Aftellen naar New Super Mario Bros, dag 16

Nog 14 nachtjes slapen.

Eén van de vreemdste dingen die ik in New Super Mario Bros ben tegen gekomen zijn onzichtbare muntjes. Of misschien is onzichtbaar niet helemaal het goede woord. Dingen waarvan je kunt beschrijven hoe ze eruit zien zijn alles bij elkaar natuurlijk niet echt onzichtbaar te noemen, en ik kan vertellen dat deze muntjes eruit zien als een stippellijn in de vorm van een munt. Als je hem aanraakt verandert het in een gewone munt, die je vervolgens nog een keer moet aanraken voordat Mario hem pakt.

Eigenlijk is het dus gewoon een munt die je twee keer moet aanraken voordat Mario hem pakt. Is dat vreemd of niet? Ik snapte het nut er eerst niet van. Dit had gemakkelijk rampzalig slecht af kunnen lopen. Nintendo had rijen vol met zichtbaar onzichtbare muntjes kunnen plaatsen waar je eindeloos veel tijd aan zou verspillen. Kun je je de irritatie voorstellen? Op papier klinkt het echt als een waardeloos idee.
Pas na een tijdje spelen begon ik in te zien wat Nintendo’s bedoeling hiermee was. En ik kan vertellen dat het allesbehalve een waardeloos idee is. Het is briljant! En het getuigt vooral van een diep inzicht van Nintendo’s kant.

Ik denk dat Nintendo meer dan ooit heeft nagedacht over dit spel. Nagedacht over hoe mensen Mario-games spelen. Niet de casual gamers, maar de echte fanaten. Ongetwijfeld kent Nintendo ook de internetvideo’s van mensen die onvoorstelbare dingen doen met hun spellen. Speedruns en indrukwekkende filmpjes van mensen die probleemloos door de moeilijkste levels heen huppelen.. Mario games worden bijna letterlijk kapot gespeeld. Eindeloos vaak, door een ongelooflijk fanatieke groep fans.

En als zo’n superfanatieke speler het spel dan voor de vijfhonderdste keer herspeelt om zijn beste tijd te verbeteren, dan gaan zelfs de kleinste dingetjes irriteren. Kleine onbelangrijke dingetjes, maar toch. Als zelfs die laatste oneffenheden zouden worden glad gestreken, dan voelt het spel toch nét weer even beter.

Ik begin een heel klein beetje af te dwalen, maar houdt moed! Beste lezer. Ik weet welk punt ik wil maken, het is alleen moeilijk uit te leggen. Ik maak een beetje een omweg maar uiteindelijk kom ik weer terug op de onzichtbare muntjes. Hoop ik.

We waren gebleven bij het gevoel van een Mario game. Zoals alle Mario games sinds Super Mario World bestaat ook in New Super Mario Bros de Game Over niet meer echt. Je kunt natuurlijk wel al je levens verliezen, maar het heeft nauwelijks consequenties. Je drukt op continue en je kunt weer verder waar je was gebleven. Of je slaat het spel op en speelt de volgende dag verder. Levens hebben nauwelijks nog waarde, 1Up’s hebben nauwelijks waarde, en dus hebben ook muntjes nog maar nauwelijks waarde. (Zoals vanouds zijn 100 verzamelde muntjes weer goed voor een 1Up). Het heeft allemaal nog amper een duidelijke functie. En toch verzamel ik ze fanatiek, waarom is dat toch?

Ik doe er niet overdreven veel moeite voor, maar als ik muntjes tegenkom dan probeer ik ze wel te pakken. Als ze in de lucht hangen dan spring ik ervoor, en als ik er een extra risico voor moet nemen dan doe ik zelfs dat ook nog wel, soms. Waarom is dat? Ik heb net geconcludeerd dat muntjes eigenlijk nutteloos zijn, vanwaar dan toch die aandrang om ze te verzamelen?

Omdat het goed voelt, dames en heren. Al vanaf de dagen van PacMan laten videogames ons dingetjes verzamelen. Eerst ligt het level vol met dingetjes, maar zodra jij er klaar mee bent is het leeg. Dat voelt lekker. Of het nu de pillen van PacMan zijn of de muntjes van Mario… verzamelen is fijn. Die bevredigende pling als je een muntje opraapt klinkt me na al die jaren nog steeds als muziek in de oren. En Nintendo weet dat. Ze weten het maar al te goed en ze profiteren er gretig van. Meer dan ooit hangen de muntjes in dit spel in lange rijen naast elkaar. En zoals iedere Mario-fan je zal weten te vertellen klinkt het enige geluidje dat nóg bevredigender is dan pling als pling pling pling pling pling pling pling. Er is niks dat zo lekker voelt als een hele trits muntjes achter elkaar oprapen. Bij voorkeur rennend.

En als Nintendo een speler wil belonen, bijvoorbeeld omdat hij een geheim heeft ontdekt, dan beloont Nintendo hem met heel veel pling pling pling pling pling pling pling. Een geheime schatkamer vol met muntjes dus. Muntjes zijn waardeloos omdat ze je alleen maar verzameld voor 1Up’s. Nutteloze1Up’s omdat levens verliezen geen probleem is in dit spel. Maar toch. Een knappe speler die de verleiding kan weerstaan om toch even die schatkamer te plunderen. Zelfs als er maar twee of drie muntjes achterblijven laat dat al een knagend en onbevredigd gevoel achter.

Maar, en nu komen we heel dicht bij het punt dat ik oorspronkelijk wilde maken, dan is zo’n kamer leeg, en dan sta jij daar als speler een heel eind verwijderd van de uitgang. De muntjes zijn op, en de magie plotseling uitgewerkt. Die schatkamer is geen paradijs vol met muntjes meer, maar gewoon een leeg scherm waar niet langer iets te beleven valt. En jij moet nog helemaal naar die uitgang lopen. Het is, met andere woorden, een saai stukje geworden.

Is een saai stukje vervolgens echt zo verschrikkelijk? Er zijn toch wel ergere dingen te bedenken? Natuurlijk, het is ook niet onoverkomelijk. Het is maar een heel klein probleempje, als je het al een probleem wilt noemen… durft te noemen. Maar zoals ik al zei, daar ging deze tekst juist over. Kleine onbelangrijke dingetjes die fanatieke spelers irriteren.

En om dan nu eindelijk tot de kern van de zaak te komen, Nintendo heeft dat probleem opgelost! Jawel! Het was in een dergelijke verborgen schatkamer dat het plotseling tot me doordrong wat Nintendo heeft weten te bereiken met de zichtbaar onzichtbare muntjes. De geniale eenvoud van hun elegante oplossing. Ik ga het nu omschrijven dus let goed op. (Ik had het ook kunnen tekenen, maar ik wilde de tekening liever reserveren voor één van mijn favoriete momenten in het spel).

Stel je een lange tunnel voor die helemaal is gevuld met muntjes. Eén lange horizontale tunnel met een eindeloze rij muntjes. De hoeveelheid pling pling pling pling pling pling pling die je hoort door al die muntjes al rennend op te rapen doet je oren bijna spinnen van plezier. Maar, en nu komt het, de tunnel is niet alleen maar gevuld met muntjes. Er zijn twee verschillende rijen. De bovenste rij bestaat uit muntjes, de onderste rij bestaat uit zichtbaar onzichtbare muntjes. Mario zelf is twee rijen hoog, dus je rent door allebei de rijen tegelijkertijd heen.

Tijdens je eerste tocht door de tunnel, van achter naar voren, pak je de bovenste rij met muntjes. Achter elkaar, non stop muntjes. Misschien wel 50 of 100 op een rij. Maar tegelijkertijd ren je ook door de niet-zo-heel-erg-onzichtbare muntjes heen. En zoals oplettende lezers zich nog kunnen herinneren (geen zorgen, ik zal het je niet kwalijk nemen als je het je niet meer kunt herinneren. Ik weet eigenlijk zelf nauwelijks meer wat ik op dit moment allemaal schrijf, maar ik vind het wel hoogst interessant) veranderen die onzichtbare muntjes na de eerste aanraking in gewone muntjes. Het resultaat? Zodra je het einde van de tunnel hebt bereikt zijn alle onzichtbare muntjes veranderd in gewone muntjes.

De terugtocht, van voor naar achteren, is dus net zo bevredigend als de heentocht. Dat is geen bestaand woord, maar heenreis suggereert teveel dat er een einddoel is, terwijl de reis zelf het doel al is. Een heentocht dus. Geen saai stukje in het spel meer, maar een alleszins bevredigende terugtocht. Zelfs tijdens de vijfhonderdste keer herspelen gaat het de fanatieke speler niet vervelen, en daarmee is zijn kleine en onbelangrijke probleem volledig en naar volle tevredenheid opgelost.

Rest ons alleen nog één van favoriete momenten in het spel. De tekening. Toen je hem net zag vroeg je je vast af wat er eigenlijk op stond, niet waar?

Het is eigenlijk ongeveer hetzelfde als de situatie met de tunnel die ik net omschreef, alleen nog iets leuker. Zie je, in New Super Mario Bros zijn er ook groene pijpen die je, als je er eenmaal in bent gegleden, met grote snelheid omhoog schieten. Het is een lollige manier om hooggelegen plaatsen te bereiken.

Maar in een paar levels trof ik ook groene pijpen aan die me omhoog schoten, zonder dat er daar feitelijk een hooggelegen plaats was om te bereiken. Ik werd gewoon omhoog geschoten om weer naar beneden te vallen. Om die hele lancering toch wat minder zinloos aan te laten voelen waren er natuurlijk muntjes. Veel muntjes. Heel veel pling pling pling pling pling pling pling. De groene pijp lanceert Mario sneller dan hij ooit uit zichzelf zou kunnen lopen, dus de pling’s van de muntjes regen zichzelf meer dan ooit aaneen tot één langgerekt rinkelend geluid. Ik kirde het uit van plezier.

En toen ik eenmaal het hoogste punt van mijn korte lancering had bereikt, en ik weer langzaam omlaag begon te vallen, zag ik dat er een hele rij verse muntjes op me hing te wachten. Zonder dat ik het zelf in de gaten had was ik behalve door een rij muntjes, ook door een rij onzichtbare muntjes heen geschoten. Zelfs de val, die hooguit anderhalve seconde duurt, is bevredigend in New Super Mario Bros. Dankzij de onzichtbare muntjes.

Zoals ik al zei, volgens mij heeft Nintendo diep over dit spel nagedacht.

- (Overzichtspagina met links naar alle voorgaande dagen).
- Geïllustreerd Animal Crossing dagboek

Lees ook:Kijk dit: nieuwe New Super Mario Bros. 2 trailer
Lees ook:Stem van Mario schrijft boek over zichzelf
Lees ook:New Super Mario Bros. 2 deze week uit, laatste trailer
Lees ook:Nog meer Super Mario Galaxy filmpjes
Lees ook:Super Mario Run recensie-overzicht