Volgens mij gaat het niet goed met me. Toen ik vanmorgen wakker werd realiseerde ik me tot mijn schrik dat ik de afgelopen weken meer tijd heb besteed aan het schrijven over spellen die nog uit moeten komen, dan aan het daadwerkelijk spelen van mijn eigen spellen. Dat kon zo niet langer. En dus heb ik me weer eens voorgenomen om iedere dag tenminste één keer een spel te spelen en daar iets over te schrijven.
Trouwe lezers zullen doorhebben dat dit niet bepaald m'n eerste poging is om zoiets te doen. Ik geef dan ook geen enkele garantie dat ik het deze keer wel langer dan een dag ga volhouden.
En zo kon het gebeuren dat ik vanmorgen de Wiimote er weer eens bijpakte om The Story Of Thor te spelen, het spel dat ik een paar weken geleden downloadde uit het winkelkanaal. Het was nog precies zoals ik me herinnerde: niet onaardig maar ook niet echt leuk.
Het probleem is, denk ik, dat ik er met totaal de verkeerde verwachtingen aan ben begonnen. Overal waar ik keek werd Story Of Thor omschreven als Sega's antwoord op The Legend Of Zelda. Dus toen ik begon te spelen verwachte ik een Zelda-achtige actie-rpg vol met leuke puzzels en ingewikkelde raadsels. Wat ik kreeg was een beat'em up waarin de actie steeds wordt onderbroken voor een irritant eenvoudige puzzel.
Inmiddels ben ik volgens mij al redelijk dicht bij het einde, en nog steeds komen de puzzels niet veel verder dan deuren die je moet openen door een rotsblok op een schakelaar te duwen. Van dat soort intelligentie-beledigende mysteries. Het is niet moeilijk of uitdagend, alleen maar hinderlijk en overbodig.
Waarmee ik nu ook weer niet wil suggereren dat de actie-gedeeltes van The Story Of Thor zo verschrikkelijk briljant zijn dat het zonde is om ze te onderbreken. Ik heb al wel betere beat'em ups gespeeld. Veel betere beat'em ups.
In feite hoop ik dat je het leuk vindt om op de B-knop te drukken, want dat is wat je grotendeels zult doen om Ali te laten vechten. Simpele vijanden versla je door één keer op de B-knop te drukken, voor moeilijke vijanden moet je er twee, drie of soms wel vier keer op drukken.
Eindbazen versla je door ernaast te gaan staan en vaak op de B-knop te drukken. Moeilijke eindbazen versla je door ernaast te gaan staan en heel vaak op de B-knop te drukken. En zo voort. Het doet me allemaal nogal denken aan Square's overgewaardeerde Secret Of Mana voor de SNES. Alleen vindt de rest van de wereld Secret Of Mana schijnbaar wel briljant, dus misschien zit ik er met The Story Of Thor ook wel gewoon naast.
Nu ik zo dicht bij het einde ben ga ik evengoed toch door om het spel uit te spelen. Al was het maar omdat ik er 800 Wii Points voor heb betaald, en potverdikkie die wil ik er alle achthonderd uithalen ook!
Plus The Story Of Thor is gelukkig erg makkelijk. Het stompzinnig het allemaal ook is, het wordt nergens vervelend of frustrerend.
Zie ook:
- Erik speelt Lost In Blue
- Ik kan het nog!
- Die rot Turtles!
- Terug naar TMNT
Lees ook:Cave Story is bijna klaar
Lees ook:Kort maar krachtig: PSP Mini Young Thor
Lees ook:Kijk dit: Cave Story 3D op de 3DS
Lees ook:Resident Evil: Umbrella Chronicles (Wii) trailer
Lees ook:Nieuw in het winkelkanaal: Vectorman, The Story Of Thor, Sonic Spinball
Ja! Eigen ervaringen 4 life!
Animal Crossing: Wild World, mooie tijd, mooie tijd…
Ja, dat heeft Erik een heel jaar lang volgehouden! Dat kan Erik vast wel weer opnieuw! (Over zijn eigen spellen schrijven bedoel ik).
Ik hoopte nog steeds op een tweede deel over Conflict, maar waarschijnlijk zal ie wel helemaal onderaan de spelletjesqueue staan.
Conflict? Ik… weet even niet precies waar je het over hebt.
Excuses. ConTACT (les 1: nooit dingen uit je hoofd ofschrijven zonder na te denken).
Hmm, ik ben het toch niet helemaal eens met deze review…
Ik heb dit spel weliswaar al bijna 10 jaar niet meer gespeeld, maar toen ‘ie net nieuw was in 1995 heb ik het toch met veel plezier gespeeld. Oke, supermoeilijk was ‘ie idd niet… maar toch zaten er genoeg elementen in die me geboeid hielden. Verder zorgt het verzamelen van alle kristallen ook voor een goeie replay value (want als je echt goed zoekt, vind je poorten naar een aantal geheime locaties in het spel).
De muziek in het spel vond ik trouwens ook erg, erg mooi; schijnt gecomponeerd te zijn door een of andere bekende japanse componist.