Oeps! Blijkbaar had ik zelf iets over het hoofd gezien. Ik kon toch al gewoon naar het volgende level zonder eerst al die troep te verzamelen. De structuur van dit spel is helaas niet altijd even duidelijk, maar gelukkig ben ik er op tijd achter gekomen. Want ook het tweede level was weer fantastisch! Fantasierijk, origineel, krankzinnig en vooral leuk om te spelen!
In het hoofd van geheim agent Sasha Nein was alles heel strak geordend. (Wat ook weer perfect past bij zijn persoonlijkheid zoals ik hem heb leren kennen in de buitenwereld). Zijn geest had de vorm van een kleine vierkante planeet die zweeft in een eindeloos universum. Het was vooral bedoeld als trainingslevel om je schietvaardigheid wat te vergroten. Maar door Raz’s nieuwsgierigheid gaat er iets verschrikkelijk mis in de geest van Sasha Nein. Wat er gebeurt zal ik niet verklappen, maar het leverde wederom een schitterend platformlevel op!
Ik heb het fantastische eerste level uitgespeeld, en ben weer terug in het basiskamp. Het kamp dient als de bekende overkoepelende wereld die alle levels aan elkaar verbindt. En ik moet zeggen dat hier de verzamelmoeheid toch een beetje begint toe te slaan. Hoe mooi en hoe leuk en hoe grappig ik het hele spel ook vindt, je moet teveel dingen verzamelen, en dat is echt een minpunt.
Nog steeds in het hoofd van de generaal. Het zijn de kleine details waaraan je doorgaans kunt zien hoeveel plezier de makers zelf aan hun spel hebben beleefd. Is het een routine-product, of hebben ze er echt met liefde aan gewerkt? In dit level kom ik bijvoorbeeld de hele tijd overal kleine mistroostige plantjes tegen. Ze passen goed bij de desolate sfeer van dit oorlogsgebied, maar ik heb er gisteren verder niet echt aandacht aan besteed. Pas toen ik een zo’n plantje vandaag wat beter bestudeerde, viel het me op dat hij helemaal is gemaakt van kogels! Ik ben gek op zulke details. Net als de groen/grijze lucht, waar de wolken bij nadere inspectie eigenlijk precies een camouflage patroon vormen. Dit lijkt me duidelijk een spel dat liefdevol is geprogrammeerd. 
Voor de levels van Psychonauts reis je af in het hoofd van verschillende personages. Het basiskamp was leuk om kennis te maken met Raz, maar het spel wordt pas echt interessant zodra je daadwerkelijk afreist in het hoofd van deze generaal. Nu pas begin ik ook iets te merken van de bizarre humor waar alle recensies zo dol op waren. De generaal doet een deurtje open in zijn voorhoofd (!) en we gaan naar binnen…
Vanaf vandaag wil ik verslag doen van mijn belevenissen met het spel Psychonauts. Zie het als een recensie, maar dan in blog formaat. Meteen schrijven en niet eerst alles rustig laten bezinken. Een serie korte stukjes tekst die ik schrijf terwijl ik speel. Op die manier hoop ik doorgaans ongrijpbare begrippen als "enthousiasme" en "verwondering" in woorden te vangen, in plaats van alleen maar op te schrijven dat ik er erg enthousiast over ben. Dat is althans de achterliggende theorie. Geen perfect afgewogen recensie, maar een bijna tastbaar gemaakte bewondering voor het spel Psychonauts. Want de bedoeling is natuurlijk dat iedereen deze titel gaat kopen! 
Het eerste wat me opvalt zodra ik aan dit spel begint zijn de graphics. Psychonauts ziet er werkelijk schitterend uit. En dat komt nu eens niet door de hoge polygon-counts of de slimme textures. Technisch gezien stelt Psychonauts eigenlijk niet eens zo heel veel voor. De enige reden dat deze graphics opvallen is de vormgeving. Dit is eindelijk weer eens een spel dat is gemaakt door een kunstenaar. (In dit geval Tim Schafer). Iemand met een visie die verder gaat dan "zo goed mogelijk de realiteit nabootsen."