Aftellen naar New Super Mario Bros, dag 19

Nog 11 nachtjes slapen.

Ik heb mijn dreigende writer’s block nog één dag weten af te wenden. Ik was het spel, en met “het spel” bedoel ik uiteraard New Super Mario Bros, aan het spelen toen mijn oog viel op één van de Ghost Houses. Ik vroeg me af waarom ik daar eigenlijk nog niks over had geschreven. Toen ik geen bevredigend antwoord op die vraag kon verzinnen besloot ik de daad maar bij het woord te voegen en wat te gaan schrijven over die vreemde levels.

De Ghost Houses zijn eigenlijk weer terug van weggeweest in New Super Mario Bros. Het concept werd geïntroduceerd met Super Mario World op de Super Nintendo. Daar vond ik het zelf altijd erg spannend. Met een Ghost House week je nadrukkelijk af van Mario’s standaardroute. Het leek haast los lijkt te staan van de rest van het spel. Uitleg werd niet gegeven, je mocht het helemaal op eigen houtje ontdekken. Dat was natuurlijk ook juist het leuke eraan. Het waren bizarre, moeilijk te bereiken levels waar je nooit wist wat je te wachten stond. Meestal had het huis meerdere verborgen uitgangen, die uiteindelijk een belangrijke sleutel bleken in het vinden van de best verstopte geheimen in Super Mario World. (De mythische bonuswereld Star Road…)
Zulke spannende geheimen heb ik in New Super Mario Bros nog niet kunnen ontdekken, maar de Ghost Houses zelf zijn net zo bizar en onvoorspelbaar als vroeger. Het meest kenmerkende aspect zijn de frustrerende en onlogische puzzels. De levels bestaan meestal uit een groot aantal kleinere kamers, die op allerlei manieren met elkaar verbonden zijn. Ze zijn bovendien zo ontworpen dat je bewust in rondjes rondgeleid wordt. Als je niet oppast kun je in een Ghost House gemakkelijk verdwalen totdat de timer leeg is.

De oplossing bestaat vaak uit een schakelaar die Mario moet omzetten, waarna er ergens in het gebouw (bij voorkeur op een onlogische plek) een tijdelijke deur verschijnt die je weer een stap verder helpt. Maar ook traditionele valkuilen zijn volop aanwezig. Een trap die plotseling veranderd in een glijbaan, een onzichtbaar gat in de vloer… het kan allemaal niet op.

Gelukkig zijn onze vrienden Asuka Ota en Hajime Wakai met hun tengels van de Ghost House soundtrack afgebleven. Ook uit je DS speakertjes galmt exact hetzelfde vertrouwde, gekmakende en zenuwslopende riedeltje als in de Ghost Houses op de Super Nintendo. Een ware Nintendo klassieker. Gek genoeg doet het me tegenwoordig meer denken aan Mario Kart dan aan Mario World. Want ook Super Mario Kart had drie geweldige Ghost House banen die hetzelfde muziekje hergebruikten als Super Mario World.

Dat leek op het eerste gezicht een belachelijk idee. De Ghost House soundtrack heeft geen ritme, geen echte melodie, en hij is traag. Ongeveer precies het tegenovergestelde van wat je in een race-spel wilt hebben. En toch werkte het. En hoe! Jongens wat was ik gek op die banen. Met hun kaarsrechte bochten waren ze werkelijk ideaal om over te powersliden. En ze waren bovendien volledig van hout gemaakt, wat een heel typerend gepiep opleverde als de karts er overheen scheurden met hun kleine rubberen bandjes. Altijd als ik dit muziekje hoor, dan hoor ik in gedachten die piepende bandjes er weer bij.

En waar het muziekje in z’n gewone vorm al werkte in Super Mario Kart, daar werd het pas echt geniaal tijdens het vijfde en laatste lap, als de muziek op dubbele snelheid werd afgespeeld. De Ghost House muziek begint normaal gesproken met een spookachtig lang uitgerekte toon, maar tijdens het laatste lap werd dat een kort en snel oplopend geluidje wat werkelijk door merg en been ging. De normaal gesproken zo onheilspellende, half afgemaakte melodietjes die als een rode lijn door de muziek heen lopen veranderen in nerveus tikkende piepgeluidjes die rechtstreeks je hartslag leken te versnellen. Zelfs het gepiep van de banden leek hectischer te worden. Ik speelde ongemerkt altijd met ingehouden adem. Het geluid van een vijfde lap op een Ghost House in Super Mario Kart is werkelijk met niets anders te vergelijken.

In de Nintendo64 versie van Mario Kart zat ook een Ghost House. En al was de muziek wat minder geslaagd, het was wel een leuke baan. Eén van de weinige banen in dat spel die het echte Mario Kart gevoel bij mij wist op te roepen. Diezelfde smalle houten steigers om over te racen, het gevoel was absoluut identiek. Bizar genoeg was er één plek op die baan waar er opeens een gigantische vis over de steiger heen sprong. Tot op de dag van vandaag vraag ik me af wat die vis met een spookhuis te maken had. Waarom was het niet, bijvoorbeeld, het skelet van een hele grote vis? Of een hele grote Boo?

En nu het woord Boo toch gevallen is. Dat schattige witte spookje is in de Ghost Houses op de Nintendo DS natuurlijk ook weer volop aanwezig. Er zijn ook een paar andere vijanden, maar de Boo’s voelen zich duidelijk het beste thuis in deze Ghost Houses. Ze zijn nog net zo onverslaanbaar als altijd. Maar ook net als altijd kunnen ze zich alleen bewegen als Mario met z’n rug naar de Boo toestaat. Zodra Mario het spookje aankijkt wordt hij verlegen en durft zich niet meer te bewegen. Behalve een leuk spelmechanisme is dat natuurlijk ook een geweldig concept. Een spook dat mensen bang moet maken terwijl hij zelf bang is voor mensen. Hoe verzinnen ze het? Ik vind het echt een prachtig idee. Misschien moet ik daar eens een prentenboek over maken.

Dankzij de spannende muziek, de onverslaanbare vijanden en het pittige niveau van de puzzels, en natuurlijk sowieso de aparte status van het geheel, voelt een Ghost House altijd een beetje aan als een eindlevel. Als je na lang dwalen uiteindelijk de uitgang hebt gevonden, verwacht je gevoelsmatig een bossfight, die natuurlijk nooit komt. Meestal loop je rechtstreeks tegen de vlaggenmast aan, wat een ietwat onbevredigende anti-climax vormt op de verder zo spannende levels.

Je zou kunnen zeggen dat Nintendo, net als de Japanse film-makers in hun ijzingwekkende horrorfilms, niet kiest voor de makkelijke ontlading van een laatste grote en extra gevaarlijke vijand op het einde. In plaats daarvan zorgt men dat de speler het gevoel van spanning vasthoudt. Ook nadat het Ghost House allang is uitgespeeld moet hij nog een tijdje blijven rondlopen met het ongemakkelijke gevoel dat er iets engs staat te gebeuren.

Altijd leuk als een computerspel weet te spelen met je verwachtingspatronen als ervaren speler.

- (Overzichtspagina met links naar alle voorgaande berichten).
- Geïllustreerd Animal Crossing dagboek

Lees ook:Zes New Super Mario Bros Screenshots
Lees ook:Nieuwe Mario Kart Wii filmpjes
Lees ook:Europese Mario Kart Wii trailer
Lees ook:Alle banen van Mario Kart Wii online speelbaar
Lees ook:Mario Kart watch! Wie heeft hem al?