Nog 10 nachtjes slapen.
In level 6 – 6 van New Super Mario Bros staan een aantal grote stenen pilaren. En als ik zeg “grote pilaren”, dan bedoel ik twee of drie keer schermvullend. Ze zijn gemaakt van het soort blokjes dat Mario kapot kan maken door er van onderaf tegenaan te springen. Eén enkele kolom van op elkaar gestapelde blokjes. Het is op z’n zachtst gezegd een erg apart level-ontwerp van Nintendo. Level 6 – 6 is sowieso erg vertikaal georiënteerd, maar zelfs in een vertikaal georiënteerd level vielen de pilaren me direct op. In geen enkel ander Mario-spel heb ik ooit zulke hoge pilaren gezien.
Mijn theorie is dat ze daar door Nintendo zijn geplaatst om plezier mee te maken. Geen mysterieuze pilaren die een ingewikkeld geheim met zich meedragen. Geen warpzones. Geen hulpmiddel om hoge gedeeltes van het level te bereiken. Niks van dat alles. Ze staan daar gewoon voor de lol. Het is duidelijk iets dat afkomstig is van een Nintendo in een speelse bui.
Ik kan me trouwens voorstellen dat u als lezer zich nu afvraagt hoe men eigenlijk plezier kan beleven aan een twee tot driemaal schermvullende pilaar bestaande uit op elkaar gestapelde blokjes van het type dat Mario van onderaf kan breken. Maar daar kom ik zodadelijk op. Ieder verhaal heeft nu eenmaal een juiste volgorde waarin het verteld moet worden. Je kunt ook niet uitleggen wat een paraplu is zonder eerst te vertellen over de regen. Niet dat een paraplu iets met dit verhaal te maken heeft. Dat voorbeeld haalde ik alleen aan om uit te leggen waarom ik niet rechtstreeks kan zeggen wat er zo leuk is aan dergelijk pilaren. Het is wat we noemen een metafoor. Dat is een beeldspraak waarbij twee zaken met elkaar worden vergeleken. De schrijver kan op die manier een ingewikkeld concept uitleggen door het te vergelijken met iets herkenbaars. Tevens kan een metafoor ook gebruikt worden om eigenschappen van het ene woord toe te kennen aan het andere woord. Op die manier kan men soms dingen zeggen die eigenlijk niet goed onder woorden te brengen zijn.
Maar jongens, waar ben ik nu mee bezig? Waarom schrijf ik hier over metaforen? Hoe ben ik hier nu weer terecht gekomen? Iedere dag neem ik mezelf voor om vandaag gewoon een simpel en eenvoudig verhaal over New Super Mario Bros te schrijven, maar het lijkt wel alsof ik constant afdwaal. Dat komt natuurlijk ook omdat ik alle makkelijke en goed onder woorden te brengen onderwerpen al heb gehad. De nieuwe power-ups, de eindbazen, de vlaggenmasten, dat waren allemaal duidelijke onderwerpen. Daar kon een mens nog eens zijn tanden in zetten en er een interessante tekst over schrijven. Een tekst waarvan de lezer na afloop wijzer was geworden dan toen hij begon met lezen. En als teksten al een doel in hun leven hebben, dan moet het toch zijn om mensen wijzer te maken? Maar hoe kan ik u nu wijzer maken met een tekst over zoiets onzinnigs als Mario die heel veel blokjes achter elkaar kapot maakt? Ja, daar verklapte ik zojuist inderdaad de ontknoping waar ik langzaam naar toe had willen werken.
Maar voordat ik dat kan toelichten nu eerst: het spin block. Een kleine toevoeging aan New Super Mario Bros.
Een spin block is een zwevend blokje. Als Mario er op gaat staan en springt, dan maakt hij geen gewone sprong maar een zogenaamde spin jump, waarbij hij rond zijn as draait en langzaam weer omlaag komt zweven. Nuttig als je een ravijn wilt overbruggen. Het spel hangt ook vaak een spoor van muntjes op waarlangs de spinjumpende Mario dan heel zachtjes omlaag kan zweven.
Leuk, charmant, aardig gevonden.
Maar het wordt pas echt interessant als je tijdens zo’n zweefvlucht op omlaag drukt. Dan stort Mario omlaag als een drilboor die alles op zijn pad vernietigd. Niet echt nuttig, wel leuk. Dat probeert de bovenstaande tekening ook uit te beelden. Mario die als een drilboor door de pilaar van blokjes heen gaat. Daar heb je niks aan, maar het is wel erg leuk en verslavend. Probeer level 6 – 6 maar eens te doorlopen zonder op z’n minst één pilaar op die manier te slopen.
Daar waar de massavernietiging van Mega Mario simpelweg teveel van het goede is, daar voelt de ietwat subtielere vernietiging van deze pilaren precies goed. Het is leuk. Meer niet. Maar meer hoeft ook niet. Dat beseft Nintendo zich ook, wat wordt bewezen door het onderste blokje (dat dus alleen bereikt kan worden door alle blokjes erboven kapot te maken). Daar zit dan bijvoorbeeld één muntje in, of soms een paddestoel. In ieder geval niks bijzonders, geen zeldzame items. De boodschap is duidelijk: het gaat om het kapot maken van al die blokjes. Het heeft vreemd genoeg iets heel rustgevends om daar doorheen te drillen. Al die brokstukjes die als een mooie gelijkmatige fontein kapot spatten. Bijzonder kalmerend.
In oude Mario-spellen moest je dit soort situaties zelf creëren. Dit soort “zou het niet leuk zijn als…” situaties. Ik kan me bijvoorbeeld nog levendig herinneren hoe ik in Super Mario Bros 3 ernstig aan de slag ging om alle blokjes in een woestijnlevel te slopen. Dat level bestond alleen maar uit blokjes, dus je hield dan een compleet kaal en leeg level over. Dat leek me wel leuk om eens mee te maken. Volkomen nutteloos, maar toch een grappige uitdaging voor mensen die het spel door en door kenden, nergens meer door verrast werden en het dus eigenlijk gebruikte als een soort virtuele speeltuin. Een “sandbox design” om dat hippe woord ook maar eens gebruikt te hebben. In Super Mario Bros 2 zat ook een prachtig voorbeeld. De levels waarin je jezelf een weg naar beneden moest graven door een dikke laag zand. Zand dat je vakje voor vakje weg kon halen. Wat was het een kick om dan gewoon al het zand weg te graven! Alleen die ene grote lege ruimte overhouden was de uitdaging.
Zouden die spin blocks ook al in Super Mario Bros 3 gezeten hebben, dan was ik op zoek gegaan naar een aantal op elkaar gestapelde blokjes om doorheen te drillen. Ik denk niet dat Nintendo daar voor gezorgd zou hebben. Niet in 1990. Niet het oude Nintendo.
New Super Mario Bros doet het dus wel. Een kant en klaar voorgefabriceerd stukje sandbox design. Eigenlijk, nu ik dat zo opschrijf, is dat wel jammer. Dat soort uitdagingen zijn misschien juist leuker om zelf te verzinnen. Nintendo geeft je niet eens de kans meer om je af te vragen hoe het zou zijn om door heel veel blokjes achter elkaar heen te drillen. Onvermijdelijk groot staan daar gewoon die pilaren met het spin block vlak ernaast in beeld. De bedoeling onmiddellijk duidelijk. Effectief, maar subtiel is anders.
Aan de andere kant, zou Nintendo dat niet gedaan hebben, dan was het natuurlijk ook nooit zo subliem uitgevoerd. Met heel veel geluk zouden we dan misschien 6 op elkaar gestapelde blokjes hebben kunnen vinden om doorheen te drillen. In geen geval zouden er per ongeluk zulke lange kolommen van boven elkaar geplaatste blokjes te vinden zijn in een level. In die zin is het eigenlijk een verbetering. Maar dan wel een bitterzoete verbetering.
- (Overzichtspagina met links naar alle voorgaande berichten).
- Geïllustreerd Animal Crossing dagboek
Lees ook:Drie gameplay filmpjes van New Super Mario Bros.
Lees ook:Dit is de wereldkaart van New Super Mario Bros.
Lees ook:Amerikaanse New Super Mario Bros boxart
Lees ook:Japanse verpakking New Super Mario Bros wordt GEEL
Lees ook:Japan’s populairste Mario-spellen
“Of zit u soms hier op te wachten?”
Je bent de recalme vergeten die eronder staat…
Oeioei, het wordt zo wel een ‘Tour de Force’, Erik. Maak het jezelf niet zo moeilijk! Lezers zijn al tevreden met twee of drie alinea’s.
Probeer gewoon wat onderwerpen op een rij te zetten waarover je de komende 10 dagen nog wilt schrijven. Wat dacht je van:
- het verschil tussen het Amerikaanse, Japanse en Europese box-ontwerp
- de voor- en nadelen van saven in het midden van een level
- de achtergronden in de levels
- het ontbreken van touchscreen-functionaliteit
- de minigames
- de vraag waarom Nintendo niet tegelijkertijd, maar een week na de introductie van de DS Lite het spel uitbrengt
Wellicht een idee om eens iets te schrijven over de herkomst van de paddestoelen uit Mario games. Op z’n minst een beladen onderwerp in de tijd van smartshops e.d..
Erik, waarom schrijf je al je stukjes gericht aan ‘je’, behalve de “Aftellen naar…” stukjes, die richt je tot ‘u’. Heb je daar een reden voor of gebeurd het per ongeluk? Het viel me een paar dagen geleden ook al op.
Persoonlijk vind ik ‘je’ fijner (lezen) trouwens
“Persoonlijk vind ik ‘je’ fijner (lezen) trouwens”
..
heb ik ook hoor, anders voel ik mij zo oud
en erik, waarom komt er dehele tijd een snoeppapiertje op de tekening??
.
de 1e keer dagt ik dat die perongeluk was mee gegaan met scannen ofzo .. maar nu ik het bij elke keer zie, ga ik toch twijfelen
hoe sit dit??:P
Kusjjee
Oooooh!
Magnum! =O
Toen ik ging fitnessen realiseerde ik me pas dat daar zo ongelooflijk veel calorieen in zitten…
De “snoeppapiertjes” = product op andere manier gebruiken dan wat gebruikelijk is/op andere plaats aantreffen dan waar je het gebruikelijk aantreft = kunst. ^^
En wat betreft de onderwerpen voor de aftellen-naar-rubriek en de lengte van de tekst, laat Erik toch gewoon z’n gang naar z’n aankomende burnout gaan.
Erik doet alles gewoon goed. Geen commentaar duld ik van lezertjes, argh!
Persoonlijk vond ik het wel moeilijk om zoveel tekst te lezen, overigens.
“Erik doet alles gewoon goed. Geen commentaar duld ik van lezertjes, argh!
”
Och, zolang het beschaafd blijft mogen mensen best kritiek geven hoor. Alleen maar nuttig, hoewel ik het er niet altijd mee eens hoef te zijn.
Maar in dit geval was ik zelf ook niet tevreden over de tekst. In elke andere situatie was ik er waarschijnlijk mee gestopt en helemaal overnieuw begonnen, ik had er een slecht gevoel bij. Maar het nadeel (misschien ook wel weer het interessante) van een dagelijkse blog is dat daar niet altijd ruimte voor is. De tekening was ook al gemaakt etc. Het was de keuze tussen dit plaatsen of een dag overslaan.
“- het verschil tussen het Amerikaanse, Japanse en Europese box-ontwerp
- de voor- en nadelen van saven in het midden van een level
- de achtergronden in de levels
- het ontbreken van touchscreen-functionaliteit
- de minigames
- de vraag waarom Nintendo niet tegelijkertijd, maar een week na de introductie van de DS Lite het spel uitbrengt.
Bedankt! Daar zitten een paar interessante punten tussen. Hoewel ik over dat laatste volgens mij al eerder had geschreven (niet in de aftellen naar… rubriek, maar gewoon een opmerking in een nieuwsbericht), en toen vond, als ik me niet vergis, jij dat maar onzin.
Die producten waren allebei sterk genoeg om op eigen benen te staan.
“Op z’n minst een beladen onderwerp in de tijd van smartshops e.d.”
Haha, was het zo erg? Laat ik voorop stellen dat ik wel nuchter was toen ik dit schreef.
“De “snoeppapiertjes” = product op andere manier gebruiken dan wat gebruikelijk is/op andere plaats aantreffen dan waar je het gebruikelijk aantreft = kunst. ^^”
Ha, dat is best goed verwoord! Ik vind sommige van de verpakking die ik gebruik ongelooflijk prachtig, en anderen juist ontieglijk lelijk. Maar ik merkte in mijn omgeving dat andere mensen er helemaal geen mening over hebben. Ze “zien” dat soort verpakkingen niet eens meer. Niet letterlijk natuurlijk, ze kijken er in het dagelijkse leven wel naar. Alleen is iedereen er al zo aan gewend dat niemand het nog echt ziet. Zoals er geluiden zijn die je niet meer hoort (tikkende klokken, voorbij rijdend verkeer) zo zijn er ook voorwerpen die je na verloop van tijd niet meer ziet. En dat vind ik zonde. Door er in deze rubriek 28 te gebruiken heb ik het in ieder geval voor elkaar gekregen dat de bezoekers van deze site die 28 exemplaren weer eens echt gezien hebben.
Aahh.. iiCk ben weer bij,, iCk snap het weer
wel grappiig dat jJ het doet ,, hmm even denken wat een magnum bij mij naar biven brengt:……………………………….
Aaahh .. iiCk weet het: dat iiCk er nog nooit een gegeten heb!!
[aA] ik wete neit eens hoe dat proeft ,, ik hou meer van bounty’s.. marsen, milkyway’s, snickers etc. vind ik niet zo lekker eigenlijk ..
Kus