Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan

De camera is altijd in beweging. Je doet nog niks en toch deint het beeld al langzaam op en neer, alsof het spel zich afspeelt op een groot cruiseschip. Je duwt de analoge stick naar links en de camera rolt opzij, net scheef genoeg om de indruk te wekken van een hoofd dat opzij draait. Je drukt de controlstick naar beneden en daar zijn ze: Faith's benen, jouw benen. En terwijl je kijkt naar die kraakhelder witte broek zie je opeens dat het niet de wereld is die beweegt, het is Faith die in- en uitademt.

En dan begint het. Je rent, springt, duikt en rolt over de daken. Je trapt deuren in en loopt over muren. Je glijdt langs een rode waslijn naar beneden en uiteindelijk grijp je op het laatste nippertje het onderstel van de helicopter. Omdat je de trailer al zo vaak hebt gezien is het een doorlopende déjà vu-ervaring, maar je had nooit verwacht dat de besturing zo vanzelfsprekend zou zijn. Met eigenlijk maar twee knoppen: de L1-trigger voor bewegingen die omhoog gericht zijn (springen, vastgrijpen, optrekken) en de L2-trigger voor bewegingen die je omlaag brengen (bukken, loslaten, glijden). Met alleen die twee knoppen doet Faith dingen die andere spellen zich met hun beperkte fantasie alleen kunnen voorstellen als quick timer events.

Bijvoorbeeld: je springt van een iets te hoge richel en als je niet ingrijpt zal Faith zich bezeren bij de landing. Dus op het laatste moment knijp in de R2-trigger en zie: ze breekt haar val met een soepele koprol. Het kost je een paar verstuikte enkels voordat je de timing doorhebt, maar daarna wordt het tweede natuur om iedere sprong te eindigen met een koprol. We stellen ons voor dat dat misschien een controversieel onderwerp was in huize DICE, die koprol, maar iemand heeft gelukkig voet bij stuk gehouden. Zelfs als er weer eens een bezorgde stropdas van EA opbelde gaf hij geen krimp. 'Je kunt geen eerste persoons koprol in een spel stoppen,' zei zo'n stropdas ingestudeerd boos, 'dat is desoriënterend voor de speler.' Maar onze anonieme held luisterde niet eens. Diep in zijn hart wist hij dat hij een goed idee had.

En dus zit de eerste persoons koprol gewoon in het spel. Desoriënterend is het zeker, maar o zo bevredigend als het je lukt om die rode flits en Faith's binnensmondse gevloek te vermijden. In één vloeiende beweging springen, landen, doorrollen en weer verder rennen, dat is waar het allemaal om gaat. Het is jammer dat de ontwikkelaars niet ook op alle andere gebieden zoveel zelfvertrouwen hadden.

Want hoe nieuw en opwindend het ook is om door de demo van Mirror's Edge te hollen, er gebeuren in die drie minuten toch ook een paar dingen waarvan onze tanden begonnen te klapperen en onze maag ineenkromp. Kleine storende elementjes waardoor je voelt dat het te vroeg is om de champagne nu al te ontkurken. Irritante stemmetjes in je oor die fluisteren: 'nice work Faith, you're making good time!'

Okee, concludeer je zodra de stemmen voor het eerst tegen je beginnen te praten, Faith heeft dus een onzichtbaar oordopje waarmee haar leidinggevenden contact kunnen houden. Okee. Dat is niet zo vergezocht. Maar wat is dan – en als je op ons lijkt is dit onvermijdelijk je volgende gedachte – wat is dan het nut van een ondergrondse organisatie met speciaal getrainde postbodes die geheime brieven bezorgen via de daken van de stad? Worden die mensen niet per definitie overbodig gemaakt door hun eigen oordopjes? Als ze elkaar draadloos kunnen aanmoedigen om op te schieten, kunnen ze elkaar dan ook niet gewoon de geheime boodschap vertellen en het hele ren-over-de-daken gedeelte overslaan?

'Maar dan worden berichten natuurlijk afgeluisterd,' werp je tegen, waarop wij reageren: 'nou en?' Hebben de mensen in de toekomst soms nog nooit gehoord van geheimtaal? Verborgen codes? Alle letters van het alfabet vervangen door een cijfer? Natuurlijk, iedere code kan gekraakt worden, maar ongewapende mensen op pad sturen om met ware doodsverachting van wolkenkrabber naar wolkenkrabber te springen is ook allesbehalve een waterdicht systeem.

Waarmee we maar willen zeggen dat de verhaallijn van Mirror's Edge waarschijnlijk niet veel beter zal zijn dan de verhaallijnen in alle andere computerspellen die we de afgelopen twintig jaar hebben gespeeld. En dat zou op zichzelf nog niet zo erg zijn (zoals gezegd: springen, landen, doorrollen en weer verder rennen, dát is waar het allemaal om gaat), als we maar zeker wisten dat EA er dan ook niet onevenredig veel aandacht aan besteedt. Faith die aan het einde van ieder level haar geheime pakketje doorgeeft aan de volgende postbode, dat is meer dan genoeg verhaal voor een eerste persoons platformspel. Sorry Mario, but our princess is in another castle. Het is pas als we halverwege het level worden lastiggevallen door stemmen in onze oren dat we het benauwd krijgen. Toe Electronic Arts, mag dit één spel worden zonder overbodige onzin? Laat Faith alsjeblieft geen last hebben van een onverwerkt jeugdtrauma. Beloof ons dat de mysterieuze stem halverwege het spel niet plotseling voor de slechteriken blijkt te werken. Alsjeblieft. Geen quick timer events. Geen cinematische cutscenes. Niet in Mirror's Edge.

Verder is het misschien interessant te melden dat wij hier bij games.blog last hebben van hoogtevrees. We hadden verwacht dat die fobie Mirror's Edge voor ons extra spannend zou maken. En inderdaad, de eerste keer dat Faith tussen twee wolkenkrabbers te pletter viel hielden we onze handen voor ons gezicht tijdens het meest akelig realistische val-filmpje dat we ooit zagen. Er is een geweldige sensatie van steeds sneller vallen en uiteindelijk, vlak voordat je de grond raakt, een effect alsof het licht uitgaat. Het is zo goed gemaakt dat we ons afvragen hoeveel videocamera's er bij DICE uit het raam zijn gegooid om dat effect te simuleren.

We hielden echter meteen op met gillen toen we twee seconden later alweer bovenop dezelfde wolkenkrabber stonden. Ja hallo DICE, zo haal je de 'vrees' dus effectief uit 'hoogtevrees'. Wie is er nog bang voor fouten als Mirror's Edge je er op geen enkele manier voor straft? We realiseren ons dat hierover klagen gelijk staat aan klagen over alle populaire spellen die de afgelopen vijf jaar zijn verschenen. Maar in tegenstelling tot 90% van de rotzooi die grote uitgevers over ons uitstorten is dit spel ook echt leuk om te spelen. Zo leuk dat we er geen enkele moeite mee hebben om, laten we zeggen, hetzelfde level twee of drie keer te doorlopen. Sterker nog, wij hebben de demo al minstens tien keer gespeeld en hij werd iedere keer beter. Net als bij een goed racespel neemt je spelplezier toe naarmate je het parcours leert kennen.

Laten wij, echte gamers, hopen dat de volledige versie Mirror's Edge een 'extra hard' instelling heeft die de levels niet moeilijker maakt met meer vijanden, maar ons enkel en alleen straft voor onze fouten. Wakker die hoogtevrees aan! Stuur ons maar helemaal terug naar het begin als we een sprong missen. Stop wat meer gewicht achter de Game Over's.

Hoewel we moeten toegeven, zolang we het toch over de vijanden hebben, dat de politie het spel minder drastisch verpest dan we vooraf hadden gevreesd. Er zijn in de demo van Mirror's Edge twee soorten politieagenten die allebei op hun eigen manier zelfs iets toevoegen aan de ervaring. Jawel! Laten we ze bespreken in chronologische volgorde:

Onkwetsbare superagenten. Treden op in groepjes van vier en schieten op alles wat beweegt. Aanvallen heeft bij deze mannen van staal geen zin, je enige optie is vluchten. Het is een goedkoop trucje maar het werkt ongelooflijk effectief. Daar ren je door een trappenhuis terwijl vier agenten je op de hielen zitten. Er wordt geschreeuwd dat je je moet overgeven en links en rechts knallen kogelgaten in de muur. Je hart klopt in je keel en in blinde paniek trap je automatisch de rode deuren in zoals het spel je heeft geleerd om altijd het spoor van rode voorwerpen te volgen. We hadden gevreesd dat overbodige vijanden de flow van het spel zouden afremmen, maar deze onkwetsbare achtervolgers moedigen je alleen maar aan om nóg sneller te gaan en volledig op je intuïtie te vertrouwen.

Roodgloeiende agenten. Het onderscheid is een beetje vreemd maar deze politieagenten – die er op de rode gloed na exact hetzelfde uitzien als hun onkwetsbare collega's – zijn wél gevoelig voor Faith's vuisten. De eerste keer dat je de demo speelt vormen ze alleen maar hinderlijke obstakels die inderdaad de vaart uit het spel halen. Het zijn ook helemaal geen spannende gevechten. Net als in een slechte action-RPG hoef je er alleen maar naast te staan en drie keer achter elkaar op de aanvalsknop te drukken (in dit geval de R2-trigger). Maar dan groeit je zelfvertrouwen, je wordt tijdens je volgende pogingen wat creatiever en uiteindelijk ontdek je dat het ook mogelijk is, niet makkelijk maar wel mogelijk, om in volle vaart op ze af te hollen en de agenten met één vliegende trap uit te schakelen (springen met L1 en dan trappen met R2).

Het is het zoveelste bewijs dat iemand bij DICE precies wist wat hij met Mirror's Edge voor ogen had. Door goed te worden in het spel kun je tegenstanders in één vloeiende beweging uitschakelen. Zonder af te remmmen. De gevechten verbreken de flow niet maar worden er juist een vanzelfsprekend onderdeel van. We houden van de manier waarop DICE denkt!

En dan… is de demo alweer afgelopen en moeten we tot 13 november wachten om te zien of het spel dit niveau tien uur lang kan volhouden. Eerst lijkt dat onmogelijke opgave, alsof we een acrobaat vragen om tien uur achter elkaar te koorddansen, maar hoe langer we erover denken hoe duidelijker het wordt dat DICE zich vooral moet inhouden om van Mirror's Edge iets bijzonders te maken. Niet ambitieus worden. Niet proberen Faith's avontuur op te blazen tot epische proporties. Gewoon de verrukkelijk intuïtieve besturing voor zich laten spreken en de levels daar op een natuurlijke manier uit laten volgen. Toe EA en DICE, maak van Mirror's Edge niet de zoveelste interactieve cinematische belevenis, maar gun ons ons eenvoudige computerspel.

Zie ook:
- GamesRadar's geweldige 8-bit remakes in LittleBigPlanet
- Killzone 2 trailer: op de thuisplaneet van de Helghast

[games.blog forum]

Lees ook:EA toch nog niet klaar met Mirror’s Edge?
Lees ook:Nieuwe Mirror’s Edge gameplay trailer
Lees ook:Mirror’s Edge komt naar de iPhone
Lees ook:Racen tegen ghosts in Mirror’s Edge Time Trial
Lees ook:Mirror’s Edge 2 is niet meer