Kijken op YouTube
Kijk nou, iemand heeft Super Mario Land 2 ingekleurd. Dit Game Boy-spel uit 1992 is een van Mario’s vreemdste avonturen. Het level-ontwerp is een beetje simpel, lang niet zo ingenieus als in bijvoorbeeld Super Mario Bros. 3 of Super Mario World, maar de bizarre sfeer maakt veel goed. Mario verkent onder andere een Halloween-wereld, de binnenkant van een mechanisch standbeeld, de “Macro Zone” waar alles reusachtig groot is, en zelfs de maan waar hij dankzij de beperkte zwaartekracht superhoog kan springen.
Tot nu toe was dit spel alleen speelbaar in zwart-wit, maar nu is er dus een ROM hack waar alles is ingekleurd. Erg leuk om al die bekende levels (ik heb dit spel vroeger véééél gespeeld) nu eens in kleur te zien.
Super Mario Land 2 DX is speelbaar in iedere Game Boy-emulator, en met de juiste Flashcard zou je ‘m zelfs moeten kunnen draaien op originele hardware.
Kleine ontwikkelaars brengen wel vaker nieuwe spellen uit voor oude spelcomputers (zie bijvoorbeeld Battle Kid voor de NES (2010) of Paprium voor de Mega Drive (2017)), maar voor de Game Boy heb ik ze nog niet eerder gezien. Nintendo’s eerste handheld was nog primitiever dan de NES, maar blijkbaar zijn er toch ontwikkelaars die dat juist als een uitdaging zien.
Tobu Tobu Girl is een heel simpel spelletje zoals je ongetwijfeld ook weleens hebt gespeeld op je smartphone. Klim eindeloos omhoog door steeds op de hoofden van vijanden te stuiteren. Niet erg ambitieus, maar die authentieke Game Boy-graphics geven het wel een charmant sfeertje. Dat vonden blijkbaar meer mensen, want de fysieke spelcassette (met handleiding en fraai doosje) was binnen no timeuitverkocht. (Eventueel kun je je abonneren op de nieuwsbrief om op de hoogte gehouden te worden van de tweede oplage). Gelukkig is de ROM ook gewoon gratis te downloaden. Start hem op in een emulator en waan je weer even in 1990.
Gameplay-trailer na de klik. Goede soundtrack ook wel.
“The Game Boy you know today actually had nothing to do with the one Yokoi had in mind. He saw the Game Boy as a direct follow-on from the Game & Watch, which meant a rather cheap toy, without any real business model and no long-term ambition. To give you a clear comparison, Yokoi wanted a Game Boy that would have looked like the Microvision and would not have lasted more than one or two seasons.”
“President Iwata then came to see me. He was obviously bothered and he said: ‘l talked to Yamauchi-san over the phone and he thinks your console should have two screens… A bit like the multi-screen Game & Watch, you see?’ Everybody is aware of this, but what people do not know is that at the time, everybody hated this idea, even Iwata himself. We thought it did not make any sense.”
Twee opmerkelijke citaten uit dit interview met Satoru Okada, een wat minder bekende Nintendo-medewerker. Jarenlang stond Gunpei Yokoi bekend als de uitvinder van de Game Boy, maar dat blijkt maar half waar. Yokoi kwam op het idee van een Game & Watch met verwisselbare spelcassettes, maar als hij zijn zin had gekregen was de Game Boy een veel primitiever apparaat geworden. Bekijk het bovenstaande reclamefilmpje voor de Microvision om een idee te krijgen van Yokoi’s plannen. Het was Satoru Okada die er een échte spelcomputer van maakte, met een veel beter scherm en vergelijkbare spellen als de NES.
En dat andere citaat, over de DS, is zo mogelijk nog vreemder. Je denkt dat nieuwe spelcomputers zorgvuldig worden ontworpen en dat alle onderdelen een logische reden hebben, maar het idee om de opvolger van de Game Boy twee schermpjes te geven was blijkbaar een impulsieve ingeving van Nintendo’s oude directeur Hiroshi Yamauchi. Niemand begreep waarom, maar Yamauchi drukte zijn zin door en de DS werd een groot succes. Niet slecht voor een bejaarde man die zelf niet eens van games hield.
Kijken op YouTube
Echt de aller, aller, allerkleinste Game Boy ter wereld. Dit project van Sprite_TM (Jeroen Domburg) heeft het formaat van een sleutelhanger en werkt echt. Zet hem aan en speel Tetris op een schermpje dat nog kleiner is dan je vingernagel. Comfortabel is anders, maar het werkt! Het ding heeft zelfs een miniatuur luidspreker, zodat je ook de achtergrondmuziek kunt horen.
Het hele filmpje duurt 3 kwartier, maar deze geëmbedde versie begint als het goed is meteen bij het leukste gedeelte: de demonstratie. Eerst Tetris, dan Super Mario World (!), dan Doom (!!) en uiteindelijk zelfs The Witcher 3. (Die laatste wel gestreamd vanaf een normale pc, maar toch!)
Het schermpje heeft eigenlijk de verkeerde resolutie (96 X 64 pixels, tegenover 160 x 144 op de originele Game Boy), maar dat valt op dit miniformaat nauwelijks op. Het is zelfs een kleurenscherm, en het kostte maar $3,80 op een Chinese webwinkel. Ik ben benieuwd wat de normale toepassing is van zulke kleine schermpjes.
De NES Classic Edition ga ik niet kopen, maar als Nintendo zoiets zou maken – misschien iets groter – met 30 klassieke Game Boy-spellen in het geheugen… Reken maar dat ik die dan wel in huis zou halen. Wat is dit een schattig apparaatje.
He leuk, Nintendo’s oude GBA-spelletje Drill Dozer komt deze week naar de Europese Wii U eShop. Het is een ouderwetse platformer over een meisje met een mechanische drilboor, afkomstig uit dezelfde studio als alle Pokémon-spellen. Vreemd genoeg is het nooit in Europa uitgebracht, maar in Amerika kreeg Drill Dozer destijds lovende recensies. Nu kunnen we eindelijk zien of al die Amerikaanse gamesjournalisten gelijk hadden.
Drill Dozer werd in 2006 geleverd op een speciale spelcassette met ingebouwde rumble-motor. Een leuke gimmick waardoor spelers de drilboor ook echt voelden trillen. Gelukkig heeft de Wii U Gamepad ook een rumble-functie (niet zo’n krachtige, maar toch), en Nintendo heeft bevestigd dat Drill Dozer daar als enige Virtual Console-spel gebruik van mag maken.
Drill Dozer is vanaf 7 januari te koop in de Wii U eShop voor €6,99.
In de toekomst, als alle televisies zijn vervangen door virtual reality-helmen, spelen we onze oude games misschien op deze manier. Wat je hier ziet is een Game Boy-emulator voor de Oculus Rift. De spellen zijn precies hetzelfde, maar in tegenstelling tot saaie gewone emulators plaatst de Oculus je in een virtuele kamer met een nagebootste Game Boy om op te spelen. In dit geval nog zonder handen – waardoor de Game Boy voor je gezicht lijkt te zweven – maar het is dan ook een early prototype. Dit kan in de toekomst alleen maar mooier worden.
Want waarom stoppen bij een kale witte kamer? Als het zover is zou Nintendo hun Virtual Console ook kunnen programmeren zodat het lijkt alsof je op de achterbank van een auto zit te gamen. Of in een bushalte. Of stiekem onder de dekens (met een Handy Boy voor de verlichting) terwijl je eigenlijk hoort te slapen. Dankzij dit soort software kunnen toekomstige generaties niet alleen kennismaken met oude spellen, maar ook daadwerkelijk ervaren hoe het voelde om in de jaren ’90 op een Game Boy te spelen.
Dit zijn geen Game Boy-spelletjes. Nee echt niet. Ik weet dat ze er griezelig echt uitzien, maar toch is het geen goed idee om ze in je Game Boy te steken. Deze spelcassettes zijn namelijk gemaakt, geloof het of niet, van zeep. Kleine grijze zeepblokjes die alleen van echte spellen zijn te onderscheiden door de frisse geur van “Energy Citrus.”
Ik wilde nu iets zeggen over hoe het dankzij deze zeepblokjes weer leuk wordt om je handen te wassen, maar als we eerlijk zijn is er natuurlijk geen gamer die deze kunstwerkjes daadwerkelijk gaat gebruiken. Ik vermoed dat het merendeel eindigt in een vitrinekast, waar ze jarenlang ongeopend (ieder zeepje wordt geleverd in een plastic doosje zoals Nintendo ze vroeger ook maakte) blijven staan. Alleen de echte fanaten die ieder exemplaar dubbel bestellen durven het misschien aan om deze spelletjes nat te laten worden.
De Game Boy-zeep is nog niet te koop, maar wie wil kan de blokjes hier pre-orderen voor €8,39 per stuk. Dezelfde fabrikant maakt trouwens ook zeep in de vorm van Super Nintendo-spellen (€15,49 per stuk), maar dat zijn dan wel de blokkige Amerikaanse spelcassettes waar wij in Europa geen nostalgische herinneringen aan bewaren. Foto’s van dat alles na de klik.
“We started talking about all our frustrations with the latest in the series, Skyward Sword. (…) As we talked, an original story of our own emerged, one that took these Zelda problems (common to many other modern games as well!) and explored them in comic form.”
Een stripboek dat niet over Zelda gaat, maar er wel zijdelings mee te maken heeft. Dat is Second Quest van schrijver Tevis Thompson en tekenaar David Hellman (bekend van zijn schilderachtige illustraties in indiegame Braid). Beide heren zijn al hun leven fan van de Zelda-spellen, maar ze beleven de laatste jaren steeds minder plezier aan Link’s avonturen. In hun ogen raakte Nintendo in 1998 de weg kwijt met Ocarina of Time en is het sindsdien alleen maar erger geworden. Vrijheid en avontuur worden steeds meer ingeruild voor voorspelbare puzzels en een lineair verhaal. Thompson schreef in februari al een boos essay over dit onderwerp getiteld Saving Zelda, maar Second Quest heeft gelukkig een positievere invalshoek. In plaats van op te sommen wat er allemaal mis is met Zelda wil dit stripboek laten zien hoe het dan wél moet. Het belooft je mee te nemen naar een wereld die verdacht veel lijkt op Skyloft uit Skyward Sword, alleen is het avontuur dat je hier beleeft veel subtieler en mysterieuzer. Dit is het avontuur dat Tevis en David eigenlijk hoopten te beleven in Nintendo’s spel.
De Legende van Zelda is een rare spelserie. Ik begrijp precies wat deze mannen bedoelen als ze klagen over praatzieke feeën en lineaire werelden, maar ondertussen zitten de moderne Zelda’s zo goed in elkaar dat het haast onmogelijk is om niet van ze te houden. Hoe tegenstrijdig het ook klinkt: Skyward Sword was tegelijkertijd mijn favoriete spel van 2011 én een enorme tegenvaller (om alle redenen die worden genoemd in Saving Zelda). Kortom: het wordt hoog tijd dat Tevis Thompson en David Heller samen een spel gaan maken. Tot die tijd verwijs ik iedereen graag naar deze Kickstarter waar je voor 35 dollar een exemplaar van hun toekomstige boek kunt reserveren. (Met de slag om de arm dat het project pas doorgaat als er de komende 24 dagen nog minstens 27.000 dollar wordt ingezameld).
“Whether you’re looking for a detailed history, character profiles, promotional art, game packages, or even rare concept art, you’ll find it in The History of Sonic The Hedgehog!”
De droom van iedere Sonic The Hedgehog-fan? Bekijk hieronder een paar voorbeeldpagina’s uit Sonic’s eerste echte koffietafelboek. Dat zijn dus 300 pagina’s met achtergrondinformatie over al zijn spellen. Van Sonic The Hedgehog uit 1991 tot en met Sonic Generations uit 2011. (En niet alleen de reguliere spellen, volgens Sega Blog komen ook de vele spin-offs en gastoptredens aan bod). Alleen al op deze 8 pagina’s zie ik ontwerpschetsen, anekdotes over het ontwerpen van de Green Hill Zone en een interview waarin Yuji Naka vertelt over het programmeren van de loopings. Dit is, kortom, precies het soort boek waarvan ik altijd hoopte dat iemand het zou maken voor een van mijn favoriete spelseries. Sterker nog: ik vind het idee zo tof dat ik deze eigenlijk ook wil hebben – zelfs al vind ik de spellen meestal maar matig.
The History of Sonic The Hedgehog komt oorspronkelijk uit Frankrijk (de Franstalige versie is hier nog steeds te bestellen voor 30 euro), maar wordt nu dus vertaald en uitgebracht in Amerika. De verwachte releasedatum is 9 oktober en het boek is nu al te pre-orderen bij Amazon voor 32 dollar.
Hebben Nintendo’s leveldesigners een naakte vrouw verstopt in Kirby’s Dream Land 2? Ik vond dit verhaal zo onwaarschijnlijk dat ik meteen mijn schoenendoos met oude Game Boy-spelletjes heb gepakt om te controleren of het geen hoax was. En wat denk je? Ze bestaat gewoon echt! In de laatste kamer van level 5-5 valt Kirby eerst in haar mond en klimt daarna via haar borsten naar de uitgang (die nog lager zit, ongeveer waar je haar voeten zou verwachten). Als je er tijdens het spelen langs scrollt merk je niets bijzonders aan de plaatsing van de blokjes, maar op overzichtsafbeeldingen zoals in dit Japanse tijdschrift is het overduidelijk een vrouwenlichaam. Wie had dat gedacht, in een van de allerbraafste spelletjes van de toch al behoorlijk preutse ontwikkelaar.
Hieronder zie je de bewuste kamer nog een keer in een kort filmpje. Het is zo onopvallend dat ik me best kan voorstellen dat producent Satoru Iwata het in 1995 over het hoofd zag. Of misschien heeft de directeur van Nintendo dit ondeugende grapje destijds juist zelf bedacht. Hopelijk brengt iemand dit level ter sprake in de onvermijdelijke Iwata Vraagt als de Kirby 20th Anniversary Collection later dit jaar wordt uitgebracht voor de Wii.
