Toen ik een paar dagen geleden, met de nodige tegenzin natuurlijk, EA's nieuwste multimedia entertainment spektakel Battlefield: Bad Company in mijn stoffige PlayStation 3 schoof gebeurde er iets wat niemand had verwacht, vooral ik zelf niet: ik had het naar mijn zin.
Ik kan niet zeggen dat ik een groot fan was van de Battlefield serie. Of van de Call of Duty serie. Of de Medal of Honor serie. Eigenlijk had ik tot voor kort nog nooit een first person shooter in realistische oorlogs-setting gespeeld. Ik werd me pas bewust van Battlefield: Bad Company toen EA een serie trailers uitbracht (1, 2, 3) waarin de vier hoofdrolspelers andere actiespellen belachelijk maakten. Het was redelijk subtiel, voor een computerspel (de andere spellen werden niet eens bij naam genoemd), en het maakte me attent op een titel waar ik me normaal gesproken niet snel in zou verdiepen.
Ondanks de mentale voorbereiding was het toch even slikken toen ik een paar dagen later mijn eerste realistisch schommelende stappen op het slagveld zette. Niet alleen omdat ik een first person shooter speelde, waar ik al sinds DOOM allergisch voor ben, maar vooral omdat dit het soort spel is dat ik eigenlijk nooit speel. Om te illustreren: de afgelopen weken heb ik me vermaakt met Boom Blox, Soul Bubbles, Space Invaders Extreme, Mr. Moskeeto, Castlevania Dracula X Chronicles en nog steeds Mario Kart Wii (en Grand Theft Auto IV, maar dat komt in dit voorbeeld niet zo handig uit). En nu zat ik hier met een realistische oorlogssimulatie? Het is toch een beetje als tijdens een Arctic Monkeys concert luidkeels verkondigen dat je thuis ook de verzamelde werken van Bon Jovi in de kast hebt staan.
Wat me uiteindelijk in het spel trok was niet zozeer het verhaal, maar vooral de personages die erin spelen. De term 'verhaal' is hier sowieso misleidend. We krijgen nooit te horen in welk jaar we leven, wie de vijand is of waar we voor vechten. De omstandigheden zijn simpelweg dat het oorlog is. Zoals Pacman voor eeuwig is opgesloten in zijn doolhof, zo is het in Battlefield altijd oorlog. We schieten op de vijanden omdat zij anders op ons zouden schieten. Iedereen probeert te overleven en niemand roept domme heldhaftige dingen over sterven voor zijn land.
Dus het spel begint en we zitten met zijn vieren achterin in een pickup truck. Een Amerikaans vliegtuig vliegt over onze hoofden en explosievenexpert Haggard vraagt: 'is het jullie ook al eens opgevallen dat iedereen de frontlinie verlaat terwijl wij altijd precies die kant op gaan?' Een betere omschrijving van Compagnie B heb ik nog nooit gehoord. Als het inzetten van gewone soldaten teveel levens en geld dreigt te kosten, worden wij op pad gestuurd om het vuile werk op te knappen. Overplaatsing naar 'Bad Company' is dan ook in de eerste plaats bedoeld als straf voor onhandelbare soldaten. Of zoals de flinterdunne handleiding het zegt: voor de generaals een manier om al hun rotte appels in één mandje te verzamelen.
Geen wonder dat ons groepje al na een paar missies besluit om geen orders meer op te volgen. Heel even dreigt het verhaal interessant te worden wanneer we een lading goud op het spoor komen. Als de eerste goudstaaf wordt gestolen is dat oprecht een spannend moment omdat je voelt hoe er een morele grens wordt overschreden. Maar tegen de tijd dat Preston Marlowe voor de vijfde keer, in exact dezelfde animatie, een schatkist opent wordt het gewoon weer iets dat je doet omdat het spel het wil. In dat opzicht is Battlefield: Bad Company alles wat ik bang was dat het zou zijn.
Al het 'speelplezier' komt uit de manier waarop de hoofdrolspelers door dat non-verhaal heen strompelen. De drie trailers die EA vooraf lanceerde zitten helaas niet in het spel, maar geven wel een aardig beeld van wat je kunt verwachten. Computerprogrammeur Sweetwater is overal bang voor en wordt tegen wil en dank meegesleurd op goudjacht. Haggard is niet al te intelligent en wil gewoon dingen opblazen. De sergeant is een chagrijnige oude man die vooral naar huis wil en ik… ja, wie ben ik eigenlijk?
Een vraag die me ook in het dagelijks leven achtervolgt, maar bij dit avontuur kwam hij wel heel nadrukkelijk naar voren. Tijdens het spel is Preston Marlowe onzichtbaar: de bekende stille protagonist die geen woord zegt zodat ik me beter kan inleven. Als Haggard aan het begin van een extra gevaarlijke missie naar de sergeant fluistert dat: here's a crazy idea, let the new guy do it! protesteert Preston niet. Of beter gezegd: ik protesteer niet. Ik pak zonder zeuren mijn geweer en klaar de klus want zulke mannen zijn wij. Ben ik. Zijn ik en Preston.
Maar als de sergeant me een paar uur later vraagt wat ik vind van het plan om onze orders te negeren en op goudjacht te gaan (Haggard heeft al gezegd dat hij voor is, Sweetwater was uiteraard tegen) en alle ogen richten zich op mij, weet ik even niet wat ik moet antwoorden. Totdat ik Preston uit zichzelf hoor zeggen dat hij wel een extra zakcentje kan gebruiken. Met andere woorden: hij is voor en daarmee ben ik automatisch ook vóór dit idiote plan. Was het dan echt teveel extra moeite voor DICE om op dat punt van het spel een simpele JA/NEE keuze in te bouwen? Ik weet zeker dat zulke getalenteerde programmeurs een manier hadden kunnen verzinnen om de missie toch te forceren, zelfs als brave spelers NEE zouden kiezen.
Als een 'spel' ben ik vooral dramatisch slecht in Battlefield: Bad Company. Ik beschouw mezelf niet als een slechte gamer, in andere genres ben ik misschien zelfs best goed. Wie weet. Maar tussen mij en first person shooters komt het nooit meer goed. Vroeg of laat raak ik het overzicht kwijt en ook in Bad Company gebeurde het regelmatig dat ik een vijandelijke soldaat die me op 2 meter afstand stond te beschieten pas na een volle tien seconden opmerkte. Dat zou me in een third person action game nooit overkomen, maar zodra ik mijn eigen lichaam niet meer kan zien gaat het automatisch mis. Ik kan het ook niet verklaren.
Gelukkig is de speelstand 'Easy' in dit geval ook echt belachelijk simpel. Tien seconden beschoten worden van twee meter afstand overleeft Preston bijvoorbeeld probleemloos. Zelfs spelers die net zo rampzalig slecht zijn als ik kunnen Bad Company met gemak uitspelen. Ik heb het vanmorgen gedaan. Het eindfilmpje viel tegen.
En op die manier, met een vrijwel onkwetsbare supersoldaat en vijanden die nauwelijks weten uit welke kant van hun geweer de kogels ook alweer komen, was het een fantastische ervaring om over dat slagveld te rennen. Ik heb me echt vermaakt, veel meer dan ik had verwacht. EA's grote belofte voor deze Battlefield was dat letterlijk alles kapot kon, en die claim is voor minstens 90% waar. Huizen, bomen, voertuigen, bruggen… het brokkelt allemaal op een overtuigende manier uit elkaar. Hoe verder we kwamen, hoe meer ik op Haggard ('deuren zijn nergens voor nodig, blaas toch gewoon een gat in de muur') begon te lijken. In bijna elke situatie is het mogelijk om je letterlijk in een rechte lijn van A naar B te verplaatsen. Als een gebouw in de weg staat tunnel je er met je granaten simpelweg een pad dwars doorheen. Dit is de toekomst, zoveel was me meteen duidelijk. Binnenkort pikken gamers het niet meer als de muren niet in alle spellen kapot kunnen.
Als dat klinkt als iets dat jou aanspreekt, koop de nieuwe Battlefield dan gerust. Stel de moeilijkheidsgraad wat hoger in en ik weet zeker dat de vijanden je een pittige uitdaging bezorgen. En laten we de online-stand niet vergeten. Zodra ik genoeg moed heb verzameld ga ik dat ook eens proberen. Iemand moet toch het waardeloze teamlid zijn die niks kan en om de haverklap wordt doodgeschoten.
PS. Ik zou geen echte videogamesjournalist zijn als ik niet opmerkte dat Battlefield: Bad Company de lelijkste water-effecten heeft sinds de Nintendo64. Van een hele grote afstand (bijvoorbeeld de top van een berg) ziet het er okee uit. Van dichtbij is het een rimpelloos oppervlak dat niet reflecteert en waar geen beweging in zit. First person zwemmen oogt ronduit belachelijk. Gedurende het hele spel bleef ik me daar aan ergeren. Ik neem aan dat een spel behoorlijk goed in elkaar zit als lelijk water het grootste probleem is, maar toch: zonde!
Zie ook:
- Nieuwe Bad Company-trailers: raad de parodieën
- Battlefield: Bad Company 'Snake Eyes' trailer
Lees ook:Nieuwe Bad Company-trailers: raad de parodieën
Lees ook:Kijk dit: indie-RPG Hyper Light Drifter
Lees ook:EA ziet het licht: Battlefield Heroes trailer
Lees ook:Battlefield 1 gaat naar de Eerste Wereldoorlog
Lees ook:Eerste trailer: Call of Duty: World at War
Leuk stukje, zo midden in de nacht
Ik ben trots op je Erik, dat je het toch geprobeerd hebt
Allemaal graag driewerf hoera voor Erik!
hehe nice man lekker stukje
ik heb em ook en ik speel em volgends mij een beetje teveel (iig multiplayer) want er zit een krasje op me disc en nou pakt me xbox em niet meer , na een week zit er een krasje op MEN!!
Waarom koop je hem dan in hemelsnaam, als je denkt dat je hem niet leuk gaat vinden?
alleen om die filmpjes? Ik zou hem ook wel eens willen spelen, als ik wat meer tijd en geld had.. misschien ooit nog es van marktplaats plukken ofso.
Ik kreeg hem van EA. Speciaal voor die filmpjes zou ik hem niet gekocht hebben nee. Maar nu ben ik toch blij dat ik ‘m gespeeld heb. :p
Hoe heb je dat voor elkaar gekregen