Aftellen naar New Super Mario Bros, dag 9

Nog 21 nachtjes slapen.

Nu heb ik in deze rubriek alledrie de nieuwe power-ups in New Super Mario Bros besproken. Mega Mario, Mini Mario en het blauwe schild. Drie leuke extraatjes. Stuk voor stuk leuk verzonnen. Maar toch wordt het nooit echt meer dan dat. Het blijven extraatjes. Gimmicks. Vermakelijk, maar redelijk overbodig.

Of, om het wat duidelijker te zeggen, het zijn geen power-ups van het kaliber wasbeer staart (Super Mario Bros 3) of gele cape (Super Mario World). Die power-ups zetten destijds het complete spel op z’n kop en openden allerlei nieuwe mogelijkheden. Met die klassiekers vergeleken lijkt New Super Mario Bros op het eerste gezicht een beetje tam. Alle andere Super Mario spellen voegden nieuwe dingen toe aan de serie, NSMB lijkt dat niet te doen. In ieder geval niet als je kijkt naar de power-ups. Op het eerste gezicht ziet het er uit alsof Nintendo tevreden was om gewoon een goede remake van Super Mario Bros te maken.
Maar dan ga je voorbij aan New Super Mario Bros’ belangrijkste bijdragen aan de serie. Dit spel brengt de trucjes van Mario’s 3D spellen naar de 2D spellen. Bijna allemaal. En het resultaat is verbluffend. Mario bestuurt plotseling als een ware acrobaat. Dat principe kenden we al uit de 3D spellen, maar nu je het terugziet in 2D valt het pas echt goed op hoe ongelooflijk lenig hij is.

De butt-stomp voelt al meteen vertrouwd aan, en die kenden we dan ook al uit Yoshi’s Island. Maar dat was Yoshi en nu is het Mario. Het houdt in dat hij tijdens een sprong, vlak voordat hij de grond raakt, een kleine salto maakt om vervolgens met extra veel kracht op de grond te vallen. Je kunt er zelfs blokjes mee breken.

De triple jump is ook aanwezig. Ik heb zelden iets gezien dat zo weinig aan het spel toevoegt, maar tegelijkertijd zoveel voldoening schenkt. Ook in Mario64 en Super Mario Sunshine was de triple jump zelden echt noodzakelijk, maar je gebruikte hem toch de hele tijd. Gewoon omdat het zo geweldig leuk aanvoelde. (De triple jump houdt weinig meer in dan drie perfect achter elkaar uitgevoerde sprongen. De eerste sprong gebeurt er nog niets bijzonders, tijdens de tweede sprong slaakt Mario een klein kreetje, en tijdens de derde sprong maakt hij een salto en schreeuwt hij: “Woohoo!” (en springt hij iets hoger).

In Mario64 en Sunshine gebruikte ik het vooral tijdens de dode momenten in het spel. Als je van A naar B moest lopen en er onderweg niets interessants gebeurde. Even een perfecte triple jump uitvoeren gaf je dan toch nog een beetje het gevoel dat je iets bereikt had. Het paste perfect bij het hele “virtuele speeltuin” concept van die spellen.

New Super Mario Bros kent amper dode momenten. Het is in de meeste levels een hele kunst om überhaupt genoeg ruimte te vinden om er eentje uit te voeren, en ik ben nog geen enkele wereld tegen gekomen waarin het ook echt nodig is om een extra hoge sprong te halen. Maar allemachtig, het voelt wel fantastisch! Ik betrap mezelf er constant op dat ik streef naar die derde “Woohoo!” sprong. (En zodoende ook steeds meer mogelijkheden vindt om er eentje in te passen).

En dan is er tenslotte nog de walljump. Die beweging, waarbij Mario zich afzet tegen muren om zo hoger te springen, heeft nog de meeste invloed op het spel. Nintendo heeft gekozen voor de gemakkelijke variant van de walljump zoals we die kennen uit Super Mario Sunshine. Mario “plakt” een beetje tegen muren zodat je timing niet perfect hoeft te zijn. Met het grootste gemak klauter je omhoog door smalle vertikale gangen. Platforms die in andere Mario games onbereikbaar zouden zijn, kunnen nu met gemak bereikt worden dankzij de walljump. Zelfs als je perongeluk in een bodemloze put valt is nog niet alles verloren. Met snelle reflexen kun je soms afzetten tegen de wanden van de put om er op het laatste moment weer uit te springen. Ik hoef hopelijk niet uit te leggen dat dat fantastisch spannende momenten oplevert. Het zijn van die trucjes waarvan je trots op jezelf wordt als ze je lukken.

Bij elkaar opgeteld hebben die drie nieuwe sprongen een behoorlijke impact op het spel. Het voelt anders dan elke andere Mario-game. De vraag die ik mezelf de laatste tijd eigenlijk steeds vaker stel is, hoe zouden wij nu tegen dit spel aankijken als het halverwege de jaren ’90 nog op de SNES was verschenen? Zeker omdat we toen nog niks van Mario64 af wisten, had men het destijds volgens mij prachtig gevonden wat voor nieuwe bewegingen Nintendo allemaal aan het spel heeft toegevoegd. Heeft Nintendo het zichzelf dan moeilijker dan nodig gemaakt door zolang te wachten met dit vervolg?

Ik wil maar zeggen, als vervolg op Super Mario World doet het bijzonder weinig fout. De vernieuwingen liggen er misschien wat minder dik bovenop, ze zijn er wel degelijk. Eigenlijk doet Nintendo zichzelf tekort door het spel zo nadrukkelijk in de etalage te zetten als een remake (die titel alleen al!). New Super Mario Bros verdient het om als een volwaardig nieuw hoofdstuk in de Mario serie door het leven te gaan. Als ik iemand daarvan heb kunnen overtuigen dan, wel… dan maakt dat me erg gelukkig.

(De lijst met andere dagen begon een beetje lang te worden, dus heb ik deze overzichtspagina gemaakt om alle links naar de voorgaande dagen te verzamelen).

Lees ook:Koopa Kids keren terug in New Super Mario Bros.
Lees ook:Japanse verpakking New Super Mario Bros wordt GEEL
Lees ook:Veel New Super Mario Bros. screenshots uit de Famitsu
Lees ook:New Super Mario Bros later in Japan als in Amerika?
Lees ook:Amerikaanse New Super Mario Bros boxart