Categorie: "Endless Ocean"

Dieper en dieper zwem ik in de grot. Ik moet en zal het weten. Leeft er hier echt een zeemeermin of begin ik langzaam m'n verstand te verliezen? Maar wat kan het anders geweest zijn? Wat ik zag leek precies een zeemeerminnenstaart. Het water om haar heen bruiste zelfs. En het was ook niet alsof ik per ongeluk iets voorbij zag zwemmen wat ik eigenlijk niet had mogen zien. Het gebeurde allemaal tijdens een cut scene. Het spel wilde duidelijk dat ik het precies op die manier zou meemaken.

Ongelooflijk hoe groot die grot is trouwens. Iedere keer als ik denk dat ik nu echt in de laatste kamer moet zijn, zie ik verderop weer een tunnel die leidt naar alwéér een andere kamer. Waar gaat dit in hemelsnaam naartoe? Het voelt alsof we afdalen naar het midden van de aarde. De vissen worden vreemder en de veilige Gabbiano lijkt opeens heel ver weg. Bij een tunnel die zich halverwege splitst twijfel ik even. Zal ik links- of rechtsaf gaan? De tunnels zien er hetzelfde uit, maar als ik m'n oren spits hoor ik uit de rechtertunnel een vaag geluid komen. Het is ver weg, maar het klinkt bijna alsof er iemand huilt.

→

"Lang geleden was er in Manaurië
een kasteel dat zonk
in de zee na een aardbeving.
De koningin ontsnapte via een witte
tunnel, maar de tunnel vulde zich met water
en ze veranderde in een zeemeermin.

…een vergezocht verhaal maar ik vond het wel charmant. Ik ben bezig een artikel te schrijven over deze legende maar ik heb nog niet veel informatie. Neem contact met me op als je toevallig een witte tunnel tegenkomt."

Dat was de E-mail die ik kreeg van Douglas Ribona, een professor in het één of ander. Ik moest er een beetje van gapen. Tijdens het spelen van Endless Ocean krijg ik véél mailtjes. Tien per dag is geen uitzondering en het merendeel is totaal oninteressant. Ik kan dan ook niet zeggen dat ik erg veel aandacht besteedde aan het verhaal van deze Douglas.

Totdat mijn assistente Catherine tussen neus en lippen door vertelde dat ze inderdaad weleens had gehoord van een witte tunnel.

→

In het *kuch* echte leven probeer ik juist mijn dagritme iets meer te verschuiven in de richting van vroeg opstaan. Dat valt nog helemaal niet mee kan ik jullie vertellen. En om mijn biologische klok nog wat verder van slag te brengen word ik in mijn minder echte leven, als diepzeeduiker op de Manaurische Zee, vanaf vandaag een echte nachtuil. Inderdaad trouw publiek, het is eindelijk zover. Ik heb mijn eigen zaklantaarn gekregen. Voortaan mag ik net zoveel nachtelijke duiken maken als ik wil.

(Misschien is dit een goed moment om uit te leggen dat de klok in Endless Ocean niet gelijk loopt met de echte wereld. Een dag duurt hier ongeveer een half uur. Mocht je geen zin hebben om zo lang te wachten, dan is er op de Gabbiano ook altijd de mogelijkheid om te slapen tot het weer licht of donker wordt).

Vol verwachting klopten onze hartjes toen Alfonso en ik de duistere dieptes tegemoet zwommen. 's Nachts duiken is spannend! Catherine had me verzekerd dat ik in de 'late uurtjes' hele andere zeebewoners zou tegenkomen dan overdag. Zoals de Japanse reuzenkrab bijvoorbeeld. Omdat het zo donker was en de zaklantaarn niet heel ver kan schijnen, zag ik hem pas op het allerlaatste moment, toen ik er al bijna tegenaan was gezwommen. Het was een aanblik die ik niet licht zal vergeten. Reuzenkrabben zijn monsterlijke beesten die, en ik citeer letterlijk uit het spel: 'wel vier meter lang kunnen worden'. Dat wordt vannacht weer de hele tijd controleren of er geen Japanse reuzenkrab onder mijn bed zit. Vroeg opstaan kan ik morgen wel vergeten.

Waar moest ik hem ook alweer raken voor massive damage?

Friend Code: 4556-9348-6421 | Het logboek van Kapitein Erik

Het zal de trouwe logboek-lezers die zelf ook Endless Ocean spelen niet ontgaan zijn dat het tempo waarin ik me door het spel heen werk zich het beste laat omschrijven als 'geleidelijk'. Zoals het verschuiven van de continenten op onze aardkorst, is mijn voortgang in Endless Ocean nauwelijks met het blote oog waarneembaar. En toch voelt het niet alsof ik langzaam speel. Ik verveel me geen moment en ik heb op eigen houtje al bijna de hele Manaurische Zee in kaart gebracht. Ik negeer alleen de opdrachten van Catherine.

Het heet niet voor niks Endless Ocean. Als een spel je zoveel vrijheid geeft moet je er wel van profiteren! Vaak prik ik zelfs met gesloten ogen – ondertussen de herkenningstune van Indiana Jones neuriënd – een willekeurige locatie op de kaart, vaar er naartoe en spring op goed geluk in het water. Grom! Wat heb ik toch een gevaarlijk leven! Zo moet Bear Grylls zich voelen als hij weer eens ergens wordt gedropt.

Maar een mens kan niet altijd de stoere rebel uithangen. Af en toe luister ik wel naar Catherine's aanwijzingen om zo weer wat verder te komen in het 'verhaal' van Endless Ocean. Het is de enige manier om alle voorgeprogrammeerde gebeurtenissen mee te maken, zoals de ontmoeting met Alfonso bijvoorbeeld. Alfonso is een dolfijn die ik heb gered uit een stuk gevaarlijk ondiep water, en sindsdien is hij door Catherine benoemd tot mijn 'diving partner'. Voortaan kan ik er bij elke duik voor kiezen om samen met Alfonso te zwemmen. Dat heb ik zelfs Bear Grylls nog nooit zien doen. (Hij zou hem waarschijnlijk opeten).

Friend Code: 4556-9348-6421 | Het logboek van Kapitein Erik

De zee zit vol verrassingen. Op herhaaldelijk aandringen van mijn assistente, Catherine, zwom ik vandaag nietsvermoedend door het gebied dat 'de lagune' heet. Radiohead speelde hun onvergetelijke evergreen Paranoid Android, afgewisseld met het rustgevende geluid van mijn eigen onderwater-ademhaling.

Klanten waren er niet vandaag. Ik dobberde helemaal alleen in de zee en ik mocht doen waar ik zin in had. Eigenlijk een beetje zoals mijn hele leven er uitziet. Om toch nog wat richting te geven aan deze belevenis besloot ik een vis te achtervolgen. Een blauw/geel gestreepte Keizersvis die me van rechts inhaalde leek me wel geschikt. Achter hem zou ik blijven zwemmen tot er iets interessants gebeurde. Vrijwel onmiddellijk dook het beest een duistere grot in. Dapper watertrappelde ik hem achterna.

En wat er toen gebeurde…

→

Hey kids,

Eerder vandaag ontving ik het duikrapport van Marina Horta, de vrouw waarmee ik eergisteren een nachtelijke duik heb gemaakt. Marina schreef dat ze extreem tevreden was met haar ervaring. En of ik alstublieft 'het goede werk omhoog wilde houden.' Sorry, ik ben niet zo handig met die Engelse vertalingen.

Nog leuker was het mailtje dat ik even later kreeg van Het Instituut. Er stond: 'het is ons niet ontgaan dat u de laatste tijd erg hard heeft gewerkt. Uw reputatie groeit rap, hier op het Global Marine Instituut hoofdkwartier. Als teken van waardering ontvangt u bij deze een nieuwe duikuitrusting.' Ik ben nu nog steeds bezig om deze verwarrende gebeurtenis op me in te laten werken. Als ik het goed begrijp heeft Het Instituut me zojuist een nieuwe duikuitrusting gestuurd… als attachment bij een E-mail!? Maar… eh… wat? Huh? Hoe? Nu ja, ik heb hem aangetrokken, dus hij moet wel echt bestaan. Het is een oranje wetsuit en ondanks de mysterieuze manier waarop hij deze boot heeft bereikt, ben ik er wel blij mee. Misschien fax ik Het Instituut vanmiddag een doos bonbons als bedankje.

Het logboek van Kapitein Erik

Het is nacht. Niet alleen buiten maar ook boven de Manaurische zee. Net heb ik een CD teruggevonden waarvan ik dacht dat ik hem kwijt was en de zee klotst tegen de boeg van de Gabbiano. Lichtelijk wanhopig bedenk ik me dat #9. Kodomotachi eigenlijk óók thuishoort op die inmiddels angstaanjagend lange lijst MP3's die ik beslist een keer als duik-soundtrack wil hebben. Waar ga ik de tijd vandaan halen om nog 9.537 keer te duiken?

Alsof het nog niet druk genoeg is komt er ook nog een E-mail binnen van ene Marina Horta. Of ik misschien tijd heb om haar een onderwater-rondleiding te geven? Natuurlijk! Mail ik terug. Kom maar meteen dan geef ik u een grand tour om nooit te vergeten. Handenwrijvend leun ik achterover. Nu zullen we het beleven. Iedereen weet dat mijn assistente Catherine het nooit goed vindt als we in het donker willen duiken. Mij verbiedt ze altijd om 's nachts het water in te gaan. Dat is te gevaarlijk.

Maar dan blijkt dat ik mevrouw Horta heb onderschat. 'Wat zeg je? Je hebt geen nacht uitrusting? Oh geen probleem, dan gebruiken we toch gewoon mijn apparatuur.' En voordat Catherine kan protesteren trekt ze me al de zee in.

Lees verder voor een grand tour die ik niet snel zal vergeten.

→

Zelfs op zondag word ik gewekt door het geluid van een binnenkomende e-mail. Kan het instituut me dan nooit eens met rust laten? Straks krijg ik nog een burnout van al dat duiken en relaxen. Weet je wat, het instituut bekijkt het maar! Ik neem vandaag een snipperdag.

En dus vaar ik de Gabbiano zo ver mogelijk uit de kust, zet een rustgevende MP3 op en spring in de zee. Lekker! Een gebied verkennen waar ik nog niet eerder ben geweest.

Gisteren werd ik er op gewezen dat dit logboek een nogal negatief beeld schetst van Endless Ocean. Op een één of andere manier heb ik het voor elkaar gekregen om al een weeklang alleen maar te zeuren over de minpunten. Dat was niet de bedoeling kids! Blijkbaar is het gewoon moeilijk onder woorden te brengen wat er precies leuk is aan een spel zonder gevaren, zonder vijanden en zonder een einddoel.

→

Stiptheid is belangrijk. Ik mocht Yoko Tsuyuki dan ook meteen toen ze precies op tijd arriveerde voor haar onderwater-rondleiding. Ja kids, vraag me niet waarom, maar vandaag wilde alweer iemand van mijn diensten gebruik maken. Met goede mond-tot-mond reclame zal het weinig te maken hebben vrees ik. Misschien worden ze aangetrokken door mijn uitstekende muzikale smaak?

Yoko, zo vertelde ze, wilde graag een Blue Angelfish zien. Eindelijk een makkelijke opdracht! Dat is misschien wel de minst-zeldzame vis in de hele zee. Hooguit dertig seconden later kon ik er al eentje aanwijzen. De hemel brak open, engeltjes zongen 'hallelujah' en Yoko werd gek van enthousiasme. Nu ja, dat is althans de reactie waarop ik had gehoopt. In werkelijkheid vertrok ze geen spier en zei zo zakelijk mogelijk: "Ik wist dat ik op u kon rekenen." Meer niet. Jeetje, ze had op z'n minst een foto kunnen maken nadat ze speciaal uit Japan was gevlogen om een Blue Angelfish te zien. Zelfs al heb ik mijn opdracht volbracht, het voelde nu toch als een anticlimax.

Wisten jullie trouwens dat een Blue Angelfish in het Nederlands een Gele Engelvis heet? Dat is echt waar, ik heb het opgezocht.

Soundtrack: Aphex Twin – Acrid Avid Jam Shred

Het logboek van Kapitein Erik

Date: Thu, 28 Feb 2008 21:10:30 -0800
From: [email protected]
Subject: RE: Diving Guide Report
To: [email protected]

Beste meneer Oldman,

Laat ik meteen terzake komen. Een vogeltje fluisterde in mijn oor dat u me probeert zwart te maken bij het instituut. Stelt u zich alstublieft voor dat ik dreigend voorover leun en met mijn vingers kraak als ik dit zeg: wat moet ik nu met u beginnen meneer Oldman? Misschien ben ik bereid om zulk gedrag één keer door de vingers te zien, maar als ik merk dat u het instituut nog een keer lastigvalt met uw leugens en valse geruchten, dan ben ik bang dat u bij uw volgende duik betonnen laarzen draagt, als u begrijpt wat ik bedoel. Gelieve u voor te stellen dat ik een trek van mijn sigaar neem en de rook in uw gezicht blaas terwijl ik dat zeg. Ziet u het voor u?

Nu, ik maak natuurlijk maar een grapje. Ik heb niet echt een leger van getrainde pinguins in dienst die zulke klusjes voor me opknappen. Dat zou tenslotte belachelijk zijn.

Ik wens u nog een hele fijne dag meneer Oldman. Doe de groeten aan uw mooie vrouw en die drie schatten van kinderen.

Met de allervriendelijkste groeten,
Kapitein Erik

→