De vorige keer dat ik door deze straat liep (helemaal aan het begin van mijn avontuur, nu al bijna twee maanden geleden – vroeger speelde ik games, tegenwoordig schrijf ik erover) was dit een rustige buurt. Okee, wel een buurt die werd gepatrouilleerd door Combine Soliders, maar er lagen toen geen betonnen brokstukken op de stoep. Ik hoefde nog niet achter brandende autowrakken weg te duiken om mitrailleur-schoten te ontwijken. Zeg wat je wilt, maar orde bewaren konden ze wel, die Combine Soldiers. Of haal ik nu oorzaak en gevolg door elkaar?
Even verderop waren drie mannen bezig een televisiescherm van de muur te trekken. Verwachtingsvol bleef ik staan om te kijken hoe dat zou aflopen. Die televisieschermen hangen overal in City 17. Het enige wat je er ooit op ziet is de propaganda van Dr. Breen (instinct is onze natuurlijke vijand, de "benefactors" weten wat goed voor ons is, etc). Het is een geweldige manier om een verhaal te vertellen. Ik ben zo blij dat Valve de filmpjes letterlijk in het spel heeft geplakt en ze niet als losse cutscenes laat zien. Alleen op deze manier begrijpen we het totaalplaatje; dat de inwoners van City 17 hier dag en nacht aan zijn blootgesteld. Tot aan het punt dat je de stem niet eens meer hoort en de propaganda rechtstreeks in je onderbewustzijn wordt gepompt. Hoogst verontrustend.
En nadat de mannen een paar minuten tevergeefs aan het scherm hadden gesjord, begon het langzaam door te dringen dat dit zo'n cutscene was waaraan ik ook moest meedoen. Ik liep op het groepje af en, jawel hoor, toevallig liet precies op datzelfde moment het scherm los. Onder luid gejuich spatte Dr. Breen uit elkaar. Ik moest denken aan de journaalbeelden van juichende Irakezen die een standbeeld van Sadam Hoesein omver trekken. Het voelde alsof ik aanwezig was bij een belangrijke gebeurtenis.
Toen ik hier net arriveerde staarde iedereen nog angstvallig naar de grond. Niemand durfde hardop te spreken, alle mensen berustten in hun lot. En kijk hen nu eens! Vive La Révolution! Het is voor de zoveelste keer tof om mee te maken hoe goed Half-Life 2 een sfeer kan neerzetten. Overal lopen mannen met geweren. Mensen komen voor zichzelf op. Televisieschermen worden van de muren gerukt. Je hebt de neiging om zelf ook je vuist in de lucht te steken en een vlag te verbranden. Weg met Dr. Breen!
Dat geldt natuurlijk alleen maar totdat al die mooie mensen jou ook in de gaten krijgen. Dan is het gedaan met de pret en zul je al snel een hekel aan de mensheid krijgen. Net als ik. Voor je het weet verlang je terug naar de tijd dat iedereen nog braaf naar de grond bleef staren.
"Oh my God! Het is Gordon Freeman!"
"Is hij het echt?"
"Ik kan niet geloven dat hij het echt is!"
"Ik ga met je mee Gordon!"
"Ik ook!"
"Ik volg je overal naartoe!"
"Ik ook!"
Zo ben je alleen, zo loopt er een hele kudde verzetsstrijders achter je aan. Of nee, dat is wishful thinking. Liepen ze me maar achter me aan! O, wat zou mijn leven makkelijk zijn als iedereen altijd in een mooie rij achter me aan liep. Als een schoolklas, twee aan twee, hand in hand.
Maar reeds in het eerste leegstaande en met kogelgaten doorzeefde gebouw ontdekte ik hoe hinderlijk het is om fans te hebben. Als een stel kleine kinderen (maar daar hield de vergelijking met een schoolklas ook wel weer op) draalden ze om me heen. De hele tijd. Gelukkig heb ik zelf nooit in militaire dienst gezeten, maar ik heb in mijn leven al wel heel veel oorlogsfilms gezien. Ik wil maar zeggen: ik ben bekend met het principe van verspreiden. In al die films zag ik nooit soldaten die in een kluitje om hun commandant heen bleven hangen. Dat is gewoon niet praktisch. Maar met het 24uurs Dr. Breen kanaal waarmee deze mensen zijn opgegroeid hebben ze natuurlijk ook nog nooit een oorlogsfilm gezien.
En dus had ik te maken met een stel idioten die niks anders deden dan in de weg lopen. Soms zou ik zweren dat ze me expres wilden kwellen. Hun blik de hele tijd strak op mij gericht, er ondertussen voor zorgend dat iedere deuropening standaard werd versperd door minimaal twee van mijn zogenaamde vrienden.
"Oops" zeiden ze als ze voor de zoveel keer op mijn tenen trapten. "Sorry Freeman." "Excuse me", "Let me get out of your way Freeman." Het was om gek van te worden. Ik kon geen kant op met die gasten om me heen. Je weet dat er iets niet klopt als je meer last hebt van je vrienden dan van je vijanden. Uiteindelijk moest ik dan ook drastische maatregelen nemen om van ze af te komen. Terwijl ik zelf op de achtergrond bleef stuurde ik mijn team vooruit om al het vuile werk op te knappen. Dat konden ze natuurlijk niet, en zo gingen ze lekker snel dood. Ja inderdaad, ik heb mijn teamgenoten laten vermoorden. Nee, ik wist ook niet van mezelf dat ik zo'n duistere kant had. Laten we Valve maar de schuld geven en hun slordige programmeerwerk voor het "vriendelijke AI" gedeelte.
En waarom komen mijn mieren eigenlijk niet meer als ik in het sponsachtige ding knijp? Ik mis mijn mieren!
Zie ook:
- Hoe ik al na twee levels ophield met Half Life 2
- Hoe ik op dringend advies van mijn lezers verder ging met Half-Life 2
- Hoe lang gaat dat Water Hazard level eigenlijk nog duren?
- Hoe ben ik nu weer terechtgekomen in Ravenholm?
- Hoe ik in Ravenholm iets over mezelf leerde
- Bijna een hartaanval langs Highway 17
- Ik begon me net af te vragen waarom dit level Sandtraps heet
- Hoe een houten plank mijn leven redde in Sandtraps
- De mierenvanger van Nova Prospekt
- Lemme get out of your way Freeman
- Hoe Dr. Breen hulp krijgt van Electronic Arts
- Het einde van Half-Life 2
Lees ook:Left 4 Dead interview, gameplay beelden
Lees ook:Valve wil alle DLC Team Fortress 2 gratis houden
Lees ook:Hoe ik al na twee levels ophield met Half Life 2
Lees ook:Hoe ben ik nu weer terechtgekomen in Ravenholm?
Lees ook:Hoe ik op dringend advies van mijn lezers verder ging met Half-Life 2
HAHAH dat plaatje!!!
Ik herken dat zoo goed, alleen ik vond het niet zo heel erg, want ik stuurde ze ook gewoon weg. Ze zijn ook heel dom trouwens, want straks gaan ze met zo’n SMG op dropships schieten enzo XD…
Je verhaaltjes over Half-Life zijn ehct leuk om te volgen. Ik hoop dat je hierna weer een spel gaat ‘beschrijven’ op deze manier, niet zo’n dagboek maar gewoon een ‘paar’ keer…
We zullen zien. Bij Half-Life 2 lijkt het goed te werken. Niet veel spellen zijn geschikt om elke dag een klein stukje te spelen, op deze manier kan ik af en toe een paar uur achter elkaar spelen zoals het hoort.
In de ruim 3 jaar oude PC versie kwam dit probleem ook behoorlijk veel voor. In Episode 1 en 2 was dit probleem opgelost, de AI zorgde er niet meer voor dat er verzetstrijders voor je voeten liepen. Het is dan wel vreemd dat Valve de fix voor dat probleem niet meteen heeft meegenomen in het oppoetsen van Half-Life 2 voor de consoles(de console versies van HL2 draaien op de Episode 2 engine).
Hoe heb je dat stuk in Entanglement opgelost? Ik had het over dat stuk(spoiler!) waar je vastzit in een celblok en je drie turrets moet neerzetten, terwijl je van alle kanten belaagd wordt door de Combine en door Manhacks. Ik had zelf redelijk wat moeite met dat stuk en als ik de berichten op het Tweakers forum mag geloven, was ik zeker niet de enige.
Ja, daar heb ik inderdaad een aardig poosje vastgezeten. Totdat ik de geniale ingeving kreeg om twee turrets terug in hun hok te zetten, alleen dan met de loop naar buiten gericht. Tussen hen in was een leeg hok en daar ging ik zelf staan.
Ik heb geen enkele kogel hoeven gebruiken. Iedereen die mij probeerde te bereiken werd neergeschoten door de turrets en omdat ze nog in hun hok stonden konden ze ook niet worden omgegooid.
Maar ik vond het eerste turret-gevecht (in de control room) stukken lastiger. Daar werden de turrets dus wel de hele tijd omver gegooid en moest ik uiteindelijk het meeste werk zelf doen.
Haha, dat is ook een redelijk creatieve oplossing. Ik had zelf met kratten een trap gebouwd, zodat ik terug kon naar het balkon waar je vanaf moet springen om in het celblok te kunnen komen. Daar vond ik een leeg kantoortje en daar heb ik twee turrets bij de deur neergezet. Ik ben toen de laatste turret gaan halen en heb die bovenaan de trap neergezet. Ik heb in het kantoortje nog een tafel in de deuropening gezet, zodat de Combine niet bij de turrets konden komen en heb toen gewoon in het kantoortje gewacht totdat alles voorbij was.
Als ik nog een savegame had van dat moment zou ik het meteen gaan proberen. :p Had je wel genoeg tijd om die trap te bouwen? Volgens mij kwamen de soldaten telkens al redelijk snel.
Het is wel erg leuk dat al die mogelijkheden in het spel zijn gestopt. Ik heb al vaker meegemaakt dat een gevecht de tweede keer totaal anders verloopt.
Probleem dat ik zeker herken. Op dit soort momenten zou ik willen dat friendly fire aantstond.
Het gevecht begint pas op het moment dat je de derde turret neerzet. Je hebt dus net zoveel tijd als je wilt om de omgeving te verkennen.
Vond het ook wel een irritant stukje, in de gevangenis… maar ook wel super intens en heel veel voldoening toen ik het voorbij was.
Vond die verzetsstrijders juist handig. Ff beetje vooruit sturen, kreeg ik niet steeds een hartverzakking als er een headcrab uit een donker hoekje sprong.
En de Antlions komen alleen als er zo’n nest-opening is.
Maar vind het nog steeds stoer om jouw visie te zien… doet me elke keer weer verlangen om HL2 weer op te pakken
Dank je, Erik