“Contact” staat er in simpele lichtblauwe letters op het verder lege bovenste scherm. Op het onderste scherm zie ik een laboratorium. Het ziet er groen uit en onverklaarbaar ouderwets. Voor een groot computerscherm staat een professor in een witte jas. Hij typt, ik hoor het aan de typische toetsenbordgeluiden. Verder staan er nog: een kattenmand, een schoteltje kattenvoer en een krabpaal. In de kattenmand ligt een hond rond die liever een kat had willen zijn (zo zal ik later lezen op zijn blog).
Ik kijk naar mijn nieuwste spelletje op de Nintendo DS. Dit is het titelscherm. Wat ik echter niet zie zijn de woorden “Press Start.”
Er gebeurt dan ook niks als ik op start druk. Ook niet als ik als ik op de B-knop druk. Of op de A-knop, of op X of Y. Het spel reageert nergens op. Zelfs als ik het scherm aanraak gebeurt er helemaal niets.
Wat nu?
Is het spel vastgelopen?
Net als ik op het punt sta om de DS uit en weer aan te zetten krijg ik een ingeving. Ik pak de stylus en raak de professor aan. Niet zomaar het scherm, maar specifiek de kleine sprite van het mannetje in de witte jas.
Pardoes valt hij omver. “Ouch!” lees ik. Het geluid van het toetsenbord valt stil. Hij kijkt me aan en begint wild met zijn armen te zwaaien.
“Huh? Wat was dat? Maar… wacht eens even… Kun je mij horen? Doe dat nog eens!”
Ik aarzel even maar duw de professor dan nog een keer omver met mijn stylus.
Terwijl hij weer overeind krabbelt roept hij enthousiast: “Aha! Dus er is daar ECHT iemand die me kan horen!”
Even valt hij stil. (Weergegeven door de letterlijke schermtekst: “……………”). Hij weet blijkbaar niet goed wat hij nu moet zeggen.
“Er…welkom? Fijn om je te ontmoeten. Eh… hoe gaat het?”
“…………..”
“Nee nee, dat klonk niet goed… Ik ben ook zo nerveus! Wat stom dat ik geen speech heb voorbereid voor onze ontmoeting! Niet weggaan hoor! Let goed op, dit is heel belangrijk.”
Ik let goed op.
“Maar voordat we verder kunnen gaan heb ik eerst wat meer informatie van je nodig.”
Opeens moet ik denken aan die regenachtige middag, ergens eind jaren ’80, toen het spel The Legend of Zelda op de NES me simpelweg vroeg om een naam in te voeren. Zomaar, direct na het titelscherm: register your name. Het was meer bedoeld om de drie accounts uit elkaar te houden dan voor iets anders. Niemand in het spel noemde je ooit bij je ingevoerde naam. We zijn ver gekomen. Dit gesprekje tussen mij en de professor was op de NES technisch misschien ook prima mogelijk geweest, maar blijkbaar was er eerst 20 jaar videogame-geschiedenis voor nodig voordat iemand bij Grasshopper op dit idee kon komen.
“Dus jij bent surrounded?” gokt de professor.
Dat is een logische vergissing. Ik heb mijn DS immers surrounded genoemd (inderdaad, als je ooit tijdens online Mario Kart DS genadeloos in het stof hebt gebeten van ene surround – die waarschijnlijk in de Egg 1 reed met Donkey Kong – dat was ik), maar in dit spel, dat zich zo persoonlijk tot mij richt, wil ik liever met m’n echte naam worden aangesproken.
Dus ik schud mijn hoofd van nee.
“Oh pardon! Mijn fout! Wat is dan je echte naam?”
“… en ik hoop voor je dat hij niet langer is dan 9 letters!”
Op een ouderwets toetsenbord (met typ-geluiden!) mag ik mijn echte naam invullen.
“Erik huh? Wel dat is in ieder geval heel erg… uh… uniek. Maar vertel me dan eens Erik, waar op jouw planeet woon je precies?”
Ik begin vrolijk te worden. Ieder spel dat me vooraf vraagt waar ik woon moet wel iets speciaals zijn. Ergens in dit avontuur word ik straks ongetwijfeld geconfronteerd met mijn woonplaats, maar hoe? Wordt het alleen maar vluchtig genoemd of komen we uiteindelijk ook nog daadwerkelijk op aarde terecht?
De naam is te lang en ik moet mijn woonplaats een beetje afkorten. Jammer, maar het is nog steeds herkenbaar genoeg. De professor zegt dat hij er nog nooit van heeft gehoord, maar hij zal mijn gegevens desondanks toch invoeren in zijn computer.
Dan wil hij weten wat mijn hobby is.
Uiteraard vul ik in: gaming. Het zou leuk geweest zijn als Atlus voor dat antwoord (ik ben vast niet de enige) een specifieke reactie had bedacht, maar dat zit er helaas niet. De professor zegt alleen maar neutraal dat dat een mooie hobby is.
“Volgende vraag… wat is je lievelingseten?”
“Oh ja? Vind je babi pangang echt zo lekker? Ja, nu ja… ik eigenlijk ook wel.”
“Maar wat is dan je minst favoriete eten?”
“Beschimmeld brood… ja dat kan ik me voorstellen. Niet veel mensen houden van beschimmeld brood.”
Toen er ongeveer een jaar geleden voor het eerst screenshots van Contact op het internet verschenen, was één van de meest gehoorde reacties dat het erg op Earhtbound leek. Earthbound, die legendarische Super Nintendo RPG die Europa nooit heeft bereikt. Het spel had hele heldere, bijna naïeve, graphics. Destijds riepen mensen dat het lelijk was, maar die simpele beelden hebben de tand des tijds verrassend veel beter doorstaan dan veel van de “mooiere” Super Nintendo spellen. In al hun eenvoud hadden de graphics van Earthbound beslist iets tijdloos.
Op die eerste screenshots zag Contact er ook ongeveer zo uit, maar dat blijkt achteraf bedrieglijk. Alleen het laboratorium, de hond en de professor hebben datzelfde stijltje. De rest van het spel ziet er verwarrend genoeg heel erg anders uit. De meeste Amerikaanse recensies vermeldden dan ook even voor de duidelijkheid dat Contact in werkelijkheid niet zoveel overeenkomsten heeft met Earthbound.
Maar toch moet ik nu aan Earthbound denken. Ook dat spel wilde weten wat mijn lievelingseten was, en mijn favoriete ding op de hele wereld, en de namen van al mijn vrienden. Ik ben benieuwd of Contact net zulke leuke dingen doet met al die informatie als destijds Earthbound.
“Okee, laatste vraag.”
“Vertel me iets over jezelf. Het mag alles zijn wat je wilt, maar ik moet er aan kunnen zien wat voor persoon je bent. Een lastige vraag, ik weet het, maar je moet goed over het antwoord nadenken. Het moet iets belangrijks zijn. Heb je een droom Erik? Ambities? Duistere geheimen? Dat wil ik weten! En ik beloof dat ik het niet zal lezen.”
Ik aarzel even, maar besluit dat het spel waarschijnlijk alleen het maximale effect kan bereiken als ik het volgens de regels speel. En dus vul ik op het touchscreen mijn diepste, duisterste, meest persoonlijke geheim in. De professor is tevreden.
Hij voert al mijn gegevens in op zijn computer, en zegt dat hij vanaf nu altijd contact met me kan opnemen via mijn wonderbaarlijke DS. Ja hij is gefascineerd door die high-tech Nintendo DS. Hij wil weten of ik er ook één voor hem kan kopen en vraagt zich af hoe het in hemelsnaam mogelijk is dat uitgerekend ik zijn noodsignaal heb opgepikt. En net als hij wil gaan uitleggen wat er precies aan de hand is (“Ze zitten achter me aan!”) wordt plotseling het ruimteschip aangevallen…
En hoe dat afloopt… daar kom ik een andere keer op terug. Laat ik het er voorlopig op houden dat Contact het leukste en meest onderhoudende titelscherm heeft dat ik ooit heb meegemaakt!
Zie ook:
- Army Terry… (Een verslag van Contact – deel 2)
En eventueel ook:
– Een recensie van Soldier Blade
- Ik sta op het punt om iets stoms te doen
– Vooral niet nadenken
– Heel veel explosies
– Tandenknarsen met Midna
– Een blauwe gloed
– Zwaai met de controller boven je hoofd
Lees ook:Contact niet naar Europa & Amerika?
Lees ook:Zie CONTACT in beweging
Lees ook:Mother 3 uitgebracht in Europa?
Lees ook:Earthbound krijgt ESRB keuring
Lees ook:Amerikanen willen Earthbound op Virtual Console
Ik ben ZO benieuwd naar Contact. Reacties zijn op z’n zachtst gezegd zeer wisselend, maar op één of andere manier heeft het m’n interesse toch weten te wekken, hoewel ik verder helemaal niet zo dol op RPG’s ben. Dus hou ons op de hoogte.
vertel verder vertel door!:P
Idd Erik, vertel verder!
Geen zorgen, het gaat nog verder.
Ik vind het verhaal van de game tot nu toe heel erg onderhoudend, ik ben er alleen nog niet uit of het battle-system nu echt wel zo leuk is. Het voelt tot nu toe vooral heel erg simpel (het vechten gaat automatisch)… maar volgens mij snap ik het nog niet helemaal goed. :p
ik moet toch even vertellen hoe extreem geweldig ik dit verhaal vind ! maar dat ultra geheimen geheim prikkelt mijn nieuwschierigheid
ik had dit spel bijna gekocht, een tijdje geleden, maar toen vroeg ik nog even wanneer ze ff3 importeerde, en dat was de volgende dag. En als ff freak als ik ben ging dat natuurlijk voor, mosschien als hij een beetje is afgeprijsd haal ik m.
Morgen krijg ik hem, ik heb mijn ouders zover gekregen dat ze de helft betalen. P.S. Waar heb jij hem zo snel vandaan Erik?
besteld bij Play-Asia Rens.
En gefeliciteerd! Goede actie van je ouders.
uhmm, nou import winkels misschien?
erik heeft hem nog laat al zeg ik het zelf.
Kom ik in de winkel, moet ik iets kopen van mijn ouders, is hij er niet! Nu zit ik hier met Yoshi’s Island DS.
In wat voor winkel was je dan Rens? Ik ging er vanuit een importwinkel of gamespeciaalzaak ofzo. Je weet toch dat het spel in Nederland nog niet uit is?
In een willekeurige speelgoedwinkel zal hij zeker nog niet liggen. Sorry als ik dat niet goed duidelijk heb gemaakt.
Anyway, je hoeft geen spijt te hebben. Yoshi’s Island DS is een fantastische game!
Ik heb er allemaal kleine ergernisjes over waarom het niet zo goed is als de eerste Yoshi’s Island, maar ondertussen zit ik me wel heel erg te vermaken omdat het gewoon zo leuk is om te spelen.
O, jawel hoor, maar daar hadden ze hem ook niet, en dus als een Speciale Aanbieding hadden ze de EU versie van deze, voor de gewone prijs.
O, jawel hoor, maar daar hadden ze hem ook niet, en dus als een Speciale Aanbieding hadden ze de EU versie van deze, voor de gewone prijs.
Oeps, twee keer.
Jammer dat de rest van het spel niet zo leuk is. Het is redelijk eentonig en simpel.