Augustus is vuurwerkmaand in Seinfeld. Deze hele maand wordt het dorp iedere zondagavond verlicht door honderden vuurpijlen. En dat niet alleen: er speelt ook speciale feestmuziek en Isabelle deelt gratis cadeautjes uit aan alle bewoners.
Allemaal heel gezellig dus, maar de échte reden om je op de vuurwerkshow te verheugen is Crazy Redd. Wat eigenlijk best gek is, want op alle andere dagen kan ik die vos niet uitstaan. Hij is al 5 keer langsgeweest met zijn rondreizende “kunstbazaar”, en letterlijk alle kunstwerken die ik bij hem kocht bleken later vervalsingen. Zonde van het geld dus, want Blathers wil alleen echte schilderijen in zijn museum.
Maar het is hem vergeven, want op zondagavond maakt Crazy Redd alles weer goed met zijn loterij. Je koopt een gelukskoekje en daarin zit dan een briefje dat recht geeft op een retro Nintendoprijs. En retro betekent in dit geval ook echt ouderwets: speelgoed uit het tijdperk vóór de spelcomputers. Redd kennende zal het wel goedkope namaak zijn, maar dat maakt mij niets uit. Al die maffe uitvindingen uit de jaren ’70 staan vrolijk in mijn huiskamer en sommigen hebben zelfs een animatie als je op de A-knop drukt. Echt werkende NES-spellen zoals in de GameCube-versie van Animal Crossing zullen we wel nooit meer krijgen, maar een echt werkende Ultra Hand is bijna net zo leuk.
Categorie: "Animal Crossing"
Animal Crossing dagboek – dag 426
Nou Erik…
Het is zover. Vandaag verhuis ik naar een ander dorp. Bij wijze van training ga ik al mijn spullen zelf naar het nieuwe huis dragen. Ik verheug me nu al op de spierpijn! Stay cool!
Je oude vriend Iggly
Alweer een bewoner die tegen mijn zin vertrekt uit Seinfeld. Wat doe ik toch verkeerd? Het was Phoebe die me vorige week vertelde over Iggly’s verhuisplannen, maar steeds als ik hem er zelf op aansprak wilde hij alleen maar praten over zijn spierballen. Ik heb het een paar dagen achter elkaar geprobeerd, maar hij heeft nooit een woord gezegd over een eventuele verhuizing. Ik begon al bijna te denken dat Phoebe me in de maling nam, tot ik vandaag dus Iggly’s afscheidsbrief kreeg. Hij was niet mijn favoriete buurman, maar ik zal die gekke pinguin toch gaan missen.
En nu wonen er dus nog maar 3 mannen in Seinfeld. Ik snap dat alle verhuizingen toeval zijn, maar na het vertrek van Tucker en Iggly (en de komst van Ava) lijkt het net alsof het spel een dorp met alleen maar vrouwen probeert te creëren. Als Iggly’s vervanger volgende week ook een vervangster blijkt ga ik me echt zorgen maken.
Bekijk het hele dagboek | [g.forum]
Animal Crossing dagboek – dag 425
“Een nachtclub? Je wilt mijn handtekening voor een nachtclub!?” Cyrano’s gezicht liep rood aan. “Zo’n lawaaierige zuipschuur waar hangjongeren tot diep in de nacht voor overlast zorgen?” Zo boos had ik hem nog niet eerder gezien. Officieel valt Cyrano in de categorie “cranky villagers”, maar hij is een stuk milder dan de chagrijnige buren in mijn vorige woonplaats. Het lijkt wel of Nintendo hem op een cursus woedebeheersing heeft gestuurd. Zelfs deze uitbarsting was niet oprecht, want Cyrano herstelde zich meteen: “Haha, dat klinkt geweldig! Natuurlijk teken ik daarvoor! Je denkt toch niet dat ik zo’n oude mopperkont ben die overal op tegen is? Ikke niet hoor. Laat maar komen die nachtclub!”
Ik vraag me af of er een manier is om hem écht nijdig te krijgen. Het klinkt misschien raar, maar ik vind chagrijnige Cyrano stiekem leuker om mee te praten dan beleefde Cyrano.
De petitie verliep verder zonder problemen. Iedereen was enthousiast en de handtekeningen stroomden binnen. Een nachtclub was blijkbaar een lang gekoesterde wens onder veel Seinfeldenaren. Ik moet bekennen dat ik dit ook een van de leukere opdrachten vond. Op papier ben ik al anderhalve maand de burgemeester van dit dorp, maar campagne voeren voor deze nachtclub was mijn eerste politieke daad. Eindelijk voel ik me een echte burgemeester!
Animal Crossing dagboek – dag 424
Wie zou al dat vuurwerk eigenlijk afsteken? De lucht boven Seinfeld wordt al de hele avond verlicht door vuurpijlen, maar ik kan niemand vinden die op de grond staat om de lontjes aan te steken. En het rare is: als je in de winkelstraat omhoog kijkt zie je de vuurpijlen al niet meer. Ze moeten dus wel recht boven Seinfeld ontploffen. Het is een mysterie!
Maar misschien let ik wel te veel op de details. Alle andere inwoners lijken gewoon te genieten van het spektakel. Het is ook weer erg grappig om te zien hoe het karakter van mijn buren doorklinkt in hun reacties. IJdeltuit Phoebe vindt de vuurpijlen bijna net zo mooi als zichzelf, eenzame Rodney mijmert dat hij nog steeds op zoek is naar die ene speciale persoon om samen mee naar het vuurwerk te kijken en fitnessfreak Iggly krijgt van alle explosies zin om extra hard te trainen.
Op het dorpsplein tref ik mijn assistente Isabelle aan die druk bezig is met het uitdelen van lichtgevende hoedjes. En gratis vuurwerk! Soms vraag ik me af waarom zij niet gewoon de burgemeester is geworden; al het werk wordt toch al min of meer door haar gedaan. Sterker nog: het zou me niets verbazen als zij stiekem ook degene is die vanavond alle vuurpijlen afsteekt!
Animal Crossing dagboek – dag 423
Ken je Dr. Shrunk nog? Die maffe psychiater die me 7 jaar geleden in contact bracht met mijn emoties? Die stond me vanmorgen vroeg dus op te wachten bij mijn voordeur. Gekleed in een net pak en met een snorretje dat hij de vorige keer nog niet had. Shrunk vertelde dat hij een nachtclub wilde openen in Seinfeld, maar dat hij eerst toestemming kwam vragen aan de burgemeester. Dat beviel mij wel. Andere ondernemers komen hier ongevraagd binnenwalsen met hun tuincentrum, maar Shrunk was zo beleefd om eerst mijn mening te vragen. Normaal beantwoord ik alle vragen in Nintendospellen met “nee” (gewoon om te zien in wat voor bochten de tekstschrijvers zich wringen om Link of Mario alsnog over te halen), maar nu voelde ik me zo vereerd dat ik meteen toestemming gaf.
Helaas onthulde Shrunk daarna de echte reden voor zijn bezoek. Omdat nachtclubs soms voor geluidsoverlast zorgen was hij wettelijk verplicht om eerst toestemming te vragen aan alle omwonenden. En het leek Shrunk wel een goed idee als ik, de burgemeester van Seinfeld, van deur tot deur zou gaan om die handtekeningen te verzamelen. Die gluiperd wilde mij gewoon voor zijn karretje spannen. En het lukte hem nog ook! Ik weet niet wat voor psychologische trucjes hij gebruikte, maar aan het einde van ons gesprek hoorde ik mezelf beloven dat ik de handtekeningen wel zou regelen. Hoe doen die psychiaters dat toch?
Animal Crossing dagboek – dag 422
Volgens het grote mededelingenbord krijgt Seinfeld aanstaande zondag een vuurwerkshow. “Het is geen echte zomer zonder vuurwerk, dus zorg dat je erbij bent,” aldus de anonieme schrijver. De aankondiging staat al een paar dagen op het het bord, maar ik dacht er vandaag weer aan toen ik zag dat de supermarkt vuurwerk verkocht. Een sterretje en een fontein. Ik heb ze allebei meteen gekocht. Vuurwerkshows zijn mooi, maar zelf afsteken blijft toch het allerleukst.
Eenmaal buiten wilde ik de fontein wat beter bekijken. Sterretjes kende ik nog van mijn tijd in Costanza, maar van een vuurwerkfontein had ik nog nooit gehoord. Hoe zou dat eruitzien? De plaatjes in het voorwerpenmenu waren frustrerend klein, dus om hem beter te bekijken zette ik de fontein heel even op de grond.
Dat had ik beter niet kunnen doen.
Vuurwerkfonteinen hebben magische lontjes die uit zichzelf gaan branden zodra je ze op de grond zet. Ik probeerde hem nog uit te blazen, maar dat hielp natuurlijk niet. Een paar tellen later stond mijn fontein al voluit vuur te spuwen. Twee dagen te vroeg! Nog een geluk dat niemand me heeft gezien, maar ik hoop wel dat Timmy en Tommy morgen weer nieuw vuurwerk verkopen. Ik wil zondag niet de enige zijn zonder een fontein!
Animal Crossing dagboek – dag 421
Iggly vertelde vandaag iets ongelooflijks. Hij zei dat ik mijn opgegraven dinosaurusfossielen naar Re-Tail kon brengen en dat Cyrus er dan een miniatuurversie van zou maken. Zie je het voor je? Een echte dinosaurus is veel te groot voor mijn huiskamer, maar een schattig mini-skeletje zou perfect staan naast Rodney’s arcadekast. Ik holde meteen naar Re-Tail om het verhaal te controleren.
(Een korte uitleg voor iedereen die New Leaf nog niet speelt: Re-Tail is een kringloopwinkel die wordt gerund door het echtpaar Reese en Cyrus. Reese verkoopt tweedehands spullen en Cyrus heeft een werkplaats waar hij meubels restaureert. Hij kan bijvoorbeeld je oude bankstel bekleden met een nieuw motiefje. En desgevraagd dus ook je oude geraamtes miniaturiseren).
Het goede nieuws is dat Iggly gelijk had; voor 5400 Bells was Cyrus inderdaad bereid om mijn stegosaurus te verkleinen. Het slechte nieuws is dat hij dan wel alle botten tegelijk nodig heeft. Mijn plan om vandaag het torso te verkleinen en de rest later op te graven gaat dus niet door. Ik zal éérst een complete stegosaurus bij elkaar moet sparen. Op zich geen probleem, maar waar ga ik dat reusachtige torso zo lang bewaren?
Animal Crossing dagboek – dag 420
Het gaat goed met het museum van Seinfeld! Okee, het verzamelen van al die vissen en insecten vind ik niet echt interessant meer (deels omdat ik ze al 3 keer eerder heb verzameld en deels omdat museumbeheerder Blathers in New Leaf geen grappig commentaar meer geeft als je iets komt inleveren), maar toen ik vandaag in de zalen ging kijken was ik blij verrast. Het is echt een mooi museum geworden! Iedere zaal heeft nu zijn eigen thema en omdat je de camera vrij kunt ronddraaien voelt het alsof je er zelf doorheen loopt. Ik was gewoon trots dat ik een bijdrage had geleverd aan zo’n bijzondere plek.
In een van de insectenzalen kwam ik Cheri tegen. Ze stond gehypnotiseerd naar een tropische vlinder te kijken. Toen ik haar aansprak draaide ze zich om en begon me vanuit het niets de flauwste grap te vertellen die ik ooit heb gehoord. Hij werkt alleen in het Engels, maar ik wil hem jullie toch niet onthouden. Cheri zei dus: “Wat is er aan de hand Erik? Je ziet er er zo bezorgd uit… is something BUGGING you? Haha! Get it? Because there are bugs here!” De echte Erik schoot in de lach achter zijn 3DS, maar mijn poppetje op het scherm blijkbaar niet. Cheri reageerde geïrriteerd: “Nou ja zeg! Ik doe hier mijn best om een leuke grap te vertellen! Het minste wat je kunt doen is even lachen!”
Waar is Dr. Shrunk als je hem nodig hebt?
Animal Crossing dagboek – dag 419
Animal Crossing is geprogrammeerd om het inwonersaantal van je dorp stabiel te houden. Toen Tucker vorige week vertrok wist ik dus dat het spel binnen een paar dagen vervanging zou sturen. Ik was dan ook niet verbaasd toen ik vanmorgen een nieuw huis ontdekte in Seinfeld.
Waar ik wel van opkeek was dat het nieuwe huis werd bewoond door een vrouw. Inmiddels al de zesde vrouwelijke inwoner van Seinfeld. Tegenover drie mannelijke. (Nou ja, vier als je mij ook meetelt). Het spel is duidelijk niet geprogrammeerd om te zorgen voor een gebalanceerde man-vrouwverhouding. Nu zijn vrouwen natuurlijk hartstikke gezellig, maar af en toe wil je als man ook weleens over iets anders praten dan mode en interieurinrichting. Ik weet ook niet hoe lang ik het vol ga houden om al die dames zes keer per dag te vertellen wat ik van hun outfit vind.
Overigens is Ava (zo heet mijn nieuwe buurvrouw dus) wel superaardig. Ze gaf mij tijdens ons eerste gesprek al meteen een zeldzaam schilderij kado. En hij was niet eens nep! Helaas vroeg ze meteen daarna wat ik van haar outfit vond. En toen ik zei “prachtig” werd ze verdrietig omdat dat blijkbaar betekende dat ik haar gezicht lelijk vond. Aaaargh!
Phoebe vroeg of ik zin had om verstoppertje te spelen. Die vraag had ik sinds mijn tiende verjaardag niet vaak meer gehoord. Maar goed, in Animal Crossing ben je zo jong als je jezelf voelt. Even later stond ik dus met drie buurvrouwen op het dorpsplein. Phoebe, Francine en Carmen zouden zich verstoppen en ik had 10 minuten de tijd om iedereen weer te vinden.