Het Metroid gevoel

Dit spel is inderdaad al stokoud en ik was eigenlijk helemaal niet van plan om erover te schrijven. Echter, sinds ik een paar weken geleden aankondigde dat ik Metroid Prime 3 had gekocht bleven mensen maar vragen wat ik er nu van vond. Op verzoek heb ik mijn ervaringen toen toch maar uitgetypt. Als je zo lang hebt gewacht met kopen ga ik er vanuit dat je ook niet wakker ligt van een paar spoilers, maar bij deze toch een waarschuwing: dit verhaal bevat spoilers.

Dat korte introductie-level van Metroid Prime 3 is heus niet zo slecht. Het is in ieder geval één van de minst opdringerige tutorials die ik ooit heb gespeeld. Bovendien: wie vindt het nou niet tof om er met zijn neus bovenop te staan als Space Pirates-ruimteschepen zich in een Federation-ruimteschip boren? Een snerpend alarm, personeel dat door het gat naar buiten wordt gezogen, emergency hatches die net op tijd omlaag klappen… je moet wel een hele grote science fiction-hater zijn om daar niet blij van te worden.

Alleen: het voelt niet echt als Metroid. Iedereen die een beetje bekend is met de serie merkt meteen dat er iets niet klopt. Alleen al het personeel dat overal rondloopt en tegen Samus praat (ze zegt nooit iets terug) is raar. Samus hoort geen collega’s te hebben, verdorie, en al helemaal geen generaal die haar opdrachten geeft. Laat andere soldaten de oorlog maar uitvechten, Samus moet moederziel alleen verdwalen op onbekende planeten.

Dat gevoel van ‘niet echt Metroid’ gaat eigenlijk nooit meer weg. Corruption is een gestroomlijnd spel dat lekker wegspeelt omdat Samus steeds de goede kant op wordt geduwd, maar de ongrijpbare kwaliteit die de tweedimensionale spellen zo speciaal maakte (en wat de eerste Metroid Prime ook nog wel een beetje had), die is er niet meer. Je zou kunnen zeggen dat het Metroid gevoel weg is. Maar wat is dat nu eigenlijk, een Metroid gevoel?

Mijn favoriete planeet in het spel is Elysia. Een onbewoonbare gasreus waar de Chozo (als je niet weet wie de Chozo zijn kun je Metroid Prime 3 met een gerust hart kopen, jij zult beslist geen last hebben van het ontbrekende Metroid gevoel) lang geleden een nederzetting hebben gebouwd. Een zwevende stad, hoog boven de wolken. Het ziet eruit alsof het ooit een levendige plek was, maar dat is duidelijk lang geleden. Sky City is nu een spookstad op een uitgestorven planeet. De eeuwen gleden er voorbij en alleen de onderhoudsrobots zorgen ervoor dat het complex nog niet is neergestort.

Op zulke plaatsen komt dat eenzame gevoel wel weer boven ja. Samus’ enige hindernissen zijn half-defecte gevechtsrobots en roestige beveiligingssystemen. Je scant één van de onderhoudsrobots en er staat dat hij 231 jaar geleden werd geactiveerd. Al tweehonderd-en-eenendertig draait dat ding schroefjes vast en last openstaande naden dicht zonder dat iemand het merkt. Als je daar niet melancholisch van wordt weet ik het ook niet meer. Het enige wat nog ontbreekt is een dikke laag stof, maar ja, de Wii.

De eerste keer dat je een dode Space Pirate tegenkomt is dat ook nog geen reden tot paniek. Je scande ergens op deze planeet een logboek over een incident met de Space Pirates, ooit, lang geleden, en aangezien er niemand was om de rotzooi op te ruimen is het alleen maar logisch dat die lichamen daar nog steeds liggen. Niemand stoorde zich eraan en ze lagen de robots blijkbaar ook niet in de weg.

Maar dan gebeurt er iets vreemds. Terwijl je dichterbij komt scan je uiteraard de hele omgeving (en als ik zeg ‘je’ bedoel ik voornamelijk mijzelf – ik heb altijd als ik een Metroid Prime speel de neurotische neiging om werkelijk ieder onbenullig detail te scannen) en bij één van de lichamen staat: “time of death: 2:34 hours ago.” Zelden veerde ik zo snel overeind als na deze mededeling. Tijdstip van overlijden twee-en-een-half uur geleden!? Maar dit was toch een uitgestorven planeet? Waar komt die Pirate vandaan? En misschien nog wel belangrijker: wie heeft hem vermoord?

Je komt nog een stap dichterbij en de piraat brokkelt uit elkaar. Zomaar. Als los zand valt hij op de grond. Dat ken je ergens van. Je weet dat je zoiets eerder hebt meegemaakt. In één van de andere Metroid-spellen misschien? Maar welke? En wanneer? Met het knagende gevoel dat je iets belangrijks over het hoofd ziet ga je toch maar verder. Door donkere gangen gaat het, en overal liggen dode ruimtepiraten. Uiteindelijk komt Samus terecht in een ondergronds complex dat wel iets wegheeft van een laboratorium. Je schiet op een deur en als die opengaat (wat in dit spel trouwens ergerlijk lang duurt, misschien waren die kleine schijfjes van de GameCube toch niet zo’n gek idee) sta je oog in oog met je eerste Metroid.

Je eerste drie Metroids eigenlijk, maar ze zitten opgesloten in glazen capsules. Meteen schiet je hartslag omhoog. In paniek is het eerste wat je doet zo’n capsule scannen en het resultaat is geruststellend: de Metroids kunnen niet ontsnappen omdat het glas onder stroom staat. Samus en jij halen opgelucht adem. De kust is veilig en de reis gaat verder. Steeds dieper het laboratorium in. In iedere kamer vinden jullie nieuwe Metroids, maar ze zitten allemaal achter onbreekbaar, elektrisch beveiligd glas. Na een stuk of vijf van zulke kamers schiet het door je heen dat jullie ondertussen diep in de shit zouden zitten als de Metroids onverhoopts toch zouden ontsnappen. Maar dat is gelukkig een theoretisch probleem; het glas kan immers niet kapot.

In de laatste kamer, diep in het laboratorium en akelig ver van de buitenwereld, vindt Samus dan eindelijk de energy cell waar ze naar op zoek is. (Dat is iets anders dan een energy capsule, voor de kenners). Door de controller fysiek naar achteren te bewegen trek je de cell uit de muur en natuurlijk gebeurt dan toch het onvermijdelijke: de stroom valt uit. Alle lampen doven en de muziek valt stil. In de verte hoor je glas breken.

Dat moment, de ijskoude tinteling die je dan in je vingers voelt, dát is nu het Metroid gevoel.

Natuurlijk kom je er een paar tellen later achter dat de Metroids in dit spel ongevaarlijke watjes zijn die al na twee rake schoten in hyper mode het loodje leggen, maar dat doet geen afbreuk aan dat eerste moment. Het Metroid gevoel heeft blijkbaar meer te maken met sfeer dan met de bikkelharde moeilijkheidsgraad waar de serie om bekend stond. (Al vraag ik af of ik ook was geschrokken als de Metroids in de voorgaande spellen niet zo eng waren geweest).

Om de met Wii Play en Link’s Crossbow Training opgevoede Wii-bezitters niet in verwarring te brengen is Elysia niet de enige locatie die je bezoekt. Metroid Prime 3 is opgedeeld in drie verschillende planeten en dat houdt de plattegronden klein en overzichtelijk. In hele grote lijnen en met een paar uitzonderingen is het bijna alsof je drie korte, afgeronde avonturen beleeft. Dat werkt best goed, al zijn de andere twee planeten wel een stuk minder interessant dan Elysia.

Wel irritant wordt het als Samus in een later stadium alsnog voorwerpen moet ophalen van eerder bezochte planeten. Ooit was dat zogenaamde backtracken een waardevolle toevoeging aan de formule van het spel. Met nieuwe voorwerpen konden oude levels op verrassende nieuwe manieren worden gespeeld. Dat was spannend en het zorgde, voordat je het juiste voorwerp had gevonden, altijd voor een paar leuke hoofdbrekers. Maar een half dozijn Metroid-spellen later, die iedere keer dezelfde voorwerpen recycleden, is dat plezier inmiddels flink vergald. Wie nu een haak ziet hangen boven een ravijn maakt alleen nog maar een mental note: hier kom ik wel terug als ik de grappling hook heb gevonden. Een lava rivier? Die kan ik vast bevriezen als ik straks ben uitgerust met ice missiles (en inderdaad…) Er zijn geen verrassingen meer. Je ziet de oplossingen van de puzzels al aankomen voordat het scan visor ze voor je kan verklappen.

En ach, dat zal ook wel zo blijven totdat Nintendo ooit besluit een nieuw avonturenspel te maken dat geen Metroid heet. Maar laten we tot die denkbeeldige dag aanbreekt dan in ieder geval dat vermoeiende backtracken achterwege laten. We kunnen de lava-rivieren toch ook pas introduceren nadat spelers de ijsraket hebben gevonden en iedereen daarmee een hoop frustratie besparen? Metroid Prime 3 begint wat dat betreft veelbelovend, maar als in de tweede helft het verplichte terugreizen alsnog de kop opsteekt is het dankzij alle ruimtereizen die er nu bij komen kijken (welke landing site was het ook alweer?) vervelender dan ooit.

Verder is er één missie waarbij Samus daadwerkelijk in een team wordt geplaatst en samen met elf collega’s een deur moet opblazen. Ik had nooit gedacht dat ik nog eens zou klagen over de slechte AI van mijn teamgenoten in een Metroid-spel, maar Corruption heeft nu toch die primeur. Laten we het er maar op houden dat het Metroid gevoel even héél ver was te zoeken. Daar staat tegenover dat er ook een mini-missie is op het wrak van een verwoest ruimteschip. Geen neergestort ruimteschip, maar eentje die eenzaam door het heelal drijft. Mijn vingers hebben nog nooit zo ijskoud getinteld als daar; dat was waarschijnlijk mijn favoriete locatie in een Metroid-spel ooit.

Waar het op neerkomt is dit: als je thuis toch een Wii hebt staan kun je Metroid Prime 3 eigenlijk net zo goed aanschaffen. Het spel is zeker niet briljant maar het is wel een door en door gepolijst avontuur dat je zorgvuldig van Spectaculair Moment naar Spectaculair Moment loodst. Ik daag je uit om het niet naar je zin te hebben terwijl je Samus’ voorspelbare verhaal doorloopt. Je zult zuchten en steunen bij iedere bespottelijke eindbaas en verwachte plotwending, maar entertainen doet het wel. Zelf ben ik momenteel bezig de laatste losse eindjes aan elkaar te knopen voordat ik eindelijk het domein van de eindbaas mag betreden. Het was een frustratievrije rit (ik ben maar één keer (1x) doodgegaan) die ik ondanks alles niet had willen missen.

Zie ook:
- Anderhalf jaar te laat…
- Cave Story komt naar Wii Ware

[games.blog forum]

Lees ook:Nieuwe spelbeelden Metroid: Samus Returns
Lees ook:Metroid Prime 4 aangekondigd
Lees ook:Twee fanmade Metroid II remakes onderweg
Lees ook:Grote Metroid Prime 3 filmpjes overload
Lees ook:Metroid Prime Trilogy ook naar Europa