Ja, dat Wi-Fi logo is niet te missen op deze afbeelding. Het aankomende spel Wario The Thief krijgt dus online mogelijkheden. Ik ga er voor het gemak van uit dat dit dezelfde Wario platformgame is waar een paar maanden geleden één screenshot van is vrijgegeven maar dat toen nog Wario Land 5 moest heten.
Ik geef dit spel het voordeel van de twijfel omdat het van Nintendo is, en die hebben in het verleden een paar hele aardige platformgames gemaakt. Maar over het algemeen ben ik geen groot fan van Wario’s platformgames. Met uitzondering van de allereerste, Super Mario Land 3: Wario Land. Die zat nog erg goed in elkaar en was leuk om te spelen. Helaas heeft de serie daarna een vrije val gemaakt.
Zelfs Wario’s spel op de Virtual Boy is lang niet zo goed als de fanatieke fans je zouden willen doen geloven. Akkoord, het is het beste spel op de Virtual Boy, maar dat zegt feitelijk niet zo heel veel.
Het probleem van de Wario platformers is in mijn ogen dat ze teveel op twee gedachten hinken. Aan de ene kant is er dat fantastische personage Wario. Nintendo’s meest oppervlakkige antiheld ooit. Het enige doel van al zijn spellen is om zoveel mogelijk schatten te verzamelen. Hij beschikt voor dat doel ook over een prachtige ram aanval waarmee hij al zijn tegenstanders omver beukt.
En uitgerekend dat personage. Dat lompe personage dat uitermate geschikt zou zijn voor van die oppervlakkige, rechtlijnige en arcade-achtige platformgames die zo heerlijk wegspelen. Uitgerekend hij wordt gedropt in gecompliceerde levels met veel puzzels en verborgen geheimen. Het klopt gewoon niet. De levels zijn goed. Wario is goed. De combinatie is rampzalig.
Sega’s Sonic Team heeft af en toe ook zo’n vlaag van verstandsverbijstering. Altijd als ze weer eens een langzaam level in Sonic The Hedgehog bouwen. Zo’n tergende Act waar je het grootste gedeelte van de tijd stil staat op een bewegend platformpje. Ik kan daar nooit goed tegen. Juist omdat Sonic altijd zo uitblinkt in snelheid en rollercoaster-levels waardoor hij non-stop kan blijven rennen.
Zo’n zelfde gevoel hou ik ook over aan Wario’s platformgames. Ik wil lekker doorspelen en speedruns doen, maar het spel dwingt me om te gaan puzzelen met obscure power-ups om sleutels en verborgen kamers te vinden. Drop Samus in dezelfde levels en je zou een perfect spel hebben, maar bij Wario wil ik niet hoeven nadenken.
Helaas lijkt, nog steeds afgaande op die ene screenshot, Wario DS toch weer die kant op te gaan. De plattegrond op het bovenste scherm zegt wat dat betreft genoeg. Misschien gebeurt er een wonder en vallen de verschillende elementen deze keer wel wat beter op hun plaats, maar ik ben sceptisch.
Bron: jeux-france
Zie ook:
- Nieuwe Zelda: Phantom Hourglass beelden
- Nieuwe Castlevania: Portrait of Ruin screenshots + informatie
- Meteos – Disney Edition?! (En Q’s andere plannen)
- Nieuw filmpje op officiële New Super Mario Bros site
- Meer Final Fantasy III remake scans + in betere kwaliteit
- Death Jr. ook naar de Nintendo DS
Lees ook:Briljante geniale en verrassende Wario Land reclame
Lees ook:Wario: Master of Disguise scans
Lees ook:Super Mario Land in Mushroom Kingdom Fusion (video)
Lees ook:Rittai Kakushi e Attakoreda, head tracking op je DSi?
Lees ook:Wario Land Shake met retrographics
Hopen dat ie goed komt!
Super Mario Land 3: Wario Land is inderdaad een (eenzaam) hoogtepunt in de Wariogames, alhoewel het spel zelf, de titel zegt het al, niet meer dan een Mario platformer zonder Mario is. Ik vind Wario eigenlijk meer geschikt als side-character in Nintendo games (Golf, Party, Tennis, Kart, enz.). Wario is altijd mijn favoriet in Mariokart geweest, al was het alleen al om dat geniepige lachje… *gnagnagna*
Mind you, Kikujiro. Hoewel de wereld van Wario lijkt op die van Mario, en Wario zelf ook wel wat weg heeft van zijn aartsrivaal, is Wario Land duidelijk uit ander hout gesneden dan de Mario-platformers. Het verschil zit ‘m niet alleen in het schattenzoeken en de technieken van Wario (zoals de body-slam), maar ook in de opbouw van de levels. Wario Land was in mijn ogen zelfs BETER dan Super Mario Land 2 op de Gameboy, omdat er heel veel nieuwe, orginele ideeën in waren verwerkt.
Gaarne wil ik hier aan bijdragen dat in mijn optiek WarioLand of World of wat dan ook op de Gamecube een vergeten juweeltje is. Tuurlijk, hij was erg kort en ik heb uit pure frustratie daarom alles gehaald in de game wat er te halen was (is zeldzaam, doe ik eigenlijk nooit). Wario is een gaaf karakter, echter ben ik het met je eens dat zijn 2D platform games gewoon niet leuk zijn (jaja, de eerste Warioland op de GB was leuk, mind you). Laten we hopen dat er gewoon meer van de Cube versie in deze versie is terecht gekomen… maar dat betwijfel ik.
“niet meer dan een Mario platformer zonder Mario is.”
Dat vind ik eigenlijk niet. De Wario-kenmerken waren toch al duidelijk aanwezig in dat spel. Alleen was het daar nog allemaal wel goed uitgewerkt.
“(Golf, Party, Tennis, Kart, enz.).”
Daar vind ik hem eigenlijk ook maar irritant. En dankzij Wario is er nooit meer een Mario Kart geweest die zo goed in balans was als Super Mario Kart (2 lichtgewichten, 2 standaardwagens, 2 zwaargewichten, en Mario & Luigi die er nu eenmaal altijd inzitten maar die niemand’s favoriet zijn).
De enige plaats waar hij echt goed tot zijn recht komt is in Wario Ware. Daar versterkt hij alleen maar het krankzinnige karakter van het hele spel.
“Wario Land was in mijn ogen zelfs BETER dan Super Mario Land 2 op de Gameboy,”
Ik ben het daarmee eens. Hoewel ik begreep dat spel bij jou helemaal een speciale plaats in je hart heeft.
Ik vind het erg goed, maar toch nog niet helemaal van Super Mario Bros/Super Mario World niveau.
” Tuurlijk, hij was erg kort en ik heb uit pure frustratie daarom alles gehaald in de game wat er te halen was (is zeldzaam, doe ik eigenlijk nooit).”
Hm, ik ben halverwege met dat spel opgehouden, juist omdat ik niet alles kon vinden. :p Ik ben een obsessieve verzamelaar in dat soort games, ik zou willen dat al die troep er niet in zat zodat ik gewoon door kon spelen. Het speelde op zich lekker weg, al vond ik dat er een beetje teveel nadruk lag op de special moves. Ik had liever wat meer gewone aanvallen tot m’n beschikking gehad. Maar in al z’n simpelheid had het wel wat weg van een oude 8bit beat’em up. Jammer van al die diamanten, beestjes, muntjes en weet ik wat nog meer dat allemaal verzameld moest worden. Misschien moet ik nog eens een keer overnieuw beginnen.