Mijn voornemen om vaker te schrijven over wat ik heb gespeeld beleeft vandaag zowaar een tweede aflevering (eerste aflevering) met dit korte verslag van Onslaught. Ik hou het nu al langer vol dan verwacht! Voor wie het heeft gemist: Onslaught is een schietspel dat door Hudson wanhopig wordt aangeprezen als de ‘officiële pionier van het first person shooter-genre op Wii Ware.’ Die slogan klopt als een bus, maar zegt tegelijkertijd bijzonder weinig over de kwaliteit van het spel. Knap dat Onslaught in zijn soort de eerste downloadbare game is op de Wii, maar eh… is het ook een goed spel?
Eigenlijk niet echt. Er zijn beslist een paar goede redenen waarom je zou kunnen overwegen Onslaught toch te downloaden, maar laat het duidelijk zijn dat deze ‘officiële pionier’ een uiterst middelmatige shooter is, van welke kant je het ook bekijkt. Er is geen variatie, er is geen diepgang, er zijn alleen maar insecten. Heel veel buitenaardse insecten die het allemaal op jou voorzien hebben. Dertien eentonige grijs/bruine levels lang. Alle wapens lijken op elkaar, de plot is belachelijk slecht geschreven en de commentator kent maar twee regels tekst. En toch heb ik dat belabberde spel niet alleen uitgespeeld – ik heb het de afgelopen dagen zelfs nog eens dunnetjes over gedaan in co-op met andere spelers van over de hele wereld. Wat heeft Onslaught waardoor ik het ondanks alles toch blijf spelen?
Hudson’s belangrijkste troef is zelfkennis. Dit spel doet één ding best wel niet onaardig en maakt zich verder geen illusies. Onslaught is geen epische sci-fi adventure game en de makers weten dat. Het was voor alle betrokkenen vast een bevrijdende ervaring om aan zo’n puur spel te werken. Ieder van de dertien levels draait om lopen en schieten en verder niets. Dekking zoeken, springen en zelfs bukken komt er niet aan te pas. En ook om de artificial intelligence hoefde niemand zich te bekommeren – die is er namelijk niet. Zolang vijanden maar recht op de speler af konden kruipen was het wat Hudson betreft voldoende. De uitdaging van Onslaught zit ‘m dan ook niet in het ontwikkelen van briljante tactische inzichten. Het zijn vooral de overweldigende aantallen die dit spel pittig maken. Kuddes van twintig of dertig insecten zijn eerder regel dan uitzondering.
En mede dankzij de heerlijke besturing (only on Wii – dankzij de immer nauwkeurige afstandsbediening gaat het insecten maaien bijna vanzelf) kan het gebeuren dat je tijdens het spelen wordt overvallen door vreemde gedachten. “Dit is eigenlijk leuker dan die Killzone 2-demo die ik laatst downloadde,” bijvoorbeeld. Of: “is dit hoe Probotector eruit zou zien door de ogen van de Probotector?” Met wat gevarieerdere omgevingen en een paar spectaculaire eindbazen zou Konami vast een heel eind komen. Op twee of drie vervelende ‘verdedig het fort’ levels na heeft Onslaught een zelfde soort tunnelvisie als die hele vroege NES-spellen: loop van A naar B en schiet op alles wat beweegt. Niet nadenken maar knallen!
Low-budget insecten neermaaien is dus leuker dan verwacht, maar Onslaught heeft ook een paar problemen die de ontwerpers zich wél aan mogen rekenen. Om te beginnen: de loopsnelheid. Die is te laag. Omdat alle tegenstanders zich ook vrij traag bewegen (de meest voorkomende vijand is nota bene een slak) wordt het tijdens gevechten nooit echt storend, maar tussen de aanvalsgolven door zorgt het langzame tempo voor rare dode momenten waarin letterlijk niets gebeurt. Als je ruimte-marinier voor de zoveelste keer op zijn gemak over een kale vlakte slentert, op weg naar een groep sprinkhanen in de verte, zul je tevergeefs zoeken naar een simpele ren-knop op de controller. Jammer dat niemand bij Hudson de vooruitziende blik had om dat te voorkomen.
Nog vervelender is het groene slijm. Niet alleen zijn sommige vijanden in staat klodders groen slijm te spugen, alle insecten die het loodje leggen (en dat zijn er nogal wat) spatten uit elkaar in een explosie van groen slijm. Dat ziet er lekker smerig uit, van een veilige afstand, maar het groene spul kan ook op jou terechtkomen. Om precies te zijn: op het vizier van je helm. Langzaam maar zeker wordt je televisiescherm tijdens hectische gevechten steeds groener. (Wat er trouwens wel indrukwekkend uitziet. Vlekken vormen zich precies op de plek waar het scherm wordt geraakt, waarbij grote klodders ook echt voor grote vlekken zorgen terwijl losse druppels alleen een klein spatje achterlaten). Je vizier schoonvegen doe je door even met de nunhuck te schudden.
Tot zover niets aan de hand. Op papier lijkt het zelfs een interessante strategische afweging: stop ik even met schieten om het scherm schoon te vegen, of vecht ik stug door tot ik helemaal niets meer zie? Het probleem zit ‘m erin dat het slijm giftig is. De groene klodders belemmeren niet alleen het zicht, ze vreten ook aan je ruimtepak waardoor de energiebalk langzaam leegloopt. Van enig strategisch inzicht is dus geen sprake; het is gewoon zaak om bij ieder klein spatje meteen het hele scherm schoon te vegen. Wat een leuke gimmick had kunnen worden is nu een hinderlijke onderbreking die om de paar seconden blijft terugkomen. Zonde.
Onslaught heeft op al die kritiek een ijzersterk tegenargument: dit is momenteel de enige online co-op first person shooter op de Wii. Punt. Wie samen met andere spelers op heel veel vijanden wil schieten komt automatisch uit bij dit spel. Een alternatief is er simpelweg niet. Dat zijn nog eens overtuigende argumenten. Plus: het kost maar tien euro. Je weet dat je een middelmatige shooter in huis haalt, maar voor dat geld is het toch niet echt een miskoop. Sterker nog: vooral met meer dan één spelers heeft Onslaught absoluut zijn momenten. Om jullie gezamelijke vuurkracht te compenseren laat het spel extra veel vijanden los en dat zorgt bij vlagen voor een chaotische orgie van krioelende insecten en groen slijm. Om daar met twee of drie collega’s stilzwijgend (het blijft natuurlijk de Wii) middenin te staan en geen flauw idee te hebben waar je nu eigenlijk op schiet is een bizarre, maar toch wel bevredigende ervaring. En zo krijgt Hudson toch nog gelijk: Onslaught is de officiële pionier van het first person shooter-genre op Wii Ware. We hadden het slechter kunnen treffen.
Lees ook:Eerste trailer WiiWare-shooter Water Warfare
Lees ook:First person shooter voor Wii Ware, Onslaught nu in het winkelkanaal
Lees ook:Hudson maakt first person shooter voor Wii Ware
Lees ook:Alweer een first person Wii Ware shooter van Hudson
Lees ook:Eerste trailer voor My Aquarium 2
juist. mijn broer wilde dit kopen, maar hij dacht dat het maar voor een speler was dus kocht hij het niet. in plaats daarvan heeft hij tv show king gekocht.
[snotter] wat een emotioneel betoog over mijn favoriete spel van dit moment. Onslaught heeft momenteel 12 uur van mijn weinige tijd in beslag genomen en ik probeer nu het spel op hard uit te spelen (Bossfights zijn een bitch op hard).
. De scores op Metacritic laat dat ook zien, van een 9 (te hoog) naar een 6(te laag). En als er veel copytjes van het spel verkocht worden dan gaat Hudson denken aan Downloadeble content of een 2e deel (meer variatie en een ren knop graag). Dat ga ik dan ook weer kopen, het spel is voor mij een perfect afreageer spel voor een stress volle dag. Het is geen Flower (PS3) maar wel een hele zen ervaring (tipje van mij: speel op normal en ren in level 1 tot bijna het einde in een streep door dan omdraaien en maaien maar. Een erg bevredigende brij van insecten onderdeeltjes zal je deel zijn… heerlijk)
.
Het is een zeer matige shooter maar op alles boven normal is het zeer uitdagend. Als ze er meer variatie in hadden gegooid had ik er zelfs 30 euro voor willen betalen.
.
Ik speel online met vrienden maar dan is het gebrek aan communicatie echt een probleem. Meestal is het een kwestie van laptop op schoot en ia Skype of ventrilo kletsen. De verschillende speel stijlen zijn leuk om te ontdekken. Zo speel ik vaak met een burst gun, terwijl mijn vrienden het levels leeg maaien met een rocketlauncher en het 120 kogels tellende machine geweer.
.
Het spel is niet episch, gewoon dom, niet mooi, niet makkelijk te besturen (op stand A in de options is het goed te doen) het geluid wordt na een tijdje vervelend omdat ze een combo beginnen met “that’s why your sill a kid.”. Het is gewoon een raar japans grapje hoop ik. Wel is het heel fijn als in die combo kan blijven knallen en dan op het laatste “Your the man” te horen, dan voel je jezelf ook heel stoer.
.
Het is gewoon een echter hudson 2d shooter in een 3d jasje dat is alles.
.
Het draait om punten niet om de epische ervaring. Het is jammer dat ze de leaderboards zo hebben verstopt in het wifi menu, (je kan de topscores van je vriends ook zien) Als ze er een ranking shooter van hadden gemaakt hadden ze weer een terugkom punt gehad en dan was het meer een Star Soldier R in 3d geweest.
.
Ik vermaak me kostelijk met het spel.
.
Maar het is wel een spel wat je moet pakken, zo is een van mijn vrienden gewoon panisch voor slakken en insecten en die vind het een geniaal spel
Berend Jan heeft duidelijk nog veel meer van dit spel genoten dan ik.
Zelf ben ik ook meer van het machinegeweer. Niet zo krachtig, maar het voelt veel lekkerder. Ik miste eigenlijk ook wel wapens als een vlammenwerper of een lasergun die door meerdere vijanden tegelijk schiet. Echte massa-vernietigingswapens zegmaar. Bij sommige pistolen die nu in het spel zitten kreeg ik het gevoel dat ze meer thuishoorden in een ‘normaal’ schietspel waar nooit meer dan vijf tegenstanders tegelijk in beeld komen.
.
Het gebrek aan communicatie is natuurlijk meer een Nintendo-probleem dan een Hudson-probleem. Het zou me niet eens verbazen als Nintendo het gebruik van Wii Speak heeft verboden voor Wii Ware of dat er andere merkwaardige restricties gelden. Maar jammer is het wel. Het blijft nu toch een beetje ieder voor zich, al maakt de algehele chaos het meer spelers toch leuker dan in je eentje.
.
Die leaderboards had ik nog niet eens gezien! Ik moet wel zeggen dat ik vrijwel altijd onderaan het klassement sta, als ik een potje online heb gespeeld. Ik blijf hoe dan ook slecht in first person shooters.
Geweldige tekening
En ga nu als de bliksem solliciteren als games art director. Zo’n shooter zou ik nou graag spelen!
Heh, dank je! :p
.
De generieke hoofdrolspelers blijven een ramp, maar de slakken zijn inderdaad al een hele verbetering. Waarom Hudson ze niet gewoon ogen op steeltjes heeft gegeven zullen we wel nooit weten.
.
Dat zuurkool-filmpje zag ik ook op Kotaku. Geinig, maar ook een beetje een onsmakelijk gezicht…
De geschiedenis van videogames…in zuurkool
http://www.youtube.com/watch?v=U4F8iQc4iyU
Erik, prachtige illustratie -zoals gebruikelijk-.