Een avondje uit in Liberty City

Daar reed ik dan: met een kilometer of honderdvijftig per uur door de straten van Liberty City, in een gestolen auto, met een vette hiphop-beat op de radio die me aanspoorde om nog harder te rijden. 'I'm just, I'm just doin' my thing!' schreeuwde ik met de muziek mee. Voor de buitenwereld leek het vast een vredig tafereel, maar intussen had ik een groot probleem: ik zou die avond twee afspraakjes hebben. Met twee verschillende vrouwen.

Dat kwam zo: Carmen belde me vanmiddag met het gebruikelijke verhaal: 'Carmen heeft zin in iets leuks, Carmen wil dat je haar mee uitneemt' (Carmen praat altijd over zichzelf in de derde persoon enkelvoud), en ik had met mijn stomme kop nog 'ja' gezegd ook. Deels omdat Carmen altijd zo grappig vertelt over haar boobjob en de patiënten die ze als verpleegster tegenkomt, maar vooral omdat ze dol is op bowlen – één van de weinige minigames in Liberty City waar ik een beetje goed in ben.

Mijn belofte aan Packy eerder die dag, dat ik iets leuks zou doen met zijn zus Kate, herinnerde ik me pas nadat Carmen al had opgehangen. 'Slimme zet Niko,' mompelde ik tegen de pluche dobbelsteentjes aan de achteruitkijkspiegel. Hoe ging ik me hier nu weer uit redden?

Dus ik had een probleem, zo veel was wel duidelijk. Maar voordat ik me daar zorgen over kon maken arriveerde ik op mijn plaats van bestemming: de arcadehal. Daar leunde het slachtoffer al nietsvermoedend tegen een muurtje. Hij zag er eigenlijk uit als iemand die best voor rede vatbaar was. Misschien moest ik eerst eens met hem praten. Gelukkig is subtiliteit één van mijn specialiteiten. 'Excuseer, bent u misschien de modderfokker die Dwayne's geld heeft gestolen? Hij zou daarover graag een betalingsregeling met u treffen.'

Ik had de naam Dwayne nog niet uitgesproken of de man loste al een waarschuwingsschot (hopen we dan maar, misschien kon hij gewoon slecht richten) en stoof er op zijn motorfiets vandoor. Nu was het zeker de bedoeling dat ik hem achterna ging? Met een zucht klom ik terug in de auto. Hetzelfde liedje galmde nog steeds uit de speakers. wat een lekker nummer was dat toch. Als vanzelf begon ik weer te zingen: 'spraying like a fountain, money like a mountain!'

Goed, ik moest dus kiezen. Maar hoe? En voor wie? Carmen was grappig en vertrouwd, Kate een spannende nieuwe uitdaging. Voor allebei viel iets te zeggen. Hoewel Carmen me laatst op niet mis te verstane wijze duidelijk maakte dat ik voor haar niet de enige was. Dat kwetste me dieper dan ik had verwacht. Als er iets is waar ik niet tegenkan is het wel ontrouw. Ja, misschien moest Carmen vanavond maar eens nadenken over haar zonden terwijl ik op stap ging met mijn andere vriendin. Dat zou haar leren.

Ongelukkig in de liefde, gelukkig op alle andere vlakken, die combinatie zie je wel vaker. Misschien dat ik mijn slachtoffer daarom al na een paar blokken inhaalde. Om er snel vanaf te zijn probeerde ik hem in één keer te overrijden, maar het ging mis en hij werd van zijn motorfiets geslingerd. 'Please don't kill me,' smeekte hij toen ik naast hem kwam staan, maar daar kon ik natuurlijk niet aan beginnen. 'Hey, I'm just, I'm just doin' my thing,' zong ik terwijl ik hem op het ritme drie keer in zijn gezicht schoot.

Nu het werk was gedaan kon ik me eindelijk concentreren op het meisje. Maar niet voordat ik het andere meisje had afgebeld.

Carmen reageerde minder teleurgesteld op het slechte nieuws dan ik had gehoopt. Sterker nog, ze klonk bijna onverschillig in de manier waarop ze zei: 'whatever honey, er zijn nog genoeg andere mannen die met Carmen op stap willen!' Ik begon te twijfelen of de waardevolle levensles wel volledig tot haar doordrong. Misschien zou ik straks nog even terugbellen. Na de date met Kate.

Daar reed ik dan: met een kilometer of honderdvijftig per uur door de straten van Liberty City, in een gestolen auto, met op de radio een reclame die me aanspoorde om online een baby te bestellen. 'Als hij niet bevalt stuurt u hem gewoon terug in een plastic zak!' schreeuwde de verkoper. Voor de buitenwereld leek het vast een vredig tafereel, maar intussen had ik een groot probleem: naast me zat mijn date en ik had geen flauw idee wat ze van me verwachtte.

Bowlen dan maar. Gelukkig bleek Kate daar ook van te houden, hoewel ik er eigenlijk vooral voor mezelf was. Het is misschien niet erg romantisch, maar ik had bedacht dat ik tijdens deze date alvast mijn strikes kon oefenen voor bij de volgende date. Bowlen is lastiger dan het lijkt en ik was niet van plan om voor de tweede keer op rij van Carmen te verliezen. Kate wist ondertussen niks van mijn dubbele agenda en had gewoon een gezellige avond. Iedereen kon tevreden zijn. 'Dat heb je slim gedaan Niko,' mompelde ik op de terugweg tegen de pluche dobbelsteentjes aan de achteruitkijkspiegel.

Op de radio speelde alweer hetzelfde liedje. 'I shake them haters off me, peoples is you with me?' Hoe moest Niko ooit zijn Engelse uitspraak verbeteren als zelfs Amerikaanse zangers geen weet hebben van grammatica? Maar ondertussen bleef het natuurlijk wel een wereldrefrein. Briljant gewoon.

Kate zag er trouwens aantrekkelijk uit. Packy had me gewaarschuwd dat hij iedere vinger waarmee ik haar aanraakte persoonlijk zou komen breken, maar ik wist niet wat er pijnlijker was: een paar gebroken vingers of de wetenschap dat ik zo'n leuk meisje had laten lopen? 'Ik heb een hele leuke avond gehad…' zei ik met een blik die hopelijk verleidelijk overkwam.

'Niko! Ik ga je niet binnen vragen, je weet dat we gewoon vrienden zijn.' Hm, Packy moet haar ook gewaarschuwd hebben. Hoe anders kon ze zo ijskoud weerstand bieden aan mijn charmes? Ik knipoogde naar Kate als teken dat ik de boodschap begreep. 'Okidoki dan zie ik je later,' zei ik. Voor de zekerheid knipoogde ik nog een keer.

Tijd voor de volgende date! Carmen reageerde gelukkig enthousiast toen ik voor de tweede keer belde. Als ik haar binnen een uur oppikte mocht ik Carmen mee uit nemen. Er verscheen meteen weer een piepklein dingetje op het scherm dat volgens een walkthrough op het internet een opgestoken duim moet voorstellen (hoe vaak moet ik het nu nog zeggen next-gen ontwikkelaars: niet iedereen heeft HDTV).

Dus daar reed ik dan: met een kilometer of tweehonderdvijftig per uur door de straten van Liberty City. Ik heb misschien niet veel verstand van vrouwen, maar één ding heb ik wel geleerd: Carmen is gek op mijn wilde rijstijl. 'Ooooh Niko!' kirde ze toen we een bejaarde vrouw omver kegelden, 'je bent helemaal gestoord en uniek, net als ik!' Ze moest wel heel erg onder de indruk zijn. Dat was de allereerste keer dat ik Carmen over zichzelf hoorde praten in de eerste persoon enkelvoud.

Alles ging kortom geweldig, totdat mijn telefoon begon te piepen en de naam Kiki in beeld verscheen. Ik raakte in paniek. Kiki is mijn derde vriendin. Over slechte timing gesproken! Naast me likte een danig opgewonden Carmen verleidelijk over haar lippen en in mijn oor vroeg Kiki of ik soms zin had om haar mee uit te nemen. 'Sure!' hoorde ik mezelf ook nog zeggen. Waarschijnlijk uit een combinatie van blinde paniek en beleefdheid. 'Great! Dan zie ik je over een uurtje.' Oh boy, hoe ging ik me hier nu weer uit redden? Carmen kennende zou ze me straks wel binnenvragen voor een kop koffie. Dat ging zelfs ik niet allemaal redden in een uur.

Eenmaal aangekomen bij de bowlingbaan daalde Carmen's stemming echter tot ver onder het vriespunt. 'Bowlen Niko?' vroeg ze met een vies gezicht. 'Als je maar niet denkt dat je vanavond gaat scoren als je me meeneemt naar de bowlingbaan.' Nou, daarmee was dat probleem ook weer opgelost. Bovendien besefte ik opeens wat ik verkeerd had gedaan: Carmen's idee van een geslaagd uitje is een avond naar de stripclub. Kiki is degene die van bowlen houdt. Ik had gewoon twee vriendinnen door elkaar gehaald. Dat kan de besten overkomen.

Op de terugweg zeiden we allebei geen woord. Carmen keek chagrijnig uit het raam en ik probeerde de politie af te schudden. Die zaten weer eens achter me aan omdat een agent ons had betrapt bij het stelen van een nieuwe auto. Een stoere cabriolet, om straks indruk te maken op Kiki. 'We just ridin with our tops down,' zong mijn favoriete rapper toepasselijk. Verdorie, wie was dat toch? Ik herinnerde me een e-mail van Brucie over een telefoonnummer dat je kon bellen als je op zoek was naar een songtitel. Waarom had ik dat toen niet opgeschreven?

'Well, goodnight,' zei ik zo beleefd mogelijk toen we voor Carmen's huis stonden. Ze keek me aan met grote verbaasde ogen. 'Damn, je gaat niet eens proberen een move te maken?' Hoofdschuddend liep Carmen naar de voordeur. In haar eentje. Duidelijk een hele nieuwe ervaring voor haar.

In de achteruitkijkspiegel haalde ik nog snel even een kam door mijn haren. Ik zag er vermoeid uit. Drie afspraakjes op één avond hadden hun sporen achtergelaten. Ik begon haast naar mijn bed te verlangen. Nee, gewoon om in te slapen. Nog even snel met Kiki naar de stripclub en dan kon ik eindelijk naar huis.

Bowlingbaan! Met Kiki naar de bowlingbaan! Oef, daar maakte ik bijna voor de tweede keer dezelfde fout. In gedachten ratelde ik het hele lijstje nog eens af: Kiki, pro-deo advocaat, emotioneel, dol op bowlen, houdt NIET van stripclubs. Drie vriendinnen tegelijk, ik had er nooit aan moeten beginnen.

De date begon gelukkig goed. 'I love the car Niko!' In gedachten voegde ik houdt van cabriolets toe aan mijn checklist. Dat lijkt misschien niet erg romantisch, maar ik heb het idee dat Kiki ook een checklist over mij bijhoudt. Vooral omdat ze hem aan het begin van iedere date voor me opdreunt. Vandaag was het: 'hey, een nieuwe jas? Die heb je zeker niet in de spiegel bekeken voor je hem kocht? Hm, die broek ziet er trouwens ook niet uit. Wat draag je rare schoenen!'

Na nog een paar beledigende opmerkingen vroeg Kiki me ten huwelijk. Nu ja, daar leek het even op. Plotseling begon ze te praten over de toekomst en hoe ik dacht dat onze relatie zich zou ontwikkelen. De flow van die auto-gesprekken in GTA loopt verdorie niet altijd even natuurlijk! Van schrik stuurde ik de cabriolet bijna in een afgrond. Ik kon nog net op tijd een ruk aan het stuur geven om in ieder geval aan dát noodlot te ontsnappen. De ingame-Niko deelde mijn gevoelens: 'Jeetje Kiki, het gaat toch goed tussen ons? Waarom zouden we iets willen veranderen?' Met dat antwoord leek Kiki tevreden en ze vroeg niet verder. Het gevaar was geweken. Voorlopig.

Voor de derde keer die avond parkeerde ik bij Memory Lanes. Zuchtend en steunend betaalde ik een derde keer voor precies dezelfde baan, waarbij ik de veelbetekend knipogende man achter de kassa zoveel mogelijk negeerde. Die bowlingballen kwamen inmiddels mijn neus uit maar om Kiki een plezier te doen zette ik mijn vrolijkste gezicht op en deed net of ik het reuze naar mijn zin had. Ik wist zelfs te winnen, maar dat kan ook komen omdat Kiki's ballen steeds in de goot belandden.

Tijdens een verder weinig opmerkelijke terugrit gebeurden er op precies hetzelfde moment twee interessante dingen. Het eerste was het onderstaande nieuwsbericht, zoals voorgelezen op radiozender The Beat 102.7:

LIBERTY CITY – Het lijk van een man is vrijdagavond aangetroffen in Algonquin. De politie vond het stoffelijk overschot rond 20:30 op de kruising tussen Kunzite Street en Frankfort Avenue. De man had twee verbrijzelde benen, bandensporen over zijn buik en drie schotwonden in zijn gezicht. De politie vermoedt dat hij door een misdrijf om het leven is gekomen. Omdat het lichaam werd gevonden in de omgeving van arcadehal 'Videogeddon' noemt de burgemeester dit voorval het zoveelste bewijs dat videogames leiden tot meer geweld.

Het tweede was Kiki die me vroeg waar ik nu eigenlijk mijn geld mee verdiende. Ik verschoot van kleur.
'Och, hier en daar een klusje,' antwoordde ik zo onverschillig mogelijk.
'Toch geen illegale dingen Niko?'
'Niks om je zorgen over te maken,' zei ik toen maar.
Ook al vroeg Kiki niet verder, ik voelde dat ze me niet geloofde.

Een paar seconden was het onaangenaam stil in de auto, afgezien van de deejay die maar door bleef ratelen over 'another beautiful day in Liberty City' en de 'fresh new joint' die hij nu ging draaien. Plotseling hoorde ik een stem die me inmiddels akelig bekend voorkwam: 'Can you say New York City? It's showtime!' Het was die rapper weer! Met dat liedje weer! Had ik nu maar een iPhone in plaats van dat standaardmobieltje. Dan kon ik terplekke Brucie's mail opzoeken om het nummer te vinden van dat songtitel-bedrijfje… Zis? Of Zip? Kom, hoe heette dat nu ook alweer?

ZiT! Dat was het! The ZiT! Ik zag het op een bushokje waar we langs scheurden. Meteen trapte ik op de rem en reed achteruit terug om de poster van dichtbij te bekijken. Onder een groot 'The ZiT' logo was zowaar een telefoonnummer afgedrukt. Zonder aarzelen typte ik de cijfers (948 555 0100) over op mijn telefoontje en klom terug in de auto, waar de mystery-song gelukkig nog steeds bezig was. Een man nam op, luisterde een paar seconden en hing toen weer op. Een paar tellen later kwam het verlossende SMSje:

ZiT! Spotted: SWIZZ BEATZ Top Down

Zie ook:
- Dus misschien had ik Mikhail Faustin niet moeten vermoorden
- Een simpel klusje voor Vlad
- Welkom in Liberty City

[games.blog forum]

Lees ook:GTA IV DLC in februari met nieuwe hoofdrolspeler?
Lees ook:Animal Crossing dagboek – dag 400
Lees ook:Animal Crossing dagboek – dag 184
Lees ook:Animal Crossing dagboek – dag 287
Lees ook:Welkom in Liberty City