Categorie: "Pokemon"

Waar ik en Quagy nu weer terecht zijn gekomen… We waren op weg naar Hearthome City toen we plotseling een enorme villa tegenkwamen. "Pokémon Mansion" stond er op een bordje voor de toegangspoort, en vervolgens moesten we eerst nog door een uitgestrekte tuin heen lopen voordat we bij de villa zelf uitkwamen. Er waren standbeelden en fonteinen en het zag er allemaal heel indrukwekkend uit.

Ook aan de binnenkant bleek de Pokémon Mansion gigantisch te zijn. Het is het huis van een excentrieke miljonair die het blijkbaar leuk vindt om zijn huis open te stellen voor publiek. Hij vertelde mij in ieder geval dat hij erg trots was op zijn huis. (En vreemd genoeg vertelde hij ook dat hij het allertrotst was op de "trophy garden" achter zijn huis. Nou, ik heb er even gekeken maar dat is weinig meer dan een klein grasveldje). Ik was me er net over aan het verbazen dat de miljonair er helemaal geen moeite mee had om mij, een volslagen vreemdeling, in zijn huis te laten rondneuzen toen ik plotseling een deur tegenkwam die werd bewaakt door een dienstmeisje. "Het spijt me heel erg meneer…" zei ze. "Alles achter deze deur is geheim en niet toegankelijk voor het publiek." Verdorie! Ik heb de hele villa kunnen bekijken, maar nu kan ik het niet uitstaan dat ik precies die ene kamer niet in mocht. Wat zouden daar allemaal voor spannende dingen te zien zijn?

Bekijk het hele Pokémon Dagboek

Ik moet iets bekennen. Ik kan soms best een beetje eigenwijs zijn. Ik zou niet niet zeggen dat het een slechte eigenschap is, maar het is wel een eigenschap van me. Als iedereen me duidelijk probeert te maken dat mijn beste kans om een Quagsire te vangen is tijdens het safari spel, dan is mijn eerste instinctieve reactie om het op een andere manier te proberen. Al was het maar om later te kunnen opscheppen dat ik dat stomme safari spelletje echt maar één keer heb gespeeld.

Maar mijn liefde voor Quagsire overwint alles, zelfs mijn eigenwijsheid. Er zijn vast wel andere manieren om er aan eentje te komen, maar waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan? Met andere woorden, ik heb het advies van mijn lezers gisteren opgevolgd en heb me nog een tweede keer ingeschreven voor het gevreesde safari spel. En het enige dat ik kan zeggen is: WOW. WOW! Ik weet niet wat ik de eerste keer fout deed, maar ditmaal struikelde ik zowat over de Quagsire's. Achter elkaar kwamen ze op me af. Niet minder dan negen heb ik er uiteindelijk gevangen! Overbodig te zeggen dat ik nu erg vrolijk ben. Ik heb een hele kudde Quagsire's! Eentje heeft de nickname Quagy gekregen en die mag voortaan met me mee op reis.

Bekijk het hele Pokémon Dagboek

Ik wil een Quagsire! Waar vind ik een Quagsire? Ik moet een Quagsire hebben! Sinds ik er vandaag met één heb gevochten kan ik nergens anders meer aan denken. Ik wil er eentje voor mezelf! Eentje maar, dat is toch niet zoveel gevraagd? En toen ik vandaag binnenliep in de Pokémon Gym van Pastoria City was dat eigenlijk alleen maar uit nieuwsgierigheid. Ik was niet eens van plan om ook al met de Gym Leader te vechten.

Maar toen ik eenmaal binnen was raakte ik helemaal verwikkeld in een puzzel waarbij ik het water in de Gym telkens moest laten stijgen en dalen (die Pokémon Gyms worden gelukkig steeds interessanter, deze puzzel was bijna Zelda-waardig) en voor ik het wist stond ik dan toch oog in oog met Crasher Wake, de Gym Leader. En toen gebeurde het! Zijn eerste Pokémon was nog gewoon een grote slang, maar toen zette hij zijn tweede Pokémon in en dat was… het schattigste monster dat ik ooit heb gezien! Ik was meteen verliefd. Hij is zo lief! En vriendelijk. En ook zo heerlijk simpel, als een prachtige kindertekening die tot leven is gekomen. Hij is de grote blauwe vriendelijke reus: Quagsire! Mijn leven zal pas compleet zijn als ik hem ook in mijn team heb! Waar kan ik mijn eigen Quagsire vangen?

Bekijk het hele Pokémon Dagboek

Vandaag ben ik toch maar overstag gegaan en heb wat van mijn zuurverdiende geld uitgegeven om een safari te maken. Dat is helaas de enige manier om in het betaalde gedeelte van het moeras te komen. Het gedeelte van het moeras waarin het, zo beloofde de kassa-medewerkster, zou stikken van de zeldzame Pokémon die nergens anders te vangen zijn! Je kunt je voorstellen dat die belofte me kietelde op precies de juiste plaatsen. Woorden als "zeldzaam" en "nergens anders" geven je toch het gevoel dat iets heel bijzonders gaat meemaken.

Pokémon vangen tijdens je safari bleek alleen heel anders te gaan dan ik gewend ben. En als ik zeg "heel anders," dan bedoel ik helaas "veel minder leuk." Normaal gesproken is het best een spannend klusje om een wilde Pokémon te vangen. Heel voorzichtig moet je proberen om hem zoveel mogelijk uit te putten zonder dat hij flauwvalt. Erg leuke gevechten levert dat soms op! Maar helaas, niets van dat alles tijdens de safari. Hier moet je op jacht met 30 speciale "Safari Balls" die de meeste Pokémon in één keer kunnen vangen. Weg spanning dus. Je kunt niet eens met ze vechten, de enige optie is hier om een Safari Ball te gooien en die vangt ze dan altijd in één keer. Nouja, bijna altijd. Want de enige Pokémon die ik écht graag wilde vangen kreeg hij natuurlijk niet te pakken. Een stuk of zeven Safari Balls heb ik naar die Skorupi gegooid. En alle zeven keren wist hij net zo makkelijk weer te ontsnappen. Toen kreeg hij er blijkbaar genoeg van en ontvluchtte het gevecht. Helaas. Daar ging mijn enige kans om deze safari toch nog de moeite waard te maken.

Bekijk het hele Pokémon Dagboek

Gisteren ontdekte ik nog hoe ik over hele smalle balkjes heen kon fietsen. Vandaag was ik daar eigenlijk alweer op uitgekeken. Het was even leuk, maar zoveel viel er nu ook weer niet te beleven in dat moeras. Ik vond er weliswaar een paar TM's (ik weet eigenlijk nog steeds niet precies wat dat zijn) maar ik kwam bijvoorbeeld geen enkele nieuwe Pokémon tegen. Geen enkele! Dat is me nog nooit overkomen in een nieuw gebied.

Snel weg hier dus. Ik was het moeras zelfs zo zat dat ik geeneens zin meer had om er ook nog de hele terugweg doorheen te moeten lopen. Ik wilde nu weg. Het is in zulke gevallen dat mijn trouwe paarse vriend Crobat goed van pas komt. Sinds hij de aanval "fly" heeft geleerd kan Crobat me ook buiten gevechten overal naartoe brengen waar ik heen wil. Als overal tenminste een stad is die ik al eerder bezocht heb, maar toch! Het kan erg nuttig zijn om altijd je eigen warpzone bij de hand te hebben. Het ene moment stond ik nog midden in het moeras, een paar tellen later landde ik weer veilig in Pastoria City. En het kostte me geen enkele inspanning. Wat een gemak!

Bekijk het hele Pokémon Dagboek

Ik was vandaag in de… hm… eigenlijk ben ik een beetje verward over waar ik precies ben! Iedereen in Pastoria City heeft het erover dat ik de "Marsh" moet bezoeken. Volgens mijn Engelse woordenboekje betekent marsh hetzelfde als moeras: een nat gebied met veel gras en ondiep water. Het probleem is dat er in hier twee gebieden zijn die allebei aan die omschrijving voldoen. In de ene regent het de hele tijd, zoals ik gisteren al schreef, en voor de andere moet je betalen.

Vandaag was ik in ieder geval in het gratis moeras, waar het zoals altijd regende. Ik zag dat de verschillende heuveltjes hier met elkaar in verbinding stonden via hele smalle houten bruggetjes. En als ik zeg "hele smalle," dan bedoel ik dat het alleen maar houten balkjes waren, zo smal dat ik er niet eens overheen kon lopen. Automatisch ging ik er vanuit dat dit weer zo'n situatie was waarin ik eerst het juiste voorwerp moest vinden voordat ik verder kon. Teleurgesteld stond ik al op het punt om terug te gaan toen een andere wandelaar me aansprak. Hij vertelde dat hij ooit mensen over de houten balkjes had zien fietsen. Het was alsof er in mijn hoofd zonnestralen door het wolkendek heen braken. Natuurlijk! Mijn fiets! Ik had helemaal geen nieuw voorwerp nodig! Dit was gewoon een logische puzzel die ik ook zelf had kunnen oplossen. Heuvels die eerst onbereikbaar leken kon ik nu eenvoudig naar toe fietsen. Wat leuk! Dankjewel Nintendo!

Bekijk het hele Pokémon Dagboek

Ik heb vandaag nuttig besteed door Pastoria alvast een beetje te verkennen. Aangezien ik de neiging heb om in ieder dorpje minstens een paar dagen te blijven hangen, kan het geen kwaad om de omgeving goed te leren kennen. En hey, Pastoria ziet er best leuk uit! De broer van de massage-mevrouw woont hier, er is een groot meer en het dorp wordt omringd door een enorm moeras waar iedereen maar over blijft praten.

Het moeras schijnt helemaal vol te zitten met zeldzame Pokémon, dus dat belooft veel goeds. Ik stond net op het punt om er zelf eens een kijkje te nemen (en alvast één of twee zeldzame Pokémon te vangen!) toen het plotseling begon te regenen. Teleurgesteld draaide ik me weer om (ik had geen paraplu bij me) en meteen hield het op met regenen. Is dat niet vreemd? Een regenbui van drie seconden? Maar wacht, het wordt nog vreemder. Bij mijn tweede poging om naar het moeras te gaan begon het weer te regenen, en zodra ik het moeras voor de tweede keer verliet werd het wéér droog. Dit is gewoon griezelig! Ik heb zelfs het exacte punt kunnen bepalen waarop het begint. Zet één stap voorbij het witte hekje en het blijft nog droog, zet twee stappen en je zit meteen middenin een regenbui. Het is bijna eng, Pastoria is vast een behekste stad!

Bekijk het hele Pokémon Dagboek

Vlak boven de zee, net iets ten oosten van Pastoria City, bevindt zich een steile rotswand. Er loopt een spoor van uitstekende rotspuntjes overheen en ik vermoed dat ik daar met het juiste voorwerp tegenop zou kunnen klimmen. Probleem is alleen dat ik het juiste voorwerp nog nergens heb gezien. Ik moet dus onthouden dat deze bergwand hier is totdat ik wel iets heb gevonden om mee te klimmen.

Dat zou niet zo'n ramp zijn als dit de enige steile rotswand was in Sinnoh. Maar het probleem is juist dat dit al minstens de zevenendertigste is die ik ben tegengekomen. Ze zitten overal! En allemaal hebben ze zo'n spoor van uitstekende rotspuntjes waardoor je voelt dat het wel mogelijk moet zijn om er tegenop te klimmen. Ik weet dat het een langlopende Nintendo-traditie is om nu alvast puzzels laten zien die je pas later, met het juiste voorwerp, op kunt lossen, maar Pokémon Diamond gaat daar wel heel ver in. Er zijn zoveel steile rotswanden dat ik ze nooit allemaal kan onthouden. Alleen zou deze specifieke rotswand weleens écht de moeite waard kunnen zijn. Er stond in ieder geval iemand naast om te vertellen dat er volgens hem iets waardevols bovenop de berg lag. Dat klinkt interessant. Door er vandaag over te schrijven hoop ik op z'n minst deze klimwand later weer terug te vinden!

Bekijk het hele Pokémon Dagboek

Sinds ik twee dagen geleden arriveerde bij Lake Valor heb ik nog niet echt de behoefte gehad om verder te reizen. Het bevalt me hier wel. Lake Valor zelf is alleen maar een groot meer met een smal strand er omheen, maar ooit is iemand op het geniale idee gekomen om een klein vakantieoord te bouwen aan de rand van het meer. Er is een restaurant (waar ik laatst nog heb gevochten met de andere gasten), een zwembad en een schattig klein hotelletje. Een paar lieve wit-met-blauw-gekleurde huisjes op de omliggende heuvels maken de mediterrane sfeer compleet.

Ik heb vandaag nog niets anders gedaan dan rondhangen op het strand en een beetje vissen in Lake Valor. Op een één of andere manier vang ik vooral heel veel waardeloze Magikarp's. Waar ik mijn hengel ook uitwerp, altijd Magikarp's. Irritant, maar vandaag heb ik besloten om me helemaal nergens aan te ergeren. Zelfs niet aan die twee kleine kinderen die hier ook rondrennen en met hun constante gekrijs de rust verstoren. Een ergerlijk rotjoch dat zijn arme moeder heeft gesmeekt om een zwemband op te blazen en vervolgens nog geen enkele keer in het water is geweest, en een vervelend meisje dat de hele tijd blijft zeuren dat de wolken eruit zien als ijsjes. Maar ze irriteren me niet hoor. O nee, ik ben vandaag de rust zelve en ik geniet gewoon van mijn vrije dag!

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

Trouwe lezers van dit dagboek zullen het onderhand wel zat zijn om iedere dag over Kuikentje te moeten lezen. En dat niet alleen, ik word er zelf ook een beetje moe van om iedere dag over dat beest te moeten schrijven. Bovendien maakt hij op deze manier al mijn roze verf op. Het wordt echt tijd om weer eens een kijkje te nemen bij mijn andere Pokémon.

Maar ja, als Kuikentje plotseling besluit om nóg een keer te evolueren kan ik daar toch echt niet omheen. Ik kan toch moeilijk doen alsof er niets aan de hand is? Daarom vandaag voor (voorlopig) de allerlaatste keer: Het grote Kuikentje Dagboek! Nog maar een paar uur nadat hij een Chansey werd, is Kuikentje nu alweer geëvolueerd. Nog groter en met nog meer krullen lijkt deze "Blissey" me inderdaad het beest dat hij altijd al wilde worden. En zelfs al kent hij nu nog steeds geen fatsoenlijke aanvallen, hij is zo schattig dat ik toch vreselijk veel van hem hou! Het lijkt nog maar amper een week geleden dat ik hem als een hele kleine Happiny uit het ei zag kruipen. Zucht… wat vliegt de tijd toch snel voorbij!

Bekijk het hele Kuikentje Dagboek →