Laten we het hebben over de eindbazen in Phantom Hourglass!

Okee jongens, ik ben eruit. De tempels in Phantom Hourglass zijn veel te makkelijk… maar dat is okee omdat de eindbazen allemaal zo geniaal zijn!

De tempels: Dat de gewone vijanden die rondlopen in de tempels te makkelijk zijn, daar kan ik mee leven. Het is teleurstellend, maar niet onverwacht. Gewone vijanden zijn in Zelda al jarenlang te makkelijk. Ik ben er al zo aan gewend dat het me niet eens meer tegenvalt.

Maar dat de tempels zelf zo simpel zijn dat ik nog geen enkele keer ben verdwaald, dat had ik niet verwacht. Of eigenlijk is simpel niet eens het goede woord. Stiekem zitten ze nog steeds behoorlijk ingewikkeld in elkaar. Alleen waar Nintendo ze vroeger ontwierp zodat je expres op het verkeerde been werd gezet, daar worden ze nu ontworpen zodat Link altijd precies uitkomt voor de deur naar de volgende kamer. Het is allebei slim ontwerp, alleen werkt het hier om het spel makkelijker te maken.

Een typische tempel in Phantom Hourglass is als een lange lineaire tunnel waarin je zonder backtracken van puzzel naar puzzel wordt geleid. En zelfs dát zou nog niet zo erg zijn, als alle puzzels vervolgens niet allemaal voor je werden uitgespeld.

Eén ding waar ik buiten had gekund, heel zeker weten, zijn de bordjes met hints waar alle kerkers mee zijn bezaaid. De enige functie van die borden is om ervoor te zorgen dat niemand, maar dan ook helemaal niemand, zelfs je Brain Training-spelende oma die toevallig de reclame voor Phantom Hourglass op TV zag en het spel kocht omdat het er zo eenvoudig uitzag, niet, ooit vast komt te zitten. Iedereen moet de eindstreep halen. En terwijl Nintendo aan de ene kant probeert om het Touch Generations publiek slimmer te maken met al hun Brain Trainers en lastige puzzelspelletjes, worden aan de andere kant alle andere spelers op deze manier steeds dommer gemaakt. Wat is dat voor een sinister plan? En stel dat je door een wonder, of bijvoorbeeld omdat je nieuw bent in de wereld van Nintendo en dit is je eerste Zelda game, niet begrijpt wat een cryptische hint als "Zorg voor licht in de duisternis om de weg naar de volgende kamer te openen" betekent, dan is er altijd nog Ciela. Ciela is, alsof je dat nog niet wist, de naam van de fee die om Link heen fladdert. Het is leuk om op die manier een logische verklaring te hebben voor de cursor die altijd in beeld is, maar ik denk dat ik het spel misschien ook wel had kunnen spelen zonder al haar advies. Ik bedoel, wat is het punt Nintendo? Wat is het punt van borden met cryptische hints, als Ciela toch iedere keer uitlegt wat die cryptische hints precies betekenen. "Hm, licht in de duisternis? Wat zouden ze daarmee bedoelen? Misschien moeten we op zoek naar iets dat licht kan geven?" Oh echt Ciela? Zou je denken? Zou de oplossing echt zo simpel kunnen zijn? En als die toortsen dan in beeld komen (oh kom op, lezer van deze site, doe nou maar niet net alsof je nog niet wist dat het daarover ging) presteert Nintendo het ook nog om, ik kan bijna niet geloven dat ik dit echt op ga schrijven maar het is echt waar, Ciela te laten zeggen: "Hey! Kijk! Het is een toorts. Denk jij wat ik denk Link? Want ik denk dat die cryptische hint van zonet betekende dat we deze toorts aan moeten steken om die deur open te maken!" Drie keer dezelfde hint voor een puzzel die ik de afgelopen twintig jaar al honderd keer eerder heb opgelost. Misschien is het een leuk idee als Nintendo aan het begin van de volgende Zelda op de DS een korte test plaatst. Een test waarin het zwevende hoofd van Dr. Kawashima er in een paar vragen probeert achter te komen hoe dom de speler precies is, zodat het aantal hints per puzzel daarop afgestemd kan worden.

Maar zoals ik al zei, de eindbazen maken het allemaal weer goed.

O de eindbazen! Die gekke DS brengt echt het beste in Nintendo naar boven. Alle eindbazen die ik tot nu toe ben tegengekomen, leverden de leukste gevechten op in een Zelda-game ever. Ze zijn allemaal zo creatief ontworpen. En niet alleen creatief omdat ze anders zijn dan in andere Zelda's, maar gewoon… écht creatief.

Ik bedoel, zodra ik het hookshot vond in een kerker was ik ervan overtuigd dat de eindbaas van die kerker wel weer dat slijmerige ding met al die ogen zou zijn (ik wéét dat jullie snappen wie ik bedoel). Maar niet alleen was de eindbaas niet dat beest, de eigenlijke eindbaas was zo leuk verzonnen dat ik gewoon omver werd geblazen. Alle verwachtingen die ik ooit heb gehad op het gebied van eindbazen zijn inmiddels al overtroffen.

Misschien is het een leuk idee (ja ik zit vol goede ideeën vanavond, ik hoop dat Miyamoto meeleest) als Nintendo voor de volgende Zelda die kerkers helemaal achterwege laat. Alleen maar eindbazen, de één na de ander. Net als in Shadow of the Colossus! De eindbazen in Phantom Hourglass zijn er zeker leuk genoeg voor.

Zo opvallend veel creatiever dan de eindbazen in andere Zelda's zijn deze beesten, dat ik me bijna begon af te vragen waarom zo weinig recensies ze echt hebben benadrukt. Als ik Phantom Hourglass eenmaal heb uitgespeeld weet ik zeker dat het de eindbazen zijn die me het langst zullen bijblijven. Dus waarom dat niet wat meer ophemelen?

Maar zoals een puzzel in een kerker van Phantom Hourglass, heeft die vraag zichzelf al bijna beantwoord voordat je erover na kunt denken. Al die recensies wilden de verrassing niet verpesten voor hun lezers! En dus… zal ik er nu ook niks meer over zeggen.

(Maar ze zijn wel briljant en de gedachte dat ik nog een paar eindbazen tegoed heb maakt dat ik alle bordjes met hints en opmerkingen van Ciela die het spel nog voor me in petto heeft durf te trotseren).

Zie ook:
- En nu is Link één van de Gorons

Lees ook:Europese Spirit Tracks boxart
Lees ook:Twee Japanse Phantom Hourglass commercials
Lees ook:Eerste wazige beelden van Zelda DS
Lees ook:Amerikaanse Phantom Hourglass site open
Lees ook:Nieuwe Phantom Hourglass screenshots