Een recensie van Soldier Blade

Ik voel me alsof ik al wekenlang ronddwaal over een rommelmarkt. Er is niet veel te beleven en er liggen vooral spullen die ik al heb. Eigenlijk valt het gewoon tegen. Maar één keer in de week, meestal in de nacht van donderdag op vrijdag, kom ik een obscure spelcassette tegen waar ik nog nooit van heb gehoord en die er erg interessant uitziet. Tegen die tijd ben ik allang vergeten dat ik ooit echt geld heb betaald voor die Wii Points, en voor ik het weet klik ik al op al de verkeerde knopjes. De dure knopjes.

Kortom, ik heb dit weekend Soldier Blade gedownload.

De rest van Europa is waarschijnlijk druk in de weer met Mario Kart 64 (die er, zo hoorde ik, een stuk beter uit schijnt te zien in de VC versie – scherpere graphics en geen zwarte balken meer), maar ik heb een 15 jaar oude vertical scrolling shoot ‘em up gedownload. Was dat nu wel verstandig?

Als ik het spel opstart en word begroet door één van de onaantrekkelijkste titelschermen die ik ooit heb gezien begin ik voor het eerst te twijfelen. Dit ziet er echt heel goedkoop uit. Het titelscherm oogt als een nóg obscuurdere kloon van een toch al behoorlijk obscuur schietspel. Zo eentje waar de makers alleen de kleuren hebben omgegooid en hier en daar wat sprites verwisseld in de hoop dat niemand het zou merken. De bizarre spellen zoals je ze soms aantrof op één van die 180 in 1 spelcassettes voor de NES. Geen goede eerste indruk.

Het helpt niet dat ook de ingame graphics van Soldier Blade op het eerste gezicht wat tegenvallen.

Niet dat het spel er lelijk uitziet, maar het is zeker niks speciaals. Boven saaie landschappen vecht je tegen mechanische… dingen. Twee keer per level wordt die actie onderbroken voor een gevecht tegen een iets groter mechanisch… ander ding. Ruimteschepen of robots, ik weet het niet precies. Het is in ieder geval niets dat echt mijn fantasie weet te prikkelen. Als ik vervolgens ook nog moeiteloos door het eerste level heen glijd zonder zelfs maar één keer Game Over te gaan heb ik ronduit spijt van de 600 Wii Points.

Gelukkig wordt het spel daarna steeds moeilijker.

Zeg maar gerust verschrikkelijk moeilijk! De mechanische dingen komen steeds sneller en met steeds meer tegelijk op je af. Ze schieten laserstralen en kogels. Het komt nog lang niet in de buurt bij de krankzinnige Bullet Hell van Ikaruga en soortgenoten, maar voor een game uit 1992 presenteert Soldier Blade je met behoorlijk wat kogels tegelijkertijd om te ontwijken.

Ik waardeer ook hoe de vijanden in golven op je afkomen. Geen individuele tegenstanders, maar strak geregisseerde massale aanvallen. Langzaam leer je ze herkennen en er steeds beter mee om te gaan.

Als je wordt lastig gevallen door een groot groen oorlogsschip, blijf eronder zweven, negeer de paarse robots die hij op je afvuurt en schakel hem eerst uit. Maak je daarna pas druk om de paarse robots.

Wanneer je daarna wordt beslopen door een kudde gele robots – blijf kalm! Ze schieten weliswaar een regen van roze kogels op je af, maar als je rustig op één plek blijft hangen is de kans groot dat je niet eens geraakt wordt. Een paar kleine correcties is genoeg om in leven te blijven.

En net als je denkt dat je zulke dingen onder de knie begint te krijgen, confronteert het spel je met een groot groen oorlogsschip én een kudde gele robots. Tegelijk! Geen van beide laat zich negeren, en alle vaardigheden die je eerder hebt opgedaan worden vrijwel meteen weer op de proef gesteld.

Zulke momenten zijn fantastisch.

Dankzij die hoge moeilijkheidsgraad kwam het toch nog redelijk goed tussen mij en Soldier Blade. Tegen de tijd dat ik in het vijfde level aanbelandde stonden de zweetdruppels op m’n voorhoofd en voelde het allemaal weer net zo intens als de fantastische schietspellen uit m’n jeugd. Het is misschien niet de beste shoot ‘em up ooit gemaakt (ik heb er verschillende in m’n collectie die veel leuker zijn, en veel mooier, en nog veel moeilijker), maar als je het spel een kans geeft blijkt alles aan Soldier Blade wel erg goed in elkaar te zitten. Iedereen die van het genre houdt kan hier veel plezier aan beleven.

Dat gezegd hebbende, het is zeker geen goede introductie voor iemand die nog nooit een echte shoot ‘em up heeft gespeeld. Het gebrek aan grafisch spektakel zal nieuwe spelers doen gapen van verveling. En zoniet, dan kruipen ze wel ergens halverwege het derde level angstig in een hoekje omdat het zo moeilijk is. Wie niet gewend is aan (dat wil zeggen: opgegroeid met) dit soort uitdagingen weet niet wat hem overkomt. Zoek een wat gebruiksvriendelijker spel om langzaam aan dit soort hectische actie te wennen.

Ik meen het serieus moderne gamer, vermijd dit spel!

Later zul je me dankbaar zijn.

De mensen voor wie Soldier Blade wel geschikt is hebben zichzelf inmiddels wel herkend en weten wat hen te doen staat. Of misschien ook niet. Om heel eerlijk te zijn kunnen zelfs de échte shoot ‘em up fanaten dit spel eigenlijk wel missen. Verspreid over de SNES, de Megadrive en de Turbografx zijn er heel veel shoot ’em ups verschenen die beter zijn dan dit. Misschien is het geen slecht idee om gewoon daarop te wachten. Op een dag wordt Axelay uitgebracht en heeft niemand het nog over Soldier Blade.

Maar kun je niet wachten, voel je echt de behoefte om nu een degelijke shoot ‘em up te downloaden en is R-Type een beetje te traag voor je: kijk niet verder dan Soldier Blade. Een waanzinnig kleine doelgroep, ik weet het, maar voor ons alledrie wel precies de game die we nodig hadden!

Zie ook:
- Nieuw in het winkelkanaal: Mario Kart 64 en Soldier Blade
- Ik sta op het punt om iets stoms te doen
- Vooral niet nadenken
- Heel veel explosies
– Tandenknarsen met Midna
– Een blauwe gloed
– Zwaai met de controller boven je hoofd

Lees ook:Hudson brengt Star Soldier R naar Wii (video)
Lees ook:Star Soldier R heeft maar twee levels
Lees ook:Kijk dit: vliegspel Rodea The Sky Soldier voor Wii en 3DS
Lees ook:Shoot Many Robots doet precies wat de titel zegt
Lees ook:Drie minuten hersenloze actie: Ninja Blade op de Xbox 360