Ik sta op het punt om iets stoms te doen

Ik weet nog hoe we zaten te wachten op de Wii. Het was een spannende tijd. Iedereen verheugde zich op de nieuwe console, alleen waren veel mensen bang dat ze er moe van zouden worden. Moe van de Wii ja. Nu lach je erom, maar nog niet eens zo heel lang geleden maakten we ons daar ernstig zorgen over. Oprechte zorgen. In werkelijkheid is bij mij juist precies het tegenovergestelde gebeurd. Nou ja, misschien niet precies het tegenovergestelde, technisch gezien, maar wel iets wat ik totaal niet had verwacht. Ik word niet moe van de Wii, maar lui.

Ik weet wat je denkt. Nee echt. Je leest dit en je denkt dat ik nu iets ga vertellen over mijn lichaamshouding. Over hoe ik vroeger altijd rechtop zat met de controller stevig in twee handen geklemd op schoot. En dat ik er dan nu bijzit, nee hang, als een zoutzak. Handen los naast m’n lichaam. Links de nun-chuck, rechts de Wiimote. Schandalig ver onderuit gezakt. En die wilde armbewegingen waar we met z’n allen zo bang voor waren? Dat zijn in werkelijkheid maar minieme polsbeweginkjes.

Maar hoewel dat allemaal klopt, en dat inderdaad precies is hoe ik er bijzit tijdens een potje Twilight Princess, is dat toch niet wat ik bedoelde.

Nee, ik heb het over F-Zero.

F-Zero, dat futuristische racespel waar Nintendo me al vanaf de allereerste dag mee probeert te verleiden. Als je het me eerlijk vraagt wil ik nu de Wii aanzetten en F-Zero onmiddellijk downloaden. Dat is mijn eerste instinctieve reactie. Ik wil vandaag twee dingen duidelijk maken, en het eerste is zonder enige twijfel dat F-Zero één van de beste spellen ooit gemaakt is. Ik hou van F-Zero. Ik vind het geniaal.

Gelukkig kon de SNES nog niet bijhouden hoeveel tijd je in iedere game stak, ik zou me rot schrikken als ik ooit het daadwerkelijke aantal uren te weten kwam. Laten we volstaan te zeggen dat ik er maandenlang bijna non-stop mee bezig ben geweest. Ik ken de vijftien tracks uit m’n hoofd en moet nog steeds een traantje wegpinken als ik de muziek van planeet Silence terughoor. De enige andere game die ik misschien vaker heb gespeeld is Super Mario Kart, maar zelfs dat betwijfel ik.

Kortom, ik vind F-Zero leuk. Het tweede punt is dan ook dat ik het nog steeds regelmatig speel. Ik heb een SNES. Hij staat één plankje lager, schuin onder m’n Wii. In feite heb ik een uurtje geleden de Knight League nog even gespeeld. Ik eindigde zoals altijd op de eerste plaats en moest een traantje wegpinken bij Silence. De voor de hand liggende vraag is dan ook waarom ik de game nu zo graag weer wil downloaden?

Die vraag spookt momenteel ook door mijn hoofd. Het heeft iets te maken met gemak, denk ik. Met het gemak van F-Zero altijd voorhanden hebben in één van de kanalen op m’n Wii. Ideaal voor een snel potje tussendoor. Net als vroeger. Want dat is wel iets dat veranderd als de Super Nintendo niet langer je primaire console is. Als ik nu even een potje F-Zero wil doen moet ik stekkers verplaatsen en schakelaars omzetten. Ik moet in een 17 jaar oude cartridge blazen en hopen en bidden dat de SNES hem in één keer accepteert. Dat doet hij nooit, en dan moet ik nog een keer blazen waarna hij hem op mysterieuze wijze wel pakt. Het is lastig, ik ben er iedere keer minstens een minuut mee kwijt. Op de Wii had ik in die minuut al onderweg kunnen zijn. Het is maar een klein ongemak, maar toch zit het me niet lekker. De Wii heeft me lui gemaakt.

Ik wou dat Nintendo iets aan het spel had toegevoegd waardoor ik de 800 Wii Points voor mezelf kon rechtvaardigen. Gewoon iets. Om het even wat. Een online leaderboard. De extra banen van Satellaview-only game F-Zero 2. Of zelfs zoiets simpels als de mogelijkheid om alle banen in de Time Trial stand te kunnen spelen. Hoe klein het ook was, bij iedere aanpassing zou ik VC F-Zero allang gedownload hebben.

Maar er zijn geen aanpassingen. Het is tot op de laatste pixel dezelfde game. Met een heel klein beetje moeite kan ik het nu ook al spelen. Waarom zou ik er nogmaals 8 euro aan uitgeven? Er is geen logische reden te verzinnen. Ik zou gek zijn als ik het deed, maar toch knaagt het aan me. Ik wéét dat ik het weer vaker zou gaan spelen als het op m’n Wii stond. Misschien niet zo vaak als vroeger, maar iedere dag een potje lijkt me niet onrealistisch. Nog even in een kwartiertje de King League rijden voor het slapengaan. Dat doe ik nu nooit, maar op de Wii misschien wel. In die zin zou ik er zeker voor 8 euro plezier uit halen.

De zuinige Nederlander in me blijft zich verzetten tegen het idee om een game twee keer te kopen, maar de luie Wii-gamer in me begint de innerlijke strijd langzaam te winnen, ik voel het. Oh Nintendo, wat doe je me aan? Ik sta op het punt om iets heel stoms te doen! Vandaag of morgen kan ik me niet langer beheersen en koop ik F-Zero voor de vierde* keer!

Zie ook:
- Vooral niet nadenken
- Heel veel explosies
– Tandenknarsen met Midna
– Een blauwe gloed
– Zwaai met de controller boven je hoofd

* – Eerste keer was in mijn jeugd, ongeveer gelijktijdig met mijn gloednieuwe Super Nintendo. Die moest ik later van mijn ouders verkopen als ik een Nintendo64 wilde hebben, dus kocht ik F-Zero een paar jaar geleden voor de tweede keer op marktplaats.nl. Dat voelde goed, net alsof ik na een lange reis weer thuiskwam. De derde keer was niet zo gek veel later, toen ik op eBay de Japanse versie op de kop tikte die vanwege het hele PAL/NTSC verhaal ongeveer 17% sneller draait.

Lees ook:Al 41 sterren en loving it!
Lees ook:Binding of Isaac 29 oktober naar Wii U & New 3DS
Lees ook:Ik kan het nog!
Lees ook:Iwata vraagt: New Super Mario Bros. U
Lees ook:OutRun komt terug