Terug naar TMNT

Het is een vreemde gewaarwording om vijftien jaar nadat je afstand moest doen van je NES weer terug te keren naar Teenage Mutant Ninja Turtles van Palcom (blijkbaar nog zo’n schaduwbedrijf van Konami). Nachtmerries had ik vroeger over dit spel. Maandenlang was ik bezig om me een weg door de zes genadeloze levels heen te worstelen en ik kan me nog levendig het gevoel van afgrijzen herinneren als ik in het vijfde of zesde level m’n laatste leven verloor en me realiseerde dat ik weer helemaal overnieuw moest beginnen.


Het eerste wat opvalt als ik het spel nu opstart in de Wii Virtual Console is hoe fantastisch het er nog steeds uit ziet. De graphics liggen mijlenver voor op die van vergelijkbare andere spellen op de NES en het lijkt soms meer op een Super NES spel. Konami deed dingen met kleur en schaduweffecten waar andere ontwikkelaars alleen nog maar van konden dromen. Dankzij de RGB-kabel van de Wii zien de beelden er bovendien helderder en scherper uit dan dat ze vroeger deden via de verschrikkelijke RF-switch van de NES. Het is geweldig om alles weer terug te zien en ook de soundtrack klinkt nog net zo goed als ik me herinner.

Maar hoe zou het spelen?

Met angst en beven stortte ik me in het eerste riool en bereidde me voor om genadeloos afgeslacht te worden. Alleen… dat gebeurde niet. Ik overleefde het en kwam veilig weer boven aan de andere kant. Verbaasd liep ik door naar de volgende rioolput, maar ook daar kwam ik zonder kleerscheuren doorheen.

Terugkeren naar TMNT voelt verdacht veel als een bezoek brengen aan de buurt waar je vroeger bent opgegroeid. Het geeft een geweldige “is dit nou alles?” sensatie. De straten lijken korter, die bosjes waar je vroeger elke zomer een hut in bouwde zijn niet veel meer dan drie vieze struiken en dat speeltuintje waar je hele middagen hebt doorbracht blijkt in werkelijkheid een belachelijk klein pleintje.

Tegenstanders waarvan ik vroeger helemaal in de stress schoot? Ik loop er nu gewoon op af, buk voor hun projectielen en schakel ze uit met twee stoten van Donatallo’s stok. Al die onmogelijke sprongen? Soms mislukken ze inderdaad, maar dan probeer ik het nog een keer en de tweede keer haal ik ze wel.

Is dat nou alles?

En het derde level dan? Die gigantische stad (in mijn herinneringen had het GTA-achtige afmetingen) waarin je eindeloos kon verdwalen op zoek naar een hele waslijst aan voorwerpen?

Ik weet niet waarom ik zo’n vertekend beeld heb van dit spel, maar die “waslijst” aan voorwerpen bestond alleen maar uit een paar raketten voor de Turtle-mobiel en een stuk touw. Binnen een paar minuten had ik ze allebei gevonden en ging in de, eigenlijk helemaal niet zo grote, stad op zoek naar het gebouw met de eindbaas. Hier lieten mijn herinneringen me even in de steek, dus het was een kwartiertje zoeken welk gebouw dat ook alweer was.

Nu begon het me pas op te vallen hoe buggy TMNT eigenlijk is. Vijandelijke stoomwalsen verdwijnen simpelweg van het scherm als je met een druk op select uit de Turtle-mobiel stapt. Vreselijk slordig, hoe kan dat me vroeger nooit zijn opgevallen? Ook de sprite-flicker en de slowdown zijn tijdens hectische gevechten veel erger dan ik me herinner. Het heeft nu wel een soort nostalgische charme om weer eens knipperende sprites mee te maken, maar eigenlijk is het geen gezicht.

Pas in het vijfde level begon het spel weer echt zijn tanden te laten zien en voelde het weer even net zo frustrerend moeilijk als vroeger. De vijanden worden echt gevaarlijk en kunnen als je niet oppast binnen een paar seconden een volledig gevulde energiebalk reduceren tot één zielig knipperend laatste vakje. Mijn Turtles begonnen in een hoog tempo één voor één uit te vallen.

Tijdens het spectaculaire gevecht tegen de Technodrome (de enige schermvullende eindbaas die ik ooit op de NES ben tegengekomen) had ik alleen Raffaello nog over en verloor ik uiteindelijk m’n laatste continue. Het spel smeet me genadeloos helemaal terug naar het titelscherm, want zo ging dat op de NES. Ik zal vanavond opnieuw bij het eerste level moeten beginnen, maar ik heb goede hoop dat ik de Technodrome dan wel weet te verslaan.

Mijn oude demonen overwonnen?

Zover zou ik niet willen gaan, maar Teenage Mutant Ninja Turtles is wel veel leuker om te spelen dan ik me herinnerde. Het is inderdaad frustrerend dat vijanden achter je rug constant opnieuw aangemaakt worden (heb je je net een weg door een lange gang heen gevochten, wil je terug, zijn ze er allemaal weer!) en er zitten een paar belachelijke situaties in het spel waarin je een nieuwe kamer binnenkomt en meteen wordt geraakt door een tegenstander die met geen mogelijkheid valt te ontwijken. Maar dat zijn uiteindelijk maar een paar losse momenten en de rest van het spel zit toch echt verschrikkelijk goed in elkaar. Ik beleef er meer plezier aan dan ik had durven hopen.

Ik weet niet of mijn reflexen in vijftien jaar nu zoveel beter zijn geworden of dat het spel diep weggestopte herinneringen heeft wakker gemaakt, maar ik voel me alsof ik nu al meteen op hetzelfde niveau zit waar ik vroeger eerst wekenlang voor moest oefenen.

Nieuwe spelers schrikken zich waarschijnlijk nog steeds een ongeluk, maar mensen die het vroeger ook gespeeld hebben: Teenage Mutant Nintja Turtles is lang niet zo moeilijk als in mijn herinneringen.

Zie ook:
- Externe harddrive voor Wii komt niet, headset voor DS wel
- SPLATTERHOUSE, Ice Climbers, Teenage Mutant Ninja Turtles
- Virtual Console

Lees ook:Trailer: Platinum’s Teenage Mutant Ninja Turtles
Lees ook:TMNT Video Game kale demonstratie video
Lees ook:Teenage Mutant Ninja Turtles XBLA filmpje
Lees ook:Ik kan het nog!
Lees ook:TMNT Smash Up screenshots – yay or nay?