Deze planeet heette eigenlijk Prazmarxve Dair, maar ik heb hem omgedoopt tot Spaghetti Bolognese omdat… nou ja, de reden spreekt denk ik voor zich.
Die sliertvormige bergen zijn een wonderlijk verschijnsel. Ik heb geen idee via wat voor geologisch proces zoiets ontstaat, maar het is een van de meest buitenaardse (als in: totaal niet te vergelijken met iets dat op aarde voorkomt) dingen die ik tijdens deze hele reis ben tegengekomen. Vanuit de lucht zien ze er bizar uit, en op de grond leveren ze ook vaak spectaculaire landschappen op.
Het probleem is dat ik zulke bergen de hele tijd tegenkom. Het zijn er nooit zo veel als op Spaghetti Bolognese, maar ik ken tientallen planeten waar er af en toe eentje door het landschap kronkelt. Trouwe lezers van dit dagboek herkennen ze misschien nog van een tekening die ik lang geleden maakte voor dag 11.
Stel je voor dat ik zulke bergen nog nooit had gezien. Dan was Spaghetti Bolognese de meest bizarre wereld geweest die ik ooit had gezien. Ik had m’n ogen niet geloofd en ik zou minstens drie dagen zijn gebleven om het landschap verder te onderzoeken. Het had een magisch moment kunnen zijn.
In plaats daarvan was SB gewoon de zoveelste planeet waar ik landde voor brandstof. Leuk om zo veel kronkelbergen bij elkaar te zien, maar ik viel niet bepaald uit mijn stoel van verbazing. Als je erover nadenkt is dat best een gemiste kans. Ik bedoel, ik ben niet religieus aangelegd, maar als ik me probeer voor te stellen dat het universum door iemand is ontworpen – bijvoorbeeld om er een leuke game van te maken – dan had diegene de kronkelbergen misschien beter pas op een later moment kunnen introduceren.
Distance to centre: 64.545,1 lichtjaar.
Bekijk het hele No Man’s Sky dagboek
Neo-games.blog forum
Lees ook:Minecraft 1.8 geeft meer controle over de terrain generator
Lees ook:Kratos is terug en mooier dan ooit
Lees ook:Bekijk de launchtrailer van puzzelspel Hob
Lees ook:Twintig nieuwe Halo 3 screenshots
Lees ook:Kijk dit: nieuwe trailer No Man’s Sky