Geschiedenisles! Mega Man 1

Geen zorgen, dit wordt niet echt een geschiedenisles. Ik beloof plechtig om geen alinea's lang door te zeuren over hoe geweldig Mega Man vroeger was. Ik ga ook niet vertellen op hoeveel manieren het blauwe mannetje mijn leven al heeft veranderd. Niks van dat alles. Dit wordt heel erg een verhaal over het heden, niet over het verleden.

Dat kan ook bijna niet anders want de allereerste keer dat ik Mega Man speelde is nog maar een paar dagen geleden. Hoe ik het twintig lang heb volgehouden weet ik niet, maar ik heb Mega Man al die tijd over het hoofd gezien. Het downloaden van dit spelletje was dan ook vooral een geschiedenisles voor mezelf. Ik heb me voorgenomen om de complete Mega Man serie te downloaden en uit te spelen, in wat voor tempo Capcom dan ook besluit om ze uit te brengen op de Virtual Console. Hij is één van de bekendste figuurtjes uit één van de langstlopende spellenseries ooit gemaakt. Ik wil verdorie weleens weten wat ik al die tijd heb gemist.

In ieder geval niet het moeilijkste spel ooit gemaakt, zoals sommige mensen je graag willen doen geloven. Mega Man spellen mogen dan die reputatie hebben (toen IGN een paar weken geleden een lijst opstelde met de tien moeilijkste spellen ooit gemaakt kwam de Mega Man serie op de tweede plaats, met als speciale vermelding dat dit eerste deel het allermoeilijkst is), in de praktijk valt het allemaal reuze mee.

De zes basislevels hielden me in ieder geval niet erg lang bezig. Ik ga hier niet beweren dat die levels makkelijk waren, maar erg veel moeilijker dan "best lastig" zou ik ze toch niet durven noemen. Ik ken andere NES spellen die veel moeilijker zijn (Ninja Gaiden dringt zich op, en wat te denken van dat Teenage Mutant Ninja Turtles spel? Zelda II? Castlevania? Het is bijna beledigend om Mega Man uit te roepen tot één van de moeilijkste NES spellen).

Al profiteer ik nu natuurlijk wel van de pauze-functie ("suspend play") op de Virtual Console. Dat hadden de mensen vroeger nog niet. Maar zoals zoveel spellen uit dat tijdperk heeft Mega Man wel oneindig veel continues. Zelfs als je al je levens verliest mag je het van Capcom altijd nog een keertje proberen.

Je hoefde pas echt te stoppen met spelen als je moeder je riep voor het eten en dan eiste dat je de NES uit zou zetten. (Met dat vervloekte rode controlelampje kon je niet net doen alsof je de NES uitzette. Uit betekende echt helemaal uit). De volgende keer kon je dan weer helemaal overnieuw beginnen. Capcom had er bij het ontwerpen van de levels vast geen rekening mee gehouden dat kinderen de spelcomputer dag en nacht aan zouden laten staan.

En toch is dat precies wat je wel kunt doen op de Virtual Console. Zelfs als je het spel verlaat weet de Wii de volgende keer nog precies waar je was gebleven, net alsof je nooit bent weggeweest. In combinatie met de eindeloze continues hoef je in de Virtual Console dus nooit meer levels overnieuw te spelen. (Heel veel Virtual Console spellen profiteren hiervan. Unlimited continues kwamen in de jaren tachtig vaker voor dan ik dacht, probeer het ook!)

Waar het dus op neerkomt is dat de levels in Mega Man allemaal nogal kort zijn. Aan alles valt te zien dat Capcom rekening heeft gehouden met moeders die elk moment kunnen roepen voor het eten. Men wist dat je deze levels vele tientallen keren zou doorlopen en ze wilden die ervaring zo pijnloos mogelijk maken. Voor iedereen die weet hoe het moet is elk Mega Man level in twee of drie minuten uit te spelen. Echt waar, dit spel is bijna speciaal gemaakt om speed runs op uit te voeren. Ervaren spelers kunnen er doorheen hollen zonder ooit stil te hoeven staan en daar kun jij ook van profiteren!

De truc is om gewoon net te doen alsof je een ervaren speler bent. Zo simpel is het jongens. Gewoon een kwestie van bluffen. Onthoud alleen deze drie simpele basisregels. Eén: Een ervaren speler staat nooit stil! Blijf altijd in beweging dan hebben de hindernissen in het spel veel minder grip op je. Jij zou het ook lastiger vinden om een vijand te raken die constant heen en weer springt.

Twee: Een ervaren speler verslaat vijanden alleen als het echt niet anders kan! Dat is niet om nobel te doen en levens te sparen, eerder een kwestie van kansberekening. Sommige vijanden in Megaman zijn echt pittig en je kunt veel energie verspillen door met hen te vechten terwijl dat helemaal niet nodig is. Ontwijken en wegrennen is meestal veel effectiever. Als je bang bent dat je hierdoor laf overkomt kun je altijd nog zeggen dat jij het wél doet om nobel en menslievend te zijn.

Drie: Een ervaren speler is nooit bang! Angst is je grootste vijand. Bedenk dat het maar een spelletje is en dat je niks te verliezen hebt (oneindige continues weet je nog). Drie vijanden die tegelijk op je af komen vliegen zien er misschien een beetje intimiderend uit maar door gewoon onverstoorbaar door te lopen (regel één) en te doen of je ze niet ziet (regel twee) kun je er vaak zonder problemen voorbij komen.

Goed, ik blufte mezelf dus in een half uurtje door de zes reguliere levels heen (BombMan, GutsMan, CutMan, ElecMan, IceMan en FireMan) en bereidde me voor om ook het laatste level met Dr. Willy nog even uit te spelen. Alleen had niemand me verteld dat het spel daar pas echt moeilijk wordt!

Nouja, relatief moeilijk dan. Of laten we zeggen minder makkelijk. Feit is dat de uitdaging daar pas echt begint. Geloof het of niet (het verbaasde mij nogal) maar je bent ook pas op ongeveer de helft van het spel als je de zes robots hebt verslagen. Dr. Willy's wereld is veel groter en ook onderverdeeld in verschillende sublevels. Hier vind je uitdagingen zoals de fijne Yellow Devil die ik hierboven heb geschilderd.

Eigenlijk verdient de Yellow Devil wel een eigen alinea. Het was in die dagen dat Nintendo een foldertje had laten drukken waarin verschillende NES-spellen werden besproken en toevallig had ik van de winkel waar ik mijn NES kocht zo'n folder mee naar huis gekregen. Nog toevalliger is dat in die folder ook het spel Mega Man werd besproken en al helemaal toevallig (of misschien juist wel niet, misschien is dat zelfs een beetje geniepig van Nintendo) is dat er bij die bespreking een foto werd gebruikt van Megaman's gevecht tegen de Yellow Devil.

Jongens dat was me nogal wat! Een bijna schermvullende vijand, zoiets had ik nog nooit eerder gezien. Ik heb het spel uiteindelijk nooit gekocht, maar dat ene plaatje bleef wel tot de verbeelding spreken. Het was het gevecht waar ik me misschien nog wel het meeste op verheugde toen ik Mega Man een paar dagen geleden downloadde uit het winkelkanaal. Inmiddels heb ik daadwerkelijk tegen hem gevochten en dat was… verrassend. De Yellow Devil is inderdaad één van de grootste vijanden die ik ooit op de NES heb gezien, alleen hij beweegt niet echt. Hij is geen traditionele sprite en de manier waarop hij dan toch een beetje "beweegt" is bijzonder creatief gevonden van Capcom. Erg leuk gevecht ook!

Dr. Willy's levels bleken dus uiteindelijk het uitdagendste (en daarmee ook het leukste) gedeelte van het spel. Ik ga niet liegen, sommige gedeeltes zijn moeilijk op een hele flauwe manier. Je zult doodgaan door hindernissen die je met geen mogelijkheid kunt zien aankomen. Maar de manier waarop het spel werkt is dat je die hindernissen de volgende keer, als je eenmaal weet dat ze er zijn, wél kunt ontwijken. De levels leren kennen is veel belangrijker dan echte vaardigheid.

En dat was dus Mega Man. Twintig jaar na de releasedatum heeft Erik het beroemde spel eindelijk een keer gespeeld en dat viel niet tegen! Ik vond het zelfs leuk en ik kan me voorstellen waarom de serie zo populair is geworden. Hopelijk wordt Mega Man 2 snel toegevoegd aan het winkelkanaal.

Maar wat is Mega Man eigenlijk?

Misschien had ik dit soort dingen beter aan het begin kunnen vertellen, maar vooruit. Beter laat dan nooit. Mega Man is een simpel ren-en-schiet spelletje. Juist die simpelheid maakt het zo fijn. De belevenis wordt nergens vertroebeld door al teveel details die andere spellen zo ingewikkeld maken. De gameplay is heerlijk puur. Mega Man kan niet omhoog schieten en hij kan zelfs niet bukken. Als je een vliegende vijand wilt raken zul je zelf ook omhoog moeten springen en kogels ontwijken gaat niet door even te bukken. Primitief, maar ook effectief.

De enige complicatie is dat Mega Man de speciale krachten overneemt van alle eindbazen die hij verslaat. Dat maakt de formule inderdaad iets minder puur en het was wat mij betreft niet echt nodig geweest. Aan de andere kant is ieder van die speciale wapens wel extra effectief tegen één bepaalde eindbaas. (IceMan kan al verslagen worden door hem drie keer te raken met het wapen van FireMan, om maar eens iets voor de hand liggends te noemen). Dat voegt een aardige puzzel aan het spel toe. Door de eindbazen in de juiste volgorde te verslaan maak je het jezelf een stuk makkelijker en dat kan ik wel waarderen.

Samenvattend: Mega Man is een erg leuk spel en ik heb zin in de rest van de serie. De consensus onder fans lijkt te zijn dat deel twee en drie de beste delen zijn, dus er staat me nog wat heel wat moois te wachten. (Ik zou die fans overigens niet vragen welk deel dan het allerbeste is, twee of drie. Dan ontstaat er al snel een oeverloze discussie onder nerds en dat wil je echt niet meemaken).

Zie ook:
- Resident Evil 4 Wii Edition laat zien hoe hoort
- De X-Cup, waar F-Zero zijn eigen banen ontwerpt
- Over X en GX
- Medelijden met de Eledees
- Een lang verhaal over Mario Strikers Charged
- Mamma Mia! Ik kan niet voetballen!
- Verder met Twilight Princess
- Vaarwel Kratos, welkom nachtrust
- Van je vrienden moet je het maar hebben
- Meer van hetzelfde
- 4 mei 2007: The Story Of Thor
- Erik speelt Lost In Blue
- Ik kan het nog!
- Die rot Turtles!
- Terug naar TMNT

Lees ook:Capcom bevestigt: zelf levels bouwen in Mega Man Universe
Lees ook:Dus dit heeft Mega Man zoal uitgespookt op de GBA
Lees ook:De level editor van Mega Man Universe in beweging
Lees ook:Mega Man 9 klinkt beter en beter
Lees ook:LittleBigPlanet levels die je niet mag missen: Mega Man’s Escape