ik had gelijk! Je zou denken dat een Psyduck van level 45 makkelijk moet kunnen winnen van een level 35 Tentacruel, maar dat viel smerig tegen. Als ik Psyduck een "Zen Headbutt" liet uitvoeren loog het spelletje dat dat "super effective" was, maar ondertussen verloor de Tentacruel er maar een piepklein streepje energie door! Ik had vijf Zenn Heatbutts nodig om te winnen. Vijf! Het doet me pijn om het te zeggen maar… Psyduck is een watje geworden!
Het Pokémon Dagboek dag 96: Vergeef me Psyduck
Hey kids! Ik wil niet veel zeggen, maar volgens mij lezen jullie dit dagboek nog beter dan ik. Terwijl ik de schrijver ben onthouden jullie allerlei details die ik zelf allang weer was vergeten. Jullie lijken wel geobsedeerde fans! Om een voorbeeld te geven: ik was allang vergeten dat ik mijn goede vriend Psyduck een paar maanden geleden in de Pokémon Day Care had achtergelaten.
Jullie aan de andere kant, wisten het nog precies. En bleven me er keer op keer aan herinneren. "Erik Psyduck zit nog in de Day Care!" zeiden jullie. Keer op keer. Eerst kon ik daar niet zoveel mee. Ik was druk bezig met mijn avontuur en Psyduck was gewoon niet sterk genoeg. Maar nu… nou ja, het avontuur is toch afgelopen. Ik kon Psyduck net zo goed even ophalen, toch? Precies, dat vond ik ook. En dus klopte ik vanavond aan bij de Pokémon Day Care, betaalde 2500 muntjes, en viel mijn goede vriend Psyduck in de armen. Het was een emotioneel moment. Die goede oude Psyduck. Level 45 is hij inmiddels en volgens de liefdesmeter op mijn Pokétch horloge houdt hij nog maar een heel klein beetje van me. De belangrijkste les die ik vandaag heb geleerd is dan ook dat je nooit je vrienden maandenlang moet achterlaten bij een dagverblijf. Dat wordt je niet in dank afgenomen.
Het Pokémon Dagboek dag 95: Lang leve mijn Pokémon!
Hey kids! Geloof het of niet, maar het lijkt erop dat ik een minder slechte Pokémon trainer ben dan ik had verwacht. En ik maak niet eens een grapje als ik dat zeg. Voordat we begonnen aan dit krankzinnige experiment wist ik zeker dat ik alle online gevechten zou verliezen, maar het gaat mijn Pokémon eigenlijk best goed af!
Als we dat eerste gevecht van vandaag met Liz niet meetellen tenminste. Het was drie Pokémon (van haar) tegen zes Pokémon (van mij), dus ik dacht dat ik in het voordeel zou zijn. Haha, ik had het niet misser kunnen hebben. Ik ben onder de indruk van de toewijding waarmee Liz haar Pokémon traint, want alledrie die Pokémon waren level honderd! 100! Tjonge, ik hoef vast niet uit te leggen hoe snel ik dat gevecht verloor.
Het Pokémon Dagboek dag 94: Verveling
Zo trouw publiek, het lijkt erop dat ik er weer ben. Het hele internet was vandaag in rep en roer over het uitblijven van Het Grote Pokémon Dagboek dag 94. Groot was de verwarring, blind was de paniek. Wat was er aan de hand en belangrijker nog: zou het ooit weer goedkomen? Niemand wist het. Maar blijkbaar heeft ook niemand van jullie mijn smeekbede gelezen. Alles wat ik wilde was iemand om tegen te vechten en helemaal niemand bood zich aan!
Mijn bedoeling was om deze laatste dagen te vullen met gevechten tegen andere spelers. Maar zonder, nou ja, andere spelers blijft er van die plannen weinig over. En dus heb ik vandaag een beetje rondgelopen door de regio Sinnoh. Doelloos. Ik verveelde me trouw publiek. Nu ik de Pokémon League heb uitgespeeld merk ik dat ik steeds minder zin krijg om mijn Pokémon te blijven trainen. Als deze verloren dag me iets heeft geleerd, dan is het dat ik inderdaad klaar ben met dit spel. Sommigen van jullie vinden dat ik nog verder zou moeten spelen maar dat gaat echt niet meer gebeuren. Het spijt me, mijn avontuur in Sinnoh is afgelopen.
Maar rick! Man! Ik las dat jij morgen nog tegen me wilde vechten! Mijn gevecht tegen Thom was één van de leukste dingen die ik de afgelopen 94 dagen heb gedaan, dus ik ben een groot voortstander van nog een paar van dat soort epische confrontaties. Mijn Friend Code is 3952 4395 4918. Leer het uit je hoofd en schrijf het op alle deuren en ramen die je tegenkomt. En dat was gericht tegen iedereen die zin heeft om tegen Luxray, Dialga, Quagy, Crobat, brandend paard en Turtwig te komen vechten!
Het Pokémon Dagboek dag 93: Misschien is Crobat weggevlogen?
"En nu?"
"Is het spel nu vastgelopen?"
"Nee joh, natuurlijk niet."
"Het duurt anders wel lang."
"Ja."
"Crobat used Fly, staat er bij mij."
"Inderdaad bij mij ook."
"Volgens mij is het vastgelopen."
"Misschien is Crobat weggevlogen?"
En vlak daarna werd de verbinding definitief verbroken. Maar dat was okee, we hadden toen toch al bijna een vol uur tegen elkaar gevochten, Thom en ik. Niet de eerste keer dat ik online tegen een andere speler vocht, maar de vorige keer was al wel zolang geleden dat ik vanavond weer onder de indruk was van hoe goed alles werkte. Zelfs al klonken onze stemmen krakerig, we konden elkaar wel verstaan. En ik moet zeggen, het voegde absoluut wat toe om samen onze Pokémon aan te moedigen terwijl ze elkaar afmaakten.
"Eens kijken wat je hiervan vindt."
"Nee! Nee! Nee!"
"Ga dood! Ga dood!"
"Oh gelukkig, hij heeft nog net 1 streepje energie over."
"Ah sh… jammer!"
En het was óók leuk om Thom Pokémon te zien gebruiken die ik nog nooit eerder had gezien. Gevonden in de diepste spelonken van Pokémon Pearl en Diamond, en ook afkomstig uit andere Pokémon-spellen, zo vertelde hij. Ik was onder de indruk. Ze zagen er allemaal erg gevaarlijk uit. Maar ik heb ook goed m'n best gedaan, al zeg ik het zelf. Twee van de drie gevechten werden door mij gewonnen! En als Crobat niet was weggevlogen had ik die laatste ook nog makkelijk kunnen winnen.
Het Pokémon Dagboek dag 92: Ik win!
Okee okee, ik geef het toe. Dat was best moeilijk. Jullie hadden me al gewaarschuwd, en toch was de Pokémon League lastiger dan ik had verwacht. Die Elite Four? Wow, vier hele sterke trainers. Ik moest hard m'n best doen om te winnen. En daarna die Pokémon Champion? Allemachtig! Haar Pokémon waren gewoon sterker dan die van mij! Lang geleden dat ik dat over iemand kon zeggen. Dit was gewoon de eerste keer in 92 dagen dat ik bang was dat ik misschien niet zou winnen! Maar gelukkig had ik iets dat zij niet hadden.
Jawel, ik heb het over vijftig flessen Hyper Potion, haha! Zien jullie kinderen, ik ben niet zo iemand die te koppig is om naar goedbedoeld advies te luisteren. Zelfs niet toen ik dacht dat jullie overdreven en dat de Pokémon League wel zou meevallen. Voor de zekerheid heb ik toen toch maar even vijftig flessen van dat wonderspul ingeslagen. En nog een paar Revives voor noodgevallen. Op het moment dat ik ze kocht voelde het een beetje overdreven, maar o wat was ik vanavond blij dat ik ze bij me had. Ik heb meer dan de helft van die Hyper Potions nodig gehad! Hier op deze tekening is mijn Luxray bijvoorbeeld in gevecht met een Garchomp van level 66. Dat was de laatste Pokémon waar ik tegen moest vechten voordat ik kampioen werd. En alleen al in dat ene gevecht had ik tien Hyper Potions nodig. Het was krankzinnig! Telkens als ik dacht dat ik gewonnen had, gaf zij die Garchomp weer een drankje waardoor zijn energie weer aangevuld werd. Bah! Ik vind het zo irritant als trainers dat doen…
Maar ja. Ik heb dus gewonnen. Hoera voor mij, ik ben de nieuwe kampioen. En dit dagboek… is nu wel bijna afgelopen. Maar voordat ik helemaal de stekker eruit trek wil ik eerst nog een paar online gevechten meemaken. Ik heb eindeloos vaak over die functie geschreven voordat het spel uitkwam, en nu ik het dan eindelijk zelf speel heb ik er nauwelijks gebruik van gemaakt. En ja ik wéét dat mijn fantasiewereldje, waarin ik de beste trainer ter wereld ben, op deze manier ruw wordt verstoord. Ik ga verliezen en ik ga hard verliezen. Maar dat is okee, ik wil het toch een keer meemaken. Dus kom maar op! Wie heeft er zin om vandaag nog tegen Dialga, paarse vleermuis, brandend paard, Luxray, Quagy of Turtwig te vechten?
Het Pokémon Dagboek dag 91: R.I.P. paarse vleermuis (niet de mijne)
Hij was al bijna dood kinderen, deze paarse vleermuis die ik tegenkwam op Victory Road. Ik had met hem gevochten en hij was nu al zover verzwakt dat mijn volgende aanval hem zeker zou doden. Hij was wat je zou kunnen noemen kansloos, ik wist het en hij wist het. Alleen was hij nu aan de beurt om aan te vallen, dus had hij nog één kans om wraak te nemen. Winnen kon hij al niet meer, daar was mijn Dialga te sterk voor, maar hij zou me nog wel ernstig kunnen verzwakken. Of, als hij me écht het leven zuur wilde maken, had hij me ook kunnen vergiftigen.
Maar dat deed hij allemaal niet. De laatste aanval die deze vleermuis tijdens zijn leven uitvoerde was een 'Mean Look'. Ik ga ervan uit dat iedereen hier wel weet wat een gemene blik inhoudt, maar toch: met Mean Look kun je je tegenstander zo hard intimideren dat hij niet meer durft te vluchten. Met andere woorden, deze paarse vleermuis, die eigenlijk al zo goed als dood was, had er nu voor gezorgd dat ik, de man die op het punt stond hem te vermoorden, niet meer kon ontsnappen. Wow. Ik weet niet of dat heel erg dapper of heel erg dom was kinderen, maar ik was onder de indruk! Dit was zijn manier om mij te laten weten dat hij totaal niet bang voor me was. Potverdikkie, ik kreeg in één klap zoveel respect voor dat paarse beestje dat ik best had willen vluchten om hem te laten leven…
Dat is bijna een soort van… ironisch? Hm, hoe dan ook, ikzelf heb Victory Road wel overleefd. Ik geef toe dat het lastiger was dan verwacht (wat een doolhof!), maar uiteindelijk heb ik toch de uitgang gevonden. Ik sta nu voor de grote kerk waar de Pokémon League wordt gehouden. Wens me succes!
Het Pokémon Dagboek dag 90: Maar wat is de Pokémon League?
Hallo trouw publiek. Vlak voordat ik achter mijn computer ging zitten om deze dag in Het Grote Pokémon Dagboek te schrijven, letterlijk nog maar een paar seconden geleden, ben ik op de rug van Quagy tegen een waterval op gezwommen! Whoa! Whoa! Ik wist natuurlijk wel dat Quagy goed kon zwemmen, maar niet dat hij zó goed kon zwemmen. Stel je voor, recht tegen een waterval op! Zalmen zijn al wereldberoemd geworden omdat ze een beetje tegen de stroom in kunnen zwemmen.
En nu ben ik dus bij de "Pokémon League", vlak voor de ingang van "Victory Road." Dat klinkt goed, maar het probleem is, ik heb al die woorden weleens horen zeggen door de lezers van dit dagboek, ik heb alleen nog steeds geen idee wat de Pokémon League precies inhoudt. Wat staat me hier te wachten? Wat valt er te winnen? Is het moeilijk? Is het spel nu al bijna afgelopen? Wel… er is maar één manier om daar achter te komen. Op naar Victory Road!
Het Pokémon Dagboek dag 89: Nu met acht Gym Badges
Pokémon die vechten met elektriciteit zijn irritant! Potverdikkie, ik dacht dat mijn team overal op voorbereid was, maar ik had het in Pokémon Gym nummer acht een stuk lastiger dan verwacht. Alle vijanden gingen moeilijk dood. En al hun aanvallen waren telkens wel bijzonder effectief op mij. Het was niet eerlijk. Niet dat ik het niet gehaald heb ofzo, natuurlijk wel. Maar ik moest er zowaar m'n best voor doen.
Ik heb potions moeten gebruiken! Crobat raakte bewusteloos! Dat soort dingen ben ik helemaal niet gewend. Ik heb zelfs een paar keer gedacht -hou je vast, dit is redelijk schokkend- had ik Onix nog maar! Die kon altijd heel goed tegen elektriciteit. Maar die gedachte heb ik gelukkig héél snel weer uit m'n hoofd gezet. Gewoon verder spelen was mijn motto. En met succes want ik heb gewonnen. Ha! Alleen heb ik Pokémon Gym Leader Volkner deze keer niet getekend. Sorry maar Volkner verdient geen eigen tekening. Wat een gebrek aan enthousiasme zeg. Hij bleef maar zeuren dat hij geen zin had om te vechten. De zeikerd. Het is graag of niet hoor! In plaats daarvan heb ik nu dus maar het meisje getekend dat zich had verkleed als Pikachu en die vier Pikachu's bij zich had om tegen mij te vechten. Dat is inderdaad een verontrustende obsessie, maar in ieder geval is ze wel ergens enthousiast over! Dat is meer dan we over Volkner kunnen zeggen.