Nog 17 nachtjes slapen.
Wat ik nog niet wist over New Super Mario Bros (u misschien ook nog niet), is dat er een hele gevarieerde selectie eindbazen in het spel zit. En het is niet alleen dat ik dat nog niet wist, ik had het ook ronduit niet verwacht. Om eerlijk te zijn. Ik wist wel dat het niet echt een volledige remake van Super Mario Bros zou zijn, maar wel een soort eerbetoon aan die klassieker. Ik ging er een beetje vanuit dat Bowser himself je aan het einde van elke wereld op zou wachten. Net als vroeger. Maar niets is minder waar.
De structuur van het spel is als volgt: In iedere wereld bevinden zich twee kastelen. Een grote en een kleine. Halverwege elke wereld belandt u in het kleine kasteel. Alwaar u iedere keer met die verdraaide Bowser Jr. geconfronteerd wordt.
Als die eenmaal is verslagen, en dan nog een paar levels later, komt u uiteindelijk in het grote kasteel terecht. Daar wacht dan de echte eindbaas. Grappig genoeg is dat in de eerste wereld nog wel Bowser. Hij ziet er beter uit dan ooit. Van alle figuren in het spel is Bowser waarschijnlijk nog degene die het meest van zijn nieuwe 3D uiterlijk profiteert. Hij oogt ronduit gevaarlijk en intimiderend. Brullend en stampend op de ons zo bekende brug. Het “gevecht” verloopt verder exact hetzelfde als in Super Mario Bros, dus echt gevaarlijk is hij nu ook weer niet. Maar toch, het is beslist een gedenkwaardig moment.
Maar vanaf de tweede wereld weet u nooit wat u in het grote kasteel kunt verwachten. Behalve natuurlijk een paar van de beste levels uit het spel. Vol met lava en vuurballen. Ronddraaiende vuurballen, vertikaal op en neer zwevende vuurballen en horizontaal voorbij vliegende vuurballen. En daarnaast ook veel hekken om in te klimmen, lastige vijanden, bewegende platforms en goed verborgen gouden munten. Ja, eigenlijk lijken al die kastelen behoorlijk op elkaar.
Maar wat er achter de grote deur op u wacht, dat weet u vanaf de tweede wereld maar nooit. En nee, ik ga het hier ook niet verklappen. Het is veel leuker om u te laten verrassen. Ik zou hier natuurlijk ook een waarschuwing kunnen zetten. Dat ik in de volgende alinea wel vertel wat de verschillende eindbazen zijn, en dat mensen die dat nog niet willen weten die alinea maar over moeten slaan. Maar ik weet precies hoe dat gaat. Zelfs als u zich voorneemt om die alinea niet te lezen omdat u zich liever laat verrassen, dan valt uw oog toch op een woordje dat uw nieuwsgierigheid wekt, en voor u het weet heeft u een zin gelezen en denkt u: ach wat zou het ook, ik lees gewoon de hele alinea.
Het is beter om u helemaal niet in de verleiding te brengen. Laten we gewoon zeggen dat het een zestal gedenkwaardige bossfights zijn. De eindbazen zijn veelal bekende figuren uit het Mario-universum, maar dan in een andere vorm of in een nieuwe context. Het zijn eindbazen zoals u die vroeger op de NES had kunnen tegen komen. Geen schermvullende gedrochten met één kleine zwakke plek. Maar relatief kleine en snelle beestjes die nooit echt moeilijk te verslaan zijn, maar wel venijnig genoeg om u op uw tenen te houden.
Ik heb er erg van genoten. Ze zijn bijna allemaal te verslaan volgens het basisprincipe dat er drie keer op gesprongen moet worden, maar Nintendo heeft er toch iedere keer een draai aan weten te geven waardoor het net even anders aanvoelt. Hulde! Ik had er totaal niet op gerekend, maar de gevarieerde bossfights maakten het spel uiteindelijk helemaal af.
- (Overzichtspagina met links naar alle voorgaande dagen).
- Geïllustreerd Animal Crossing dagboek
Lees ook:Aftellen naar New Super Mario Bros, dag 12
Lees ook:Atari’s klassieke Warlords in een nieuw jasje naar PSN en XBLA
Lees ook:Nieuwe trailer Legend of Zelda: Breath of the Wild
Lees ook:Aftellen naar New Super Mario Bros, dag 22
Lees ook:Super Mario Maker – Attack on King Koopa
wil iemand alsjeblief op mij site gaan.
en lees de laatste berichten.
Zo weinig calorieen, dan neem je er toch nog één!
Oid.
Slagzin is al fout. Omdat je denkt dat het toch niet uit maakt, eet je meer cracottes dan dat je crackers zou eten. Krijg je net zoveel calorieen binnen.
Maar ze zijn wel lekkerderderder! =D
Mario zal nooit afvallen.
Miyamoto blijft dun.
Dat is dan Anne met één e.
Ik heb geen smoes.
“Omdat je denkt dat het toch niet uit maakt, eet je meer cracottes dan dat je crackers zou eten.”
Haha, tsja. Dat heb je natuurlijk zelf in de hand. Maar ik vind het ook een stomme reclame met die zwevende cracottes omdat ze zo licht zouden zijn.
En ik vind cracottes eigenlijk helemaal niet lekker. Dit was er eentje met het beleg (chocola) al ingebakken, en die was zelfs nog smeriger. Voortaan voor mij weer gewoon crackers!