Voor de levels van Psychonauts reis je af in het hoofd van verschillende personages. Het basiskamp was leuk om kennis te maken met Raz, maar het spel wordt pas echt interessant zodra je daadwerkelijk afreist in het hoofd van deze generaal. Nu pas begin ik ook iets te merken van de bizarre humor waar alle recensies zo dol op waren. De generaal doet een deurtje open in zijn voorhoofd (!) en we gaan naar binnen…
De arme man heeft blijkbaar veel meegemaakt, want in zijn hoofd is het letterlijk oorlog, de bommen en granaten vliegen je om de oren. Maar het briljante is dat het niet gewoon een slagveld is. Je merkt duidelijk dat je in een soort van droomwereld terecht bent gekomen die alleen maar lijkt op een slagveld. Het zijn allemaal losse herinneringen. In een klein gebouwtje maak ik een deur open, en plots sta ik in de deuropening van een vliegtuig. De wolken suizen voorbij en tienduizend meter onder me de grond. Het is blijkbaar de herinnering van de generaal aan zijn eerste parachutesprong. Achter me is nog steeds gewoon het kleine gebouwtje en ben ik geen tienduizend meter boven de grond. Ik spring in de diepte en ik denk: "Dit spel is krankzinnig!"
Lees ook:Psychonauts verslag – deel 5 netjes en geordend
Lees ook:Psychonauts verslag – deel 3, geen vijanden
Lees ook:Double Fine website hint naar “iets” nieuws met Psychonaut
Lees ook:Gratis docu: the making of Psychonauts
Lees ook:Originele Psychonauts naar PlayStation 4