Een weekje Reken Training – dag 4

Daar stond ik dan. Om klokslag zes over half acht in de Albert Heijn. Omdat een mens toch af en toe moet eten legde ik een Big Pizza op de lopende band. 'Zal ik er vijfendertig cent bij geven?' vroeg ik zo behulpzaam mogelijk, maar het kassameisje keek me niet-begrijpend aan.

Ik schraapte enthousiast mijn keel om haar de Professor Kageyama's Reken Training-speech te geven. (Een mens kan toch niet altijd op de kassa blijven vertrouwen. En wist ze dan niet dat hoofdrekenen hip is en dat computers ondertussen alweer ouderwets zijn? Meer dan 10 minuten per dag heb je niet nodig!) Maar voor ik het wist had ze al op de knop gedrukt en kwamen er volautomatisch twee Euro's en vijfenzestig centen uit de wisselgeldautomaat rollen. Misschien was ik vandaag niet de aangewezen persoon om andere mensen ouderwets te noemen.

Exact zeven minuten later trok ik de voordeur achter me dicht. Met een vrolijke miauw werd ik begroet door Minoes. Toch nog iemand die blij was om me te zien. Hoewel zijn enthousiasme er ook mee te maken kon hebben dat de voerbak leeg was én het drinkwater op én dat de kattenbak hoognodig verschoond moest worden. (Nu ik er over nadenk klonk die miauw eerder wanhopig dan vrolijk). Maar nadat ik twee van de drie klusjes had gedaan, én de Big Pizza in de oven had gegooid, was de sfeer in huis alweer een stuk vrolijker. Terwijl Minoes op de bank sprong ging ik luid spinnend in de vensterbank liggen. Ha lekker, eindelijk tijd voor Professor Kageyama!

Een honderd-cellenrekenveld invullen is eigenlijk heel erg saai. Het ziet er uit als op de foto hierboven. In ieder van de honderd vakjes moeten de getallen uit de groene rand bij elkaar worden opgeteld (of van elkaar worden afgetrokken, of met elkaar worden vermenigvuldigd). Vroeger op school zou ik het beslist verschrikkelijk gevonden hebben om zoiets in te vullen. Sterker nog, volgens mij héb ik vroeger ook eens zoiets ingevuld en vónd ik het toen ook verschrikkelijk. Eén van de grootste mysteries van dit spel is dan ook waarom ik me nu ieder dag verheug op mijn dagelijkse test?

Het is in ieder geval niet omdat Professor Kageyama zo hard zijn best doet om er iets leuks van te maken. Dat doet hij namelijk niet. Dit is geen spelenderwijs leren kids. Zonder al teveel 'poespas' presenteert de professor zijn sommen en je enige beloning is een medaille. Misschien, als je snel genoeg bent. Er zijn geen minigames en je maakt geen jacht op geheime trofeeën. Niets van dat. Hoofdrekenen is een serieuze aangelegenheid bij deze professor.

Dat zal de kracht van het spel dan ook wel zijn, een andere verklaring is er niet. De sobere presentatie geeft me het gevoel dat ik serieus wordt genomen, en dat is waarom ik iedere dag terug blijf komen.

Daarom was ik ook zo blij toen ik pardoes mijn eigen record verbrak (1:50 Baby!) Niet omdat ik een gouden medaille kreeg, niet omdat de professor vond dat ik het really well had gedaan, maar gewoon omdat ik mijn eigen record nog kon verbeteren. Als klein kind vond ik het vanzelfsprekend dat ik iedere dag iets nieuws leerde. Pas nu ik oud en versleten ben zie ik in wat een fijn gevoel dat eigenlijk is. Blijkbaar kan ik vandaag vier seconden sneller hoofdrekenen dan eergisteren!

Bonusvraag: Ik had de timer van de oven ingesteld op twintig minuten. Hoe laat ging ik vandaag eten?

Zie ook:
- Een weekje Reken Training – dag 3
- Een weekje Reken Training – dag 2
- Een weekje Reken Training – dag 1

Lees ook:Een weekje Reken Training – dag 1
Lees ook:Een weekje Reken Training – dag 2
Lees ook:Een weekje Reken Training – dag 5
Lees ook:Een weekje Rekentraining – dag 6
Lees ook:Professor Kageyama is jarig