Ondertussen in Sim Animals

Laatst zag ik op de televisie een reclamefilmpje. Het ging over een beer en een vos die op de Wii een spel speelden over een beer en een vos. De dieren in het spel zochten naar eten, werden verliefd op elkaar, maakten ruzie en wat al niet meer. Ik zag meteen dat het een groot succes zou worden. Schattige dieren en een agressieve reclamecampagne – dat is al sinds de uitvinding van de televisie een gouden combinatie. Maar wat halen ouders die Sim Animals kopen voor hun jengelende lastpakken nu eigenlijk in huis?

“Er is een eekhoorn op de eikels afgekomen. Houd B ingedrukt om de eekhoorn op te pakken.”

Ik ben nog maar net gearriveerd in een idyllisch Bob Ross schilderij als Sim Animals me deze eerste opdracht geeft. Onder de happy little eikenboom liggen drie eikels en inderdaad, er komt een eekhoorn op af. Petunia om precies te zijn, want EA geeft al hun dieren een naam. Ik pak Petunia op zoals het spel suggereert en ze begint woest tegen te spartelen. De eerste indruk van Sim Animals is dus meteen razend positief. Zonder een al te vervelende introductie ben ik terecht gekomen in een gezellig bos (type: kabbelend beekje, hoge bomen (kleur: Van Dyke brown), fris groen gras) en de eekhoorns reageren precies zoals echte eekhoorns zouden reageren. Dat belooft wat.

“De eekhoorn vindt jou niet zo aardig. Het beestje heeft ook nog eens honger! Pak een eikel en laat die op de eekhoorn vallen.”

Dat klinkt niet al te ingewikkeld. Vooral ook omdat eikels oprapen precies hetzelfde werkt als eekhoorns vastpakken. Terwijl ik met de controlstick door het bos zweef houd ik de B-knop ingedrukt om de eikel niet te laten vallen. Daarna wil ik het nootje neerleggen voor Petunia’s neus. Dat is sneller gezegd dan gedaan. Diepte inschatten is namelijk nogal lastig met Sim Animal’s driedimensionale cursor. Een milimeter lager of hoger op het televisiescherm kan in de spelwereld het verschil maken tussen een meter verder weg of dichterbij. Per ongeluk laat ik de eikel dan ook vallen achter Petunia.

Als ik mijn fout wil herstellen gebeurt er iets geks: de eikel verdwijnt. Zomaar. Eerst ligt hij er nog en dan ligt hij er niet meer. Een halve seconde lang kijken Petunia en ik elkaar bewegingloos aan. Ik omdat ik bang ben dat mijn Wii is vastgelopen, zij omdat ze niet goed lijkt te weten hoe ze met deze glitch in the matrix moet omgaan. Dan herstelt ze zich. Alsof er niets aan de hand is gaat Petunia schattig op haar achterpootjes zitten, doet net alsof ze een eikel vasthoudt, en begint te knabbelen in het luchtledige. Het is alsof iemand op het EA hoofdkantoor haar influistert dat ze “gewoon door moet gaan” en “niets mag laten merken.”

“De eekhoorn vertrouwt je nu een beetje! Houd een eikel in de buurt van de eekhoorn, zodat het beestje die uit je hand zal eten.”

Misschien is dit een goed moment om te vertellen dat de cursor in Sim Animals er inderdaad uitziet als een gehandschoende hand. Alle eikels en eekhoorns worden daadwerkelijk vastgepakt door kleine witte vingers. Ik snap dat dat een stuk aansprekender is dan een anonieme cursor. En ik weet ook dat “de dieren komen letterlijk uit je hand eten,” een fantastisch verkoopargument is voor ieder spel. Ik begrijp, met andere woorden, precies waar EA naartoe wil. Maar wat is het zonde om te merken dat de eikel al verdwijnt zodra ik zelfs maar in de buurt kom van Petunia. Ze eet niet zozeer uit mijn hand, het is meer alsof ze de snack met haar telekinetische krachten laat verdwijnen waarna ze voor de tweede keer op haar achterpootjes gaat zitten om net te doen alsof ze ergens op knabbelt.

“De eekhoorn vertrouwt je nu meer en zal met je spelen. Wrijf er snel met je hand overheen om het diertje wat plezier te geven.”

Bereid je maar voor om tijdens het spelen van Sim Animals over de buiken van vele dieren te kriebelen, want ‘er snel met je hand overheen wrijven’ (ligt het aan mij of klinkt die opdracht een beetje dubbelzinnig?) is bij alle bosbewoners de laatste fase in het winnen van hun vertrouwen. Ze reageren ook allemaal hetzelfde. Voor ongeveer een halve seconde hebben ze niets in de gaten. Dan dringt het tot ze door dat ze worden geaaid en plotseling liggen ze op hun rug (je krijgt nooit te zien hoe ze zich omdraaien) te kronkelen van plezier terwijl er hartjes en blije gezichtjes naar de emotiebalk aan de bovenkant van het scherm vliegen: dit dier is gelukkig.

Zodra ook Petunia deze staat van nirvana heeft bereikt is de tutorial afgelopen. Maar pas op, dan gaat het hek pas echt van de dam. In een hoog tempo huppelen allerlei nieuwe dieren het bos binnen die allemaal jouw hulp nodig hebben. Zoek dennenappels voor Leon de veldmuis. Geef wortels aan het konijn Basta. Wrijf over de buik van roodborstje Sanneke en breng Leon als de wiedeweerga in veiligheid zodra Priscilla de kat bij je intrekt. Je hebt het er maar druk mee en wat vooral opvalt is dat EA zoveel haast heeft. De opdrachten blijven zich opstapelen en om de paar minuten wordt je gewaarschuwd dat er weer een nieuw gedeelte van het bos is vrijgespeeld.

Wezels, herten, wasberen, kraaien: allemaal schreeuwen ze om mijn aandacht. Vooral die herten beschouwen mij inmiddels als hun persoonlijke eikeltjes-dealer. Drie zijn het er, en iets anders lusten ze niet. Om mijn en hun leven makkelijker te maken besluit ik midden in het bos een eikenboom te planten. Dat had ik beter niet kunnen doen: pardoes verdorren alle bloemen in de omgeving. Als ik het evenwicht probeer te herstellen door de eikenboom een paar meter op te schuiven wordt duidelijk hoe delicaat het ecosysteem in elkaar zit: nu wordt de boom die net nog naast hem stond ongelukkig. Verdrietige gezichtjes zweven van zijn boomstam naar de emotiebalk. Bob Ross had gelijk: bomen hebben inderdaad vrienden nodig!

Ondertussen wijst het spel me erop dat twee van mijn herten, Steven en Karlijn, een kindje hebben gekregen. “Als dieren al op jonge leeftijd kennismaken met andere diersoorten kunnen ze later beter met elkaar opschieten. Waarom stel je Hilde niet eens voor aan een wezel?” “Welja,” mompel ik tegen de televisie, “alsof ik niks beters te doen heb.” Ik laat de eenzame boom even voor wat het is en ga kijken waar Ivo, de enige wezel in het bos, nu weer uithangt. Onderweg wrijf ik snel met mijn hand over een veld madeliefjes die zich prompt vermenigvuldigen.

Ik tref Ivo aan terwijl hij op het punt staat om Leon op te eten. Nog net op tijd grijp ik hem bij zijn nekvel en sleep hem al tegenstribbelend bij de veldmuis vandaan. ‘I’ll be back‘ hoor ik hem grommen met een Oostenrijks accent. Ik begin me een beetje zorgen te maken over Hilde’s veiligheid, maar tijd om die twee in de gaten te houden is er niet. Want terwijl ik me bezighield met Ivo is er ene Klaus op bezoek gekomen, klaagde Giechel dat er nergens radijsjes groeien, eiste Minoes dat ik de kattenbak zou verschonen en zag ik vanuit mijn ooghoek dat de eikenboom al bijna al zijn blaadjes had verloren. En daar kruipt alweer zo’n pop-up venster in beeld: of ik nóg een eekhoorn naar het bos wil lokken om Petunia gezelschap te houden. “Waar zit de noodrem?” verzucht ik tegen Minoes die ongeduldig om mijn benen draait (haar Whiskas is op), “ik heb meer tijd nodig!”

Maar: als ik twee uur later stop met spelen is dat niet vanwege alle hectiek. Het is misschien chaotisch, maar toch valt er wel iets te zeggen voor zo’n bos waar altijd dingen gebeuren. Vooral omdat vergelijkbare spellen van Nintendo allemaal zijn gebouwd volgens Satoru Iwata’s heilige “vijftien minuten per dag”-mantra. Dat mantra werkt zolang je je er braaf aan houdt, maar het voelt toch een beetje als een zwaktebod – echte honden en boswandelingen zijn tenslotte ook leuk voor langer dan vijftien minuten. Dus ik moet zeggen: het bevalt me wel om een simulatie-spel te zien dat de zaken anders aanpakt. Het mag duidelijk zijn dat Nintendogs en Animal Crossing oneindig veel beter zijn uitgewerkt, maar toch zou het geen kwaad kunnen als de teams achter die twee spellen Sim Animals ook eens probeerden.

Het probleem met EA’s bosbeheer ligt dieper. Het is een probleem dat al tijdens de conceptfase gespot had moeten worden, hoewel het misschien ook het soort probleem is dat geroutineerde Sims-spelers niet eens meer merken, gewend als zij zijn aan de schematische opzet van al die spellen. Het probleem is dit: aan de ene kant is Sim Animals verrassend ambitieus en een grote stap in de juiste richting – hier is een spel dat je vanaf het titelscherm rechtstreeks, zonder een flauw verhaaltje over een magisch koninkrijk dat gered moet worden o.i.d., in een bos vol wilde dieren gooit en je min of meer, op een iets te uitgebreide tutorial na, zelf laat bepalen wat je daar wilt doen.

Maar!

De dieren in het bos zijn nooit mysterieus. Je komt een eekhoorn tegen (of een vos of een wezel of een beer of een hert of een zwarte kraai), je bladert door de handige encyclopedie om te zien wat hij graag lust, en nadat je hem drie porties hebt gegeven is hij plotseling je beste vriend. Op een bepaald moment zegt het spel zelfs letterlijk, tijdens één van de opdrachten:

“Blijf het beestje nootjes voeren totdat hij je vertrouwt.”

Wat vakantie vieren in een bos zo speciaal maakt is juist dat geen enkel dier je ooit vertrouwt. Alleen door je te verstoppen achter de keukentafel en voorzichtig door de glazen deur te gluren kun je in het echte leven eekhoorntjes kijken. De volgende ochtend leg je misschien een pinda op het terras, en als je nog steeds vanachter de keukentafel toekijkt hoe hij die opeet voelt dat al als een grote overwinning. In de daarop volgende veertien dagen lukt het je heel misschien om een keer doodstil op een plastic tuinstoel te zitten terwijl een eekhoorn zes meter verder aan een pinda knabbelt, maar jullie moeten altijd terug naar huis voordat hij uit je hand heeft gegeten.

Begrijpt EA waar ik naartoe wil? Ik suggereer niet dat Sim Animals 2 net zo ontoegankelijk moet worden als die eekhoorns rond vakantiebungalow Ruischende Dennen, maar de dieren zouden wel iets onvoorspelbaarder mogen reageren. Petunia zou kunnen wegrennen als ze mij voor het eerst ziet. Ik zou gedwongen kunnen worden me achter een boom te verstoppen voordat ze de eerste eikel durft op te eten. Ik bewonder wat Sim Animals probeert te bereiken, maar als een eekhoorn al binnen een minuut kan veranderen van een schichtige bosbewoner in een aanhankelijk knuffelbeest, dan zal ik er nooit een hechte band mee opbouwen.

Tenslotte laat ik jullie achter met de tragische allerlaatste pop-up die in beeld verscheen voordat ik mijn Wii besloot uit te schakelen:

“Leon is opgegeten.”

Wat kan de natuur toch wreed zijn.

[games.blog forum]

Lees ook:Sim Animals trailer (NIET de zoveelste variant op Sims 2)
Lees ook:PETA’s online spelletje: Cooking Mama – Mama Kills Animals
Lees ook:Animal Crossing dagboek – dag 304
Lees ook:Nieuwe beelden van Rare’s gecancelde Sabreman Stampede
Lees ook:Animal Crossing dagboek – dag 385