Het leven gaat snel, maar niet in Half-Life 2. Alsof er de afgelopen twee weken niks is gebeurd stond Alyx nog steeds in de Citadel te wachten tot ze, in een filmpje waar ik overigens geen hout van begreep, nog net op tijd werd gered van een grote explosie. "Dat zullen we nog weleens zien," zei de enge oude man en toen werd ik door DOG onder het puin bevrijd. Goedemorgen. Welkom in Half-Life 2: Episode One
Ik vind het nog steeds een hele irritante manier om twee spellen aan elkaar te knopen, maar die irritatie is inmiddels al goed genoeg gedocumenteerd en niemand was het met me eens. Dus, zoals ik al zei: het leven gaat te snel om onze tijd te verspillen met zinloze discussies. Ik vind dat vervolgen elkaar zouden moeten aanvullen, niet afhankelijk zijn van elkaar. En meer ga ik er niet over zeggen.
Belangrijker is dat het spel meteen daarna alweer briljant werd. In het anderhalve uur dat ik Episode One nu heb gespeeld is Alyx nog geen seconde van mijn zijde geweken. Dat gaf soms wel wat problemen omdat Valve de AI-problemen in 2006 blijkbaar nog niet helemaal had opgelost. Ik herinner me één scene in het bijzonder waarin ze weer eens een deuropening blokkeerde. Ergens 'daarbuiten' klonk een grote explosie, maar ik kon niet zien wat er gebeurde. En toen vroeg Alyx, de vrouw die in haar eentje de specifieke reden was dát ik het niet kon zien, ook nog: "Whoa! Did you see that?" Ik kon haar wel wurgen. (Het eindigde er ironisch genoeg mee dat ik zelfmoord pleegde, zodat we de scene nog een keer konden meemaken).
Maar tegelijkertijd, hoe stoer is het om altijd iemand bij je te hebben die commentaar levert op de gebeurtenissen in het spel? Het maakt alles wat ik… nu ja, wat wij meemaken veel intenser. Zelfs kleine onbelangrijke voorvallen (zoals, inderdaad, een grote explosie omdat een vijandelijk schip tegen een muur botst) worden volwaardige gebeurtenissen door de reacties van Alyx. De scheidslijn tussen 'levels' en 'cutscenes' is vager dan ooit en dat is precies de richting waarin ik had gehoopt dat Half-Life 2 zich zou ontwikkelen. Dus goed werk Valve!
Oorspronkelijk zou hierboven een tekening staan waarin Alyx en ik in een bestelbusje door de lucht vliegen. Dat was duidelijk het coolste moment in Episode One tot nu toe. En alweer: vooral dankzij Alyx. Ik als ervaren gamer had er alle vertrouwen in dat die worp goed zou aflopen. Zulke dingen horen nu eenmaal goed af te lopen in games. Maar om in de stoel naast me een zenuwachtige Alyx te zien die zich zichtbaar schrap zette voor de crash… zelfs ik begon lichtelijk te twijfelen aan de goede afloop.
Uiteindelijk heb ik toch gekozen voor Alyx' geïrriteerde reactie als Gordon's flashlight in haar ogen schijnt. Ik was onder de indruk dat ze daar überhaupt op reageerde (ik ontdekte het per ongeluk), en die simpele animatie maakt haar personage zoveel echter en menselijker. In de meeste spellen zijn het de kleine details die op mij de meeste indruk maken, en dit is een typisch voorbeeld van zo'n detail. Omringd door alle chaos en gekte van een instortende Citadel, ongetwijfeld het spectaculairste level dat ik ooit heb meegemaakt, was er één programmeur die zich realiseerde dat het raar zou zijn als iemand niet reageerde op een lamp die recht in haar gezicht werd geschenen. Dat is pas echt indrukwekkend.
Zie ook:
- Hoe ik al na twee levels ophield met Half Life 2
- Hoe ik op dringend advies van mijn lezers verder ging met Half-Life 2
- Hoe lang gaat dat Water Hazard level eigenlijk nog duren?
- Hoe ben ik nu weer terechtgekomen in Ravenholm?
- Hoe ik in Ravenholm iets over mezelf leerde
- Bijna een hartaanval langs Highway 17
- Ik begon me net af te vragen waarom dit level Sandtraps heet
- Hoe een houten plank mijn leven redde in Sandtraps
- De mierenvanger van Nova Prospekt
- Lemme get out of your way Freeman
- Hoe Dr. Breen hulp krijgt van Electronic Arts
- Het einde van Half-Life 2
Lees ook:Left 4 Dead interview, gameplay beelden
Lees ook:Valve wil alle DLC Team Fortress 2 gratis houden
Lees ook:Hoe ik op dringend advies van mijn lezers verder ging met Half-Life 2
Lees ook:Gerucht: Half-Life 2 Episode 3 & Kid Icarus Wii op E3
Lees ook:Hoe ik al na twee levels ophield met Half Life 2
Evil Erik schijnt met een zaklantaarn in iemands oog
)
(reacties zoals als je tegen iemand in ACWW aan loopt dat ie dan kwaat wordt, dat bedoel je toch? Das inderdaad leuk zulke dingen
Leuk om te zien dat je weer begonnen bent.
En je hebt weer exact dezelfde mening als ik. Die knuffel die ze je geeft wanneer Dog je opgraaft is toch net echt? :p
we zallen wel alle maal zo,n leven willen hebben ende avondtuur
staat er al een ander voor je neus!
en je heb gelijk over die kleine datails!
dat zijn coole dingen!
ps ga je nog verder met lost in bleu 2
plzzz dat lijkt ons wel leuk!
voor al je kretiek over het spel is het leukste van allemaal!!!!
“Die knuffel die ze je geeft wanneer Dog je opgraaft is toch net echt?”
Dat was inderdaad een erg mooi moment. Het zag er ook heel vanzelfsprekend uit, terwijl het ongetwijfeld een heel gedoe was om een first-person omhelzing goed in beeld te brengen.
“ps ga je nog verder met lost in bleu 2
plzzz dat lijkt ons wel leuk!
voor al je kretiek over het spel is het leukste van allemaal!!!!”
Ugh nee, nooit! :p Sterker nog, ik heb dat spel niet eens gekocht. Ik had het destijds een tijdje geleend, maar inmiddels heb ik hem al niet meer. Vreselijk spel, ik snap niet hoe al die mensen het volhouden.
“reacties zoals als je tegen iemand in ACWW aan loopt dat ie dan kwaat wordt, dat bedoel je toch? Das inderdaad leuk zulke dingen
”
Yep, eigenlijk alles wat niet per se noodzakelijk is, maar dat het spel wel veel leuker maakt als je er op let.
Erik, heb je episode one al uitgespeeld? Kun je nog eens een verhaaltje schrijven over je avonturen?
Eigenlijk nog niet. Ik ben destijds gestopt (waarom weet ik niet meer) en ben nog steeds niet verdergegaan. Als dat uiteindelijk gebeurt kan ik beter overnieuw beginnen denk ik (aan Episode One).
ok, ik vroeg t omdat ik nu (eindelijk!) ook de orange box aan t spelen ben, en het erg leuk vind om te lezen hoe een ander die dingen beleeft.