Wonen in My Sims Kingdom, Animal Crossing of Duckstad

Het is moeilijk om cynisch te blijven over My Sims als je de producer eenmaal hebt ontmoet. Ik kan het weten want voorheen was ik op een dagelijkse basis cynisch over My Sims. Ik speelde dat spel en ik zag ze voor me: de vergaderzalen, de powerpoint presentaties, de grafieken, de statistieken. De tabellen waarin de verkoopcijfers van The Sims werden afgezet tegen die van Animal Crossing. De voorzitter die peinzend over zijn modieuze sik wreef. En natuurlijk die ene prangende vraag op het whiteboard: hoe zou de Nintendo-doelgroep reageren op een spel, nee, een product, waarin The Sims er uitzien als Animal Crossing?

Het kwam zo liefdeloos over, zo resultaatgericht. My Sims op de Wii. Het deed wat het moest doen, wat wil zeggen dat alles werkte, maar geen enkel personage is me bijgebleven. Ik deed al hun opdrachten maar hun namen ben ik vergeten. De layout van het dorp herinner ik me niet meer en ik ben trots op geen enkel gebouw dat ik er heb ontworpen. En bovenal haal ik tot op de dag van vandaag opgelucht adem als ik in willekeurig welk ander spel door een deur mag lopen zonder dat er een laadscherm aan te pas komt.

Maar dat was voordat ik Tim LeTourneau ontmoette, op een regenachtige maandagochtend in Schiphol-Rijk. Hij was daar om een presentatie te geven over zijn nieuwste spel, My Sims Kingdom op de Wii, en hij was na afloop bereid om ook iets te vertellen over de DS-versie. Hij had daar niet zelf aan gewerkt, vertelde hij. EA had de DS-versie uitbesteed aan een andere studio. En op de dag dat hij, Tim LeTourneau, voor het eerst een werkend exemplaar kreeg toegestuurd van My Sims Kingdom DS – zijn eigen ideeën en concepten uitgewerkt door een groep andere programmeurs – had hij dat spel zes uur achter elkaar gespeeld om alle Essences te verzamelen, vertelde hij niet zonder trots.

(Ik mag er vanuit gaan dat alle lezers bekend zijn met het verschijnsel My Sims en weten wat er wordt bedoeld met Essences? En zo niet, dan wordt dat in de loop van het verhaal ongetwijfeld vanzelf duidelijk).

Dit is het gedeelte van de 'preview' waar andere schrijvers, gamejournalisten met meer ervaring dan ik, mijn collega's die hier toevallig terechtkwamen op hun speurtocht naar echte informatie over My Sims Kingdom, meewarig hun hoofden van links naar rechts bewegen. 'Die Erik,' hoor ik ze denken, 'het is een aardige jongen maar hij moet nog veel leren. Zijn onervarenheid speelt hem parten en nu is hij in de oudste truc uit het boek getrapt. Natuurlijk zei Tim LeTourneau dat hij My Sims Kingdom op de DS het beste spel ooit vond. Dat zou ik ook zeggen als ik voor een zaalvol schrijvers stond en probeerde mijn nieuwe product te slijten. Wat had hij anders moeten zeggen? Dat het pakketje drie dagen ongeopend op zijn buro heeft gelegen omdat hij te druk was met Bangai-O Spirits?'

Maar weet je wat? Ik geloof nog steeds dat hij het meende. Niemand kan zoveel enthousiasme faken. Ik heb in mijn leven al genoeg mensen gezien die de waarheid in hun voordeel verdraaiden om zulke onzin met mijn ogen dicht te herkennen, maar die ochtend met Tim in Schiphol-Rijk zweeg mijn bullshit-detector in alle talen. Hij moet het wel gemeend hebben.

Het is ook helemaal niet moeilijk, in ieder geval niet voor iedereen die erbij was toen hij daar met grote enthousiaste armgebaren over zijn nieuwe spel praatte, om ons Tim LeTourneau voor te stellen terwijl hij het langverwachte pakketje ongeduldig uit de handen van de UPS-bezorger rukt. We kunnen ons Tim voorstellen terwijl hij met trillende vingers aan het plakrandje peutert, de envelop leegschudt boven zijn buro en de cartridge die eruit komt vallen met één hand en in één woeste beweging in zijn DS plugt (waar op dat moment misschien wel of niet een exemplaar van Bangai-O Spirits aanwezig was), terwijl hij met de andere hand op de rode knop van zijn intercom slaat en 'hold all my calls for the next six hours!' schreeuwt tegen zijn secretaresse Tilly.

Ja Tim LeTourneau, die kwam op ons over als het soort mens dat probleemloos zes uur achter elkaar My Sims Kingdom kan spelen op zijn DS terwijl hij het nog leuk vindt ook. Driehonderdzestig minuten lang Essences verzamelen. Eenentwintig-duizend-en-zeshonderd seconden rotsblokken hakken, vissen vangen, bomen planten en appels plukken opdat hij zijn zelfontworpen stoel kan beschilderen in een appelkleurig patroon om dorpsbewoner Fleur, die toevallig gek is op appels, gelukkig te maken. (Zodat hij haar 'Happiness Essence' kan opvangen!)

En laat ons ook niet vergeten dat hij al sinds het jaar 2000 exclusief aan de Sims-serie werkt. Tim LeTourneau. Acht jaar lang heeft de man niets anders gedaan dan Sims-spellen ontwerpen. Wat zou dat doen met een mens? Misschien is hij allang vergeten wat het ook alweer is dat een écht spel interessant maakt. Alles moet nu passen in EA's enge checklist-model. Spelers niet uitdagen maar bezig houden. Eenvoudige vastomlijnde opdrachten geven die iedereen kan en moet halen. Gegarandeerd. Ik durf bijna te stellen dat het extreem onwaarschijnlijk is dat Bangai-O Spirits ooit in de buurt is geweest van Tim's DS.

Dus daar moet ik tegenwoordig aan denken als ik My Sims speel. Niet dat ik My Sims nog steeds speel, maar je snapt vandaag, voor deze ene keer, heb ik het weer eens uit de kast getrokken. Laten we zeggen ter inspiratie. Voor dit verhaal.

Het was er niet op magische wijze leuker op geworden, zoveel werd mij al snel duidelijk. Na een paar minuten kwam Het Gevoel weer in alle hevigheid op me af. De niets-aan-de-hand deuntjes, de eindeloze laadschermen, de glitchy graphics, de kale omgevingen, de zielloze Nederlandse vertaling en natuurlijk de allergrootste bron van ergernis: de fontein.

Die fontein, in het midden van mijn dorpje Yoghurt, staat symbool voor alles wat er mis is met My Sims. Je loopt erop af, je hoort hoe het water op een niet-onaangename manier klettert en ieder vonkje videogame-instinct in je lijf schreeuwt dat je erin moet springen. Dat je bommetjes moet maken door met de Wiimote te schudden, rondjes rennen met de controlstick en omstanders natspetteren met de A-knop. Maar dan kom je dichterbij en die tekst verschijnt in beeld. Die tekst die zegt: in de fontein spelen. En als je erop klikt dan is je poppetje ineens in de fontein (de in-de-fontein-stap-animatie is Tim blijkbaar vergeten – het ene moment is hij naast de fontein, het volgende moment is hij in de fontein – ik zei toch dat de graphics glitchy waren).

Het poppetje, de hoofdrolspeler, degene die er bij mij uitziet als George Costanza, die speelt in de fontein. Hij rent rondjes en spettert naar Fleur die toevallig ook in de fontein speelt. En jij kijkt toe. Dat is My Sims in een notendop: jij die toekijkt hoe je onscreen avatar een goede tijd heeft. Het is alsof… Stel je voor dat EA zich met Super Mario Bros. 3 had bemoeid. Op het kaartscherm bestuur je Mario nog steeds zelf, precies zoals in Nintendo's spel, maar zodra je een level binnen wilt gaan – ook wel bekend als het leuke gedeelte – wordt er een filmpje gedraaid waarin Mario op eigen houtje alle hindernissen overwint. Dat is My Sims en diep in zijn hart moet zelfs de meest verstokte casual gamer aanvoelen dat zulk spelontwerp ingaat tegen honderden ongeschreven regels waar nog niet eens zo heel lang geleden geen enkele spelontwerper tegenin had durven gaan.

Dus nee, ik ben nog steeds geen fan van My Sims. Wat ik na mijn ontmoeting met Tim vooral ben gaan inzien is dat het spel daarmee nog niet meteen is mislukt. Het is wat het is, of ik het daar nu mee eens ben of niet. Hoe bizar sommige ontwerpkeuzes op mij ook overkomen, ik twijfel er niet langer aan dat het bewuste keuzes waren. Keuzes ook die niet zijn gemaakt op een whiteboard in een kille vergaderzaal. Of misschien ook wel, maar niet op de cynische manier die ik in de bovenste alinea fantaseerde. Het is heel simpel: My Sims is het spel dat Tim LeTourneau wilde maken. Het ultieme verzamelspel dat hij zelf graag zou spelen. Uitdagingloos, met een vis-minigame die niet kan mislukken, met dode bomen die in een fractie van een seconde tot leven springen na het gieteren van één druppel water en met holle personages die alleen bestaan om gelukkig gemaakt te worden.

En hij was niet de enige, gezien het krankzinnige succes van de My Sims franchise. Er werd ons verteld hoeveel exemplaren EA er precies van heeft verkocht, maar ik ben het vergeten. Het kwam er op neer dat My Sims vorig jaar de succesvolste franchise was op de Wii en DS, op alle spellen na die door Nintendo zelf zijn uitgegeven. Of zoiets. Het waren er hoe dan ook veel en het was indrukwekkend. Ik zie het succes zelfs terug op mijn eigen blog, waar een paar anderhalf jaar oude screenshots van My Sims DS nog steeds op een dagelijkse basis meer bezoekers trekken dan de rest van de site bij elkaar. (Ik overdrijf lichtelijk voor effect, maar toch, damn! Help me herinneren dat ik de woorden 'My Sims' weer op één of andere manier in de kop van dit verhaal verwerk).

Dus in godsnaam, laten we het hebben over My Sims Kingdom!

In de beste EA-traditie lijkt My Sims Kingdom sprekend op My Sims, alleen is alles in het nieuwe spel mooier, sneller, groter, gezelliger en net iets minder zinloos. Het is als die overkant waar het gras inderdaad altijd groener is (want wacht maar tot je ziet hoe het volgend jaar nog groener wordt in het onvermijdelijke My Sims World, waarna My Sims Town over twee jaar terugkeert naar zijn roots met extragroen gras). Maar voorlopig is My Sims Kingdom alles wat My Sims eigenlijk had moeten zijn. Al mochten we dat van Tim natuurlijk niet opschrijven. 'Ik zou My Sims Kingdom geen vervolg op My Sims willen noemen,' zei hij, om er dreigend aan toe te voegen: 'en ik zou er ook niet over schrijven alsof het een vervolg is…'

Wat mij dus als eerste opviel aan dit spel, dat nadrukkelijk geen vervolg is op My Sims, waren de varkens. Tim's demonstratie begon bij een huis in een bosrijke omgeving met, het moet gezegd, verrukkelijk groen gras. Het soort groen dat je doorgaans alleen aantreft in reclamefilmpjes met glimlachende paarse koeien. En rond dat huis, daar scharrelden varkens. Biggetjes eigenlijk. Lachende roze beestjes waar de My Sims doelgroep beslist voor zal smelten.

Ik herkende meteen de genialiteit van die toevoeging. En niet alleen de varkens, de wereld van My Sims Kingdom wordt bevolkt door honderden (nou ja, tientallen) soorten dieren om te vertroetelen, minigames mee te spelen en vertederd 'ahhhh' tegen te roepen. Het oogde zo vanzelfsprekend dat ik er stil van werd. Ik kon me alleen nog maar met terugwerkende kracht verbaasd afvragen waarom er in de eerste My Sims eigenlijk geen dieren rondscharrelden. Dit is letterlijk het enige punt waarop de My Sims franchise de Animal Crossing franchise ooit kan overtreffen. Gaston, Bob, Alfonso, Chevre… zij zullen per definitie nooit huisdieren houden omdat ze zelf al konijnen, katten, krokodillen en geiten zijn. EA wint deze ronde en er is helemaal niets dat (Animal Crossing producer) Katsuya Eguchi ertegen kan doen.

'Eén van de meestgehoorde klachten over My Sims,' begon Tim vervolgens, 'was dat er zoveel laadschermen waren.' Mijn wenkbrauwen kropen een stukje dichter naar elkaar toe. Echt Tim? Had je echt feedback van consumenten nodig om dáár achter te komen? Ik weet hoe het is als je zelf ergens aan werkt. Soms is het moeilijk om the big picture voor ogen te houden als je er middenin zit. Maar zelfs hij, de executive producer, maandenlang tot aan zijn nek begraven in My Sims, moet toch gemerkt hebben dat die laadschermen wel verdomd vaak voorbij kwamen? Als een soort noodoplossing waren er uiteindelijk zelfs overbodige hints op geplakt, vermoedelijk om het wachten 'leuker' te maken. Hij kan het gewoon niet niet gemerkt hebben. Ik stond op het punt er iets van te zeggen toen hij, Tim LeTourneau, onze held, verderging: 'en dus hebben we dat probleem opgelost voor My Sims Kingdom.'

En opgelost was het. Hier keken we naar een spel dat overduidelijk draaide op dezelfde grafische engine als zijn voorganger, en toch waren alle laadtijden verdwenen. Voor iedereen die My Sims ooit had gespeeld was het bijna surrealistisch om naar te kijken: Tim's personage liep door een deur en sneller dan je met je ogen kon knipperen was hij in zijn huis. Tim's personage zwaaide met zijn toverstaf en in een flits was hij in het constructiescherm. (Al is 'constructiescherm' eigenlijk niet langer het goede woord. Er zijn in het nieuwe spel geen aparte schermen meer om huizen in te bouwen. De camera zoomt elegant een stukje uit en meteen kun je in de spelwereld een extra schoorsteen op je huis plakken – zomaar één van de manieren waarop My Sims Kingdom slanker, economischer en sexier is geworden).

Aan de andere kant, en dit is het gedeelte van de 'preview' waar ik alle verbeteringen wat relativeer om te zorgen dat na afloop alleen de juiste mensen zich op My Sims Kingdom verheugen, zijn alle personages nog steeds hol en oninteressant. Met één regeltje tekst, dat ze eindeloos blijven herhalen totdat je een specifieke opdracht hebt volbracht, dwalen ze door het groene gras. De enige vorm van 'gezelligheid' bestaat uit de kleine woordeloze toneelstukjes die ze met elkaar opvoeren. En zelfs al zijn er pogingen gedaan om zulke scenes interessanter te maken (in het eerste spel waren de enige opties 'aardig doen' en 'gemeen doen' – in Kingdom kunnen we kiezen tussen zulke gevarieerde emoties als: 'roddelen', 'kletsen', 'grap vertellen', 'compliment geven', 'beledigen', 'na-apen' of 'afleiden'), het kan allemaal niet verhullen dat de inwoners van het koninkrijk nog steeds zijn gemaakt van bordkarton.

En uiteindelijk, nadat je een paar uur door die spelwereld hebt gewandeld en een stuk of wat toneelstukjes-opvoerende, van-bordkarton-gemaakte, opdracht-gevende personages hebt ontmoet, begin je je steeds meer een toerist te voelen. De wereld van My Sims is best interessant maar verandert nooit in een wereld waarin je je thuisvoelt, niet op de manier dat ons bijna-favoriete spel ooit Animal Crossing dat wel deed. Deze personages, je vermoedt dat de ontwerpers hoopten dat ze na verloop van tijd zouden aanvoelen als goede buren en beste vrienden, maar in werkelijkheid groeien ze nooit uit tot meer dan figuranten op de achtergrond.

Laten we zeggen dat je naar Disneyland gaat. Als een kind, met je hele familie. Een driedaags weekend naar Disneyland Parijs. En laten we ook zeggen dat je nog jong genoeg bent om in Donald Duck en Mickey Mouse te geloven. Onderweg zie je de hele tijd die foto uit de folder voor je waarin Donald Duck zomaar over straat loopt en je bent nog onschuldig genoeg om geen weet te hebben van de stinkende zwetende middelbare scholier die in dat pak verscholen zit. Zie je het voor je? Man, dat worden de beste drie dagen ooit! Je voelt dan al, terwijl je er nog middenin zit, dat dit De Vakantie wordt waar in jullie familie nog jarenlang over gepraat gaat worden.

Maar het zal, hoeveel het er ook op lijkt en hoe hard al die onderbetaalde acteurs ook hun best doen, nooit aanvoelen alsof je écht in Duckstad bent. Sommige ervaringen laten zich nu eenmaal niet simuleren. Je houdt van Donald en Mickey vanwege hun avonturen in Het Vrolijke Weekblad, maar in Disneyland Parijs maakt Donald geen ruzie met buurman Bolderbast. Hij wordt niet door zijn oom Dagobert meegesleurd naar de andere van de wereld op zoek naar dit of dat. En hij vindt al helemaal geen baan als nachtwaker in warenhuis Het Wespennest (tijdens één van die verhalen waarbij je al vanaf het eerste plaatje aanvoelt dat hij in het laatste plaatje naar Verweggistan moet vluchten). In Disneyland Parijs doen Donald en Mickey weinig anders dan zwaaien en met hun eeuwig glimlachende hoofden schudden. Je vindt ze leuk, maar alleen vanwege de fijne herinneringen die ze oproepen.

Als er ooit een spel wordt uitgevonden dat ons écht het gevoel geeft in Duckstad te wonen, dan kunnen we deze website wel opheffen. Dat wordt ons persoonlijke Beste Spel Ooit, tot het einde der tijden, met geen enkele reden meer om ooit nog iets anders te spelen.

En voordat je het zelfs maar durft te vragen: nee! Nee als in: nee, Animal Crossing is zelfs op zijn allerbeste momenten nog lang niet dat spel. Het komt nog niet eens in de buurt van een overtuigende Duckstad-simulator. Animal Crossing voelt hooguit aan als een vreemde versie van Duckstad waarin jij en ik de hele tijd, op miraculeuze wijze, nèt een paar minuten te laat zijn. Voor alles.

En begrijp ons niet verkeerd: dat is niet niks. Voor een spel uit 2001 is het zelfs heel wat! Het concept Animal Crossing werkt goed genoeg om ons een echt gevoel van 'thuis' te geven en dat kreeg geen enkel ander spel ooit voor elkaar. Het is alleen jammer dat we al die doldwaze avonturen steeds op een haar na moeten mislopen. 'Oh man, je had hier een minuut geleden moeten zijn,' zegt Alfonso, 'dan had je kunnen zien hoe Gaston achter Egbert aan holde omdat die cola over zijn nieuwe bankstel had gemorst! Oh man het was hilarisch!'

In een ideale wereld zouden de makers van Animal Crossing met iedere nieuwe versie kleine babystapjes zetten in de richting van de volmaakte Duckstad Simulator. Het ultieme spel waarin jij en ik met onze eigen ogen kunnen zien hoe Egbert wordt achtervolgd door Gaston. Zie je het voor je? Als je de moeite nam om te kijken zou die colavlek nog zichtbaar zijn op Gaston's nieuwe roze bank. Dat is waar wij 's nachts over dromen: colavlekken op Gaston's bankstel

Helaas zijn de makers van Animal Crossing in de echte wereld allemaal in dienst van Nintendo. Het nieuwe Nintendo waar de grote bazen tevreden achterover leunen terwijl hun personeel voor de vierde keer op rij aan hetzelfde spel begint te werken. (Of: het is moeilijk om niet cynisch te worden over Animal Crossing als je de trailer van Let's Go To The City eenmaal hebt gezien). Maar toch, we zijn blij dat Animal Crossing bestaat. Het is goed om te weten dat een spel ooit zo dicht in de buurt kwam van ons ultieme droomspel.

In My Sims, aan de andere kant, was je nooit te laat voor enige doldwaze avonturen. Want in My Sims gebeurden geen doldwaze avonturen. Nooit. (Hint #1: in My Sims Kingdom ook niet). In vergelijking met onze volmaakte Duckstad Simulator voelde My Sims aan als Disneyland Parijs. Een mooie plaats. Een plaats waar je, onder de juiste omstandigheden, de drie beste dagen van je leven kunt hebben. Maar ook een plaats waar alle personages niets anders doen dan zwaaien en met hun eeuwig glimlachende hoofden schudden. De enige reden dat je ze leuk vindt is omdat… ja, waarom eigenlijk? (Hint #2: je vindt ze niet leuk).

En dat brengt ons bij de grootste, de beste en de belangrijkste innovatie van My Sims Kingdom. Het is moeilijk te zeggen of deze innovatie valt in de categorie 'geniale ingevingen' (Tim LeTourneau die midden in de nacht wakker schrikt en Eureka! roept), of dat het gewoon één van de vele suggesties was. Een anonieme bullet point op een white board in een vergaderkamer met ideeën om My Sims 2 anders te maken dan My Sims 1 – misschien wel ingeklemd tussen 'My Sims In Space' en 'My Sims Big City Life'. Die laatste suggestie haastig doorgekrast nadat Nintendo Animal Crossing: City Folk formeel aangekondigde.

Waar het ook vandaan kwam, het idee om spelers op reis te sturen langs tien verschillende eilanden was een gouden greep. Iemand verdient een promotie. Er kwamen vragen in me op waar geen antwoorden op bestaan maar die wel interessant zijn om over na te denken. Zoals: hoe zou ik op het eerste spel gereageerd hebben als we daarin ook al reis waren gestuurd? Zou ik de Animal Crossing-connectie dan nog steeds gemaakt hebben? Misschien wel niet! Ik heb het gevoel dat de oppervlakkige wereld van My Sims beter uit de verf zal komen zonder de verplichte achterliggende gedachte dat je er moet wonen. Zoals Disneyland Parijs. Je accepteert de zwaaiende, met hun eeuwig glimlachende hoofden schuddende personages omdat je toch maar een toerist bent. Wat maakt het uit dat ze je niks te vertellen hebben? Ze zien er vrolijk uit en morgen ben je weer op een ander eiland van pretpark My Sims Kingdom.

En zo hebben Tim LeTourneau en zijn team de problemen van My Sims voor geen meter opgelost, maar wel minder relevant gemaakt. Misschien niet de oplossing waarop ik had gehoopt, maar effectief is het wel.

(Trouwens: de enige laadschermen van My Sims Kingdom gebeuren als je naar een ander eiland reist. Alleen zien ze er niet uit als laadschermen, maar als boottochtjes. Onderweg doodt je poppetje de tijd door een kort gesprek aan te knopen met de kapitein. Tijdens Tim's demonstratie speelden ze bijvoorbeeld 'ik zie ik zie wat jij niet ziet'. Het was eerlijk gezegd het Animal Crossing-achtigste moment wat ik ooit heb meegemaakt in My Sims).

Wat ik maar wil zeggen is dat in My Sims Kingdom vooral de omstandigheden zijn verbeterd. Aan het spel zelf is niet veel veranderd – ik zag al vanaf de eerste seconde dat ik het nog steeds niet leuk zou vinden – maar alle kleine imperfecties zijn wel zo goed als mogelijk weggepoetst. My Sims kreeg een 6, My Sims Kingdom krijgt een 6,5. En ook jij mag gerust een halve punt optellen bij de denkbeeldige score die je nooit aan My Sims hebt gegeven.

Of laten we het anders zo samenvatten: als er in My Sims Kingdom opnieuw een fontein voorkomt (pas op: dit is pure speculatie, we kregen in Schiphol-Rijk niks te zien dat leek op een fontein) dan is het in de vertrouwde My Sim-traditie nog steeds niet mogelijk om er zelf in te springen en omstanders nat te spetteren. De enige verbetering zal zijn dat Tim deze keer wel een mooie in-de-fontein-stap-animatie heeft bedacht.

Misschien klimt je poppetje wel voorzichtig over de rand en voelt eerst voorzichtig met één teen of het water niet te koud is. Of heel misschien, als we geluk hebben, is het poppetje zo enthousiast dat hij een bommetje maakt terwijl hij het uitschatert van plezier.

Zie ook:
- 906.600 punten in Star Soldier R
- De drie nieuwste filmpjes van Animal Crossing: Let's Go To The City

[games.blog forum]

Lees ook:My Sims Kingdom filmpjes: meer van hetzelfde
Lees ook:Twee filmpjes My Sims op de DS
Lees ook:Hoe ziet Call of Duty eruit op de Wii?
Lees ook:My Sims (Wii) – ze praten niet
Lees ook:Eerste videobeelden The Sims voor Wii