Nog 23 nachtjes slapen.
Heel lang geleden kocht ik een Nintendo Entertainment System. Het was mijn allereerste spelcomputer en ik had nog nooit zoiets moois gezien. Ik heb de bijbehorende spelcassette met Super Mario Bros en Duck Hunt werkelijk eindeloos lang gespeeld. Het is misschien wel mijn meestgespeelde spel allertijden. (En toch was het één van de weinige spellen die het zelfs in de laatste levensjaren van mijn NES altijd zonder blazen bleef doen). Maar waar ik het nu eigenlijk over wil hebben is het kaartje dat ik destijds ook bij mijn Nintendo Entertainment System kreeg. Het antwoordformulier om lid te worden van Club Nintendo.
In die tijd gaf Nintendo nog een gratis tijdschrift uit, en het eerste nummer dat iedere nieuwe abonnee kreeg was een speciale editie waarin alle, toen al, klassieke spellen voor de NES besproken werden.
Dit verhaal gaat ergens naar toe, ik beloof het. Uiteindelijk kom ik echt terecht bij New Super Mario Bros.
Eén van de spellen die in dat speciale nummer aan bod kwam was uiteraard Super Mario Bros. En ergens op een hoekje van die betreffende pagina had Nintendo een hint geplaatst. Een hint die me mateloos fascineerde. Ze beweerden daar dat je heel gemakkelijk oneindig veel levens kon halen. Alleen maar door op een Koopa Troopa te springen die van een trap af kwam lopen, en dan op een trede van die trap zijn schild heen en weer te blijven ketsen tussen Mario’s voet en de trap. Het tijdschrift beloofde dat het praktisch vanzelf zou gaan. Je hoefde alleen maar een heel klein sprongetje te maken en dan zou het schild vanzelf beginnen te stuiteren. De extra levens zouden praktisch vanzelf binnen stromen.
Nou, ik heb het misschien wel duizend keer geprobeerd. Maar hoe ik het ook deed, het lukte me gewoon niet. Het schild schoot altijd weg, of in het ergste geval zelfs tegen mij aan. De afdruk van de NES controller stond in mijn duimen gegraveerd en mijn ogen traanden van het lange staren naar het scherm, maar ik wilde niet opgeven. Het moest me gewoon lukken.
Na een paar dagen begon ik in te zien dat ik vast zat. Ik had het probleem op elke mogelijke manier benaderd. Als grote Mario, als kleine Mario, als vuurbloem Mario. Gebukt, met mijn rug naar de trap toe, terwijl er nog maar een paar seconden op de timer stonden. Alles, echt alles heb ik geprobeerd. En toch lukte het trucje niet. Extra frustrerend omdat dat stomme tijdschrift vrolijk bleef beweren dat het zo makkelijk was.
Ten einde raad belde ik toen maar de Nintendo Service Lijn. Volgens mij bestaat dat nog steeds, zelfs al is het anno 2006 wel een beetje overbodig geworden nu elk spel tot in detail staat beschreven op het internet. Maar eind jaren ’80 bestond het hele internet nog niet, dus de Nintendo Service Lijn was letterlijk mijn laatste redding. Nerveus legde ik mijn probleem voor aan de medewerker aan de andere kant van de lijn. Hoe ik het trucje had gezien in het Club Nintendo blaadje, en dat ik het al zolang had geprobeerd. En in hemelsnaam, alsjeblieft, leg me uit wat ik fout doe. Hoe kan ik al die extra levens halen? Het antwoord dat ik toen kreeg zal ik nooit vergeten.
De stem aan de andere kant van de telefoon zei, op een verveelde toon: "Oh ja sorry, dat is een foutje. Dat kan alleen in de Amerikaanse versie van het spel."
Ik was zo kwaad dat ik hartgrondig "Oh okee, dat verklaart een hoop," zei. Want ik was heel netjes opgevoed en verlegen. Ik zou nooit zomaar iemand die ik niet kende uitschelden. Maar jongens wat was ik kwaad. Waarom stuurde Nintendo me tips op in een Nederlandstalig tijdschrift als men weet dat ze niet werken?! Dat heeft toch geen zin? Dan kunnen ze toch zelf ook wel voorspellen dat mensen teleurgesteld zullen zijn? Niet te geloven. Terwijl ik het hier opschrijf wordt ik weer kwaad. Al heb ik inmiddels wel voldoende ervaring met deadlines om beter te begrijpen hoe zoiets kan gebeuren. Soms is er gewoon geen tijd om alle cheats zelf uit te proberen.
Andere spellen kwamen en gingen. Andere geheimen en andere cheats. Uiteindelijk zelfs andere spelcomputers. Langzaam vergat ik het ‘oneindig veel levens met een Koopa schild’ voorval. Op de grote schaal der dingen was het eigenlijk niet zo heel belangrijk. Niet bepaald een "hoe zou mijn leven eruit gezien hebben als…" gebeurtenis. Het was maar een spelletje. Jarenlang heb ik er niet meer aan gedacht.
En toen was het ineens 2006, en kwam Nintendo met een nieuw Super Mario Bros. spel voor de Nintendo DS. Eén van de interessantste eerste berichten die me bereikte was dat het trucje met het Koopa schild weer mogelijk was. Ja inderdaad, dat trucje. Op de trap. Voor oneindig veel levens.
Alles kwam weer boven. De fascinatie, de obsessie, de teleurstelling, de verveelde stem van de Nintendo Service Lijn medewerker. Alles. Ging ik hier nu een tweede kans krijgen? Zou ik eindelijk een versie van Super Mario Bros in handen waarin het wel mogelijk was? Het begon er steeds meer op te lijken. Alsmaar meer mensen bevestigden dat het inderdaad “weer” mogelijk was. Op de trap aan het einde van wereld 2-4. Je kon de levensmeter helemaal laten vollopen tot 99 levens.
Toen ik het spel eenmaal zelf begon te spelen doorliep ik de eerste levels bijna giechelend van opwinding. Als een klein kind dat morgen jarig is. Ik wist dat er iets heel spannends stond te gebeuren. Iets waar ik me al jarenlang op verheugde.
Wereld 2-4 zelf was niet eens zo heel erg bijzonder. Er zitten een paar leuke stukjes in, maar het is bij lange na niet mijn favoriete level in het spel. Alleen op het einde staat wel een grote trap. En van de die trap komt een groene Koopa Troopa af lopen. Mijn hart klopte in m’n keel.
Aanvankelijk mislukte het. Op precies dezelfde manier als vroeger. Het schild schoot telkens van me weg. Maar deze keer wist ik 100% zeker dat het mogelijk was. Ik zat notabene de Amerikaanse versie van het spel te spelen (niet dat dat verschil maakt op de DS, maar toch). Ik bleef het proberen. Ernstig en serieus. Het was belangrijk. Ik moest het halen om een hoofdstukje, hoe onbelangrijk ook, van mijn leven af te sluiten.
En opeens, na een poging of 20, lukte het. Ik schrok er bijna van. Verbaasd liet ik de controls los en Mario bleef op en neer huppen. Het schild stuiterde heen en weer tussen hem en de trap. De extra levens stroomden binnen precies zoals het me al die jaren geleden beloofd was. Ik werd helemaal rustig. Het voelde goed. Het was zeker niet iets dat me al die jaren dwars heeft gezeten, absoluut niet. Maar toch was een zeldzaam bevredigende ervaring om het trucje nu eindelijk eens in actie te zien. Voor mij persoonlijk een hoogtepuntje in het spel.
- Aftellen naar New Super Mario Bros, dag 6
- Aftellen naar New Super Mario Bros, dag 5
- Aftellen naar New Super Mario Bros, dag 4
- Aftellen naar New Super Mario Bros, dag 3
- Aftellen naar New Super Mario Bros, dag 2
- Aftellen naar New Super Mario Bros, dag 1
Lees ook:Aftellen naar New Super Mario Bros, dag 6
Lees ook:Japanse verpakking New Super Mario Bros wordt GEEL
Lees ook:New Super Mario Bros later in Japan als in Amerika?
Lees ook:Amerikaanse New Super Mario Bros boxart
Lees ook:Kijken: New Super Mario Bros. Wii ´Super Skills´-trailer
Hahaha:P. Gefeliciteerd!
Gefeliciteerd Erik, eindelijk iemand die het is gelukt.
Nintendo Classics heette het speciale nummer van Club Nintendo volgens mij (blauwe voorkant met Nintendo karakters). Helaas heb ik toen ik mijn NES verkocht (om een SNES te kunnen betalen) ook alle Club Nintendo bladen van de hand gedaan. Ik vond het tijdschrift altijd wel achter de feiten aan lopen trouwens. Als ik me niet vergist heeft Nintendo Benelux het later nog een keer weer geprobeerd met een soort van Club Nintendo tijdschrift. Vlak voor de release van de N64. Ik heb in het kader van een studieproject destijds Nintendo Benelux eens aangeschreven voor wat informatie, ik kreeg toen o.a. bovengenoemd tijdschrift toegestuurd. ’t Was geen gratis blad trouwens. Ik kan me nog een artikel over “Project Reality” en het “Dream Team” herinneren.
Heb je trouwens destijds ook nog geprobeerd de beruchte “min wereld” te bereiken? Volgens mij moest je daarvoor in level 1-2 op de pijp vlak voor het leveleinde gehurkt naar rechts door de pijp springen, maar ik kan me vergissen. ’t Is me in ieder geval na tientallen pogingen een keertje gelukt (stelde niet zoveel voor trouwens).
Mensen van de Nintendo Service Lijn… inderdaad verveelde types (sommigen in ieder geval). Alhoewel het me toen wel de ultieme baan leek. De hele dag lekker gamen stelde ik me toen zo voor. De werkelijkheid zal wel anders zijn geweest vrees ik.
“(blauwe voorkant met Nintendo karakters).”
Die was het inderdaad!
Het werkte uitstekend, want bijna alle spellen die erin besproken werden wilde ik toen hebben (en heb ik uiteindelijk ook gekregen.
“Helaas heb ik toen ik mijn NES verkocht (om een SNES te kunnen betalen) ook alle Club Nintendo bladen van de hand gedaan.”
Ik heb er gisteren nog naar gezocht. Hij moet hier nog wel ergens liggen en ik wilde die cheat eigenlijk even inscannen. Maar ik kon hem zo snel niet vinden.
Het was inderdaad geen topblad, maar toch een leuke service aan de fans. In de Club Nintendo jaren was het bovendien mijn enige bron van informatie, dus toen had ik nog niet in de gaten dat het lang niet altijd even aktueel of relevant was.
Ook een klassieke bladzijde die ik honderden keren heb bestudeerd was de eerste aankondiging van SMB3. Ik kon gewoon maar niet begrijpen waarom Mario een staart had. :p
En ze hadden ook heel stiekem een plaatje afgedrukt van Mario in één van die toadhouses waar hij bijna schermvullend in beeld is. “Die graphics zijn echt ziekelijk” dacht ik nog.
“Als ik me niet vergist heeft Nintendo Benelux het later nog een keer weer geprobeerd met een soort van Club Nintendo tijdschrift. Vlak voor de release van de N64″
Ja, op een gegeven moment kreeg je een brief dat ze het niet langer konden bolwerken om het blad gratis te verspreiden. En daarom zouden ze na een naamsverandering doorgaan voor iets van 30 gulden per jaar. Ik weet niet meer hoe dat blaadje toen heten… maar de kwaliteit holde toen wel snel achteruit. Opeens kreeg je interviews met bekende Nederlanders en sporters om te horen wat hun favoriete spel was. Lekker boeiend.
“Ik kan me nog een artikel over “Project Reality” en het “Dream Team” herinneren.”
Ik kan me nog een aankondiging van de virtual boy herinneren. En omdat ik nogmaals geen internet had om erachter te komen wat daarmee aan de hand was heb ik nog belachelijk lang zitten wachten tot dat ding eindelijk eens uit zou komen.
“Volgens mij moest je daarvoor in level 1-2 op de pijp vlak voor het leveleinde gehurkt naar rechts door de pijp springen, maar ik kan me vergissen.”
Volgens mij was het gehurkt naar links.
Ik ben er inderdaad ook weleens geweest. Het was toen wel heel erg spannend om een geheime wereld te ontdekken. Hoewel het natuurlijk gewoon een bug is. Volgens mij kwam ik er zelfs achter door een artikel in de krant. Kun je nagaan hoe groot Nintendo in die tijd was.
“Alhoewel het me toen wel de ultieme baan leek. De hele dag lekker gamen stelde ik me toen zo voor.”
Haha, ja het zal vast niet zo leuk zijn als het lijkt, maar ik heb er vroeger ook vaak over gefantaseerd.
Haha, al die ouwe Nintendo mags. Ik heb in 1996 toen ik in de brugklas zat een stapeltje overgenomen van een klasgenoot voor 5 gulden. Die ene met die blauwe voorkant heb ik niet, wel deze:
Club Nintendo met Street Fighter II op de voorkant (jaargang 4 – 1992 Uitgave 6)
World of Nintendo 1991/1992 (Speciale uitgave van Bandai BV)
5 Club Nintendo Extra’s (fl 4,95)
4 Club Nintendo News (losse verkoop 1,25 Club leden gratis)
Mijn eerste spelcomputer was een Game Boy Classic in 1995, helaas nooit een NES of SNES gehad. Daarna wel een N64 en toen verdergegaan met alle Nintendo handhelds en de Cube
Ik vond het altijd prachtig om die Nintendo blaadjes te lezen, ookal had ik die consoles niet. Ik heb ze echt wel tig keer gelezen
Echt, echt, zó herkenbaar dit. Op de NES versie heb ik het ook duizend keer geprobeerd.
Maar op een gegeven moment speelde ik datzelfde level in Super Mario All Stars op de SNES. Met dezelfde gedachte van: “Het zal toch wel niet lukken”, lukte het tot mijn verbazing wél. Ik was net zo dolblij als jij dat was. Bij mij was het alleen al 12 jaar eerder gebeurt.
En wat een bevredigend geluid he? Tumtumtumtumtumtum. ACHTER ELKAAR DAT GELUIDJE!!!
Ik vond nog een filmpje van de actie en heb het even op Google Video gezet: http://video.google.com/videoplay?docid=2879447711951792805
hey euhh….w8 voor ik nare dingen ga zeggen.
1. hoe oud ben je als je eind jaren 80 de
NES kocht.
&2. waar heb je New Super Mario Bros dan gespeelt want hier zeg je aftellen naar Super mario blabla en dan zeg je dat je het spel al hebt gespeeld, ja op de E3 zou wel kunnen maar dat is zeker niet in NL
HOE ZIT DDAAAATTTT ????
Hij heeft het geimporteerd uit Amerika.
Erik, al gespeeld met Luigi?
Dat doe je zo, het is wel engels!
Gameplay video of me playing as Luigi in New Super Mario Bros. To play as Luigi in New-SMB, hold L & R buttons on the file select screen and press A. Select a file – L + R + A = Luigi
Geniaaaal stukje:P
ik zat helemaal mee boos en vrolijk te doen!
en ik zie het al helemaal voor mee een klein zielig jongetje die eindelijk de moed heeft om die lijn te bellen, krijg je zon antwoord ahhgoss:P
Haha, wat grappig. Ik had destijds een Amerikaanse Nes, en die deed het truukje wel! Wel heb ik ook vaker aan de nintendo service lijn gehangen…
En dat blad met de blauwe voorkant, dat was inderdaad een speciale editie: Club Nintendo Clasic. Daarna kwamen er 2 blaadjes: eentje die Club Nintendo News heete (gratis) en Clob Nintendo Extra (moest je voor betalen en er zaten cheats in).
Mooie momenten, die herrinneringen…
“Ik had destijds een Amerikaanse Nes, en die deed het truukje wel!”
Wat een geluk had jij dan!
Amerikaanse versies zijn sowieso beter omdat ze gewoon op 60Hz draaien. Niet dat ik dat toen al wist, maar toch.
“: “Het zal toch wel niet lukken”, lukte het tot mijn verbazing wél.”
Echt waar? In AllStars wel? In de PAL versie? Ik heb het daar destijds heel eventjes geprobeerd, maar toen het na een poging of vijf niet lukte ging ik er vanuit dat je de Amerikaanse versie wel weer zou moeten hebben. Had ik het nu maar wat langer volgehouden!
dat blad was wel zeker gratis, ik heb het enige jaren gehad, en mis het best wel, was geen dik blad maar wel mega interessant