Of het goed of slecht nieuws is mag je helemaal zelf bepalen, maar feit is dat het nieuwe seizoen van Gamekings vanavond weer begint.
Gamekings is hoe je het ook wendt of keert het beste games-programma van Nederland. Misschien is Nederland in dat opzicht ook wel een beetje als het land der blinden (waar éénoog koning is), maar ze proberen het tenminste. Alles bij elkaar opgeteld kan ik toch niet anders concluderen dan dat we blij mogen zijn dat Gamekings er is. →
Samengesteld door het ANP, een lijst van alle games die volgende maand uit gaan komen. Het valt mij vooral op hoe pijnlijk weinig interessante titels de Gamecube en de Gameboy krijgen. Is Nintendo soms vergeten dat ze nog meer spelcomputers hebben naast de DS? (Een DS die overigens zijn zoveelste topmaand lijkt te gaan beleven met Tetris (online!) en Trauma Center, twee langverwachte spellen, in ieder geval door mij).
Voor de Gameboy staat Polarium Advance op het programma. Maar dat is alleen maar een port van de puzzle-mode uit het briljante DS-spelletje. De veel spannendere Challenge Mode staat hier niet op. Gamecube-bezitters kunnen zich misschien troosten met Ice Age 2, dat volgens de eerste berichten een verrassend goed platform-spel is geworden. Exact hetzelfde spel verschijnt ook op de Playstation 2, maar zal daar veel eerder ondergesneeuwd raken tussen grote namen als Tomb Raider Legend, Final Fight: Streetwise, Socom US Navy Seals, Buzz The Big Quiz, Singstar Rocks TMF en GTA Liberty City Stories.
Maar goed, de lijst: →
In Amerika is het al langer aan de gang. We zitten middenin een overgangsfase van huidige naar next-gen consoles, en als een gevolg daarvan zakken de verkopen van deze generatie in. In Amerika proberen uitgevers de spellerverkoop wat te boosten door prijsverlagingen door te voeren. Europese winkeliers dringen er nu op aan dat in ons continent hetzelfde moet gebeuren.
"Het is gewoon niet realistisch van een uitgever om te verwachten dat de verouderende consoles en spellen nog net zoveel waarde hebben als 2 of 3 jaar geleden," aldus een inkoper van Tesco. Zijn collega van Woolworth’s vult aan: "Een prijsverlaging zou goed nieuws zijn! Het voelt ook alsof de tijd er nu rijp voor is." →
Ik zeg: eindelijk! Nee, sterker nog, ik zeg: hallelujah! En ik hoop dat dit het begin van het einde is voor misleidende game-reclames. Niet dat ik bang ben dat mensen er daadwerkelijk intrappen (zo slim zijn we toch nog wel?). Maar het levert gewoon zulke nutteloze spotjes op. Als iedereen toch al weet dat het niks met het spel te maken heeft, waarom zulke beelden dan toch laten zien? Alleen maar om op te scheppen wat voor een mooie filmpjes men kan maken?
Je wordt er gewoon niks wijzer van als gamer. En als de ASA (The UK’s Advertising Standard Auothority) toch bezig is, laat ze dan aub ook streng optreden tegen de merkwaardige praktijk van tijdschriften om pre-rendered "screenshots" van spellen af te drukken.
Bron: Games Industry
Zie ook:
Man wordt ontslagen door potje solitaire
Europa wordt de belangrijkste markt voor games
Animal Crossing dagboek
Wordt PS2 Sony’s "Revolution Killer"? →
Oeps! Blijkbaar had ik zelf iets over het hoofd gezien. Ik kon toch al gewoon naar het volgende level zonder eerst al die troep te verzamelen. De structuur van dit spel is helaas niet altijd even duidelijk, maar gelukkig ben ik er op tijd achter gekomen. Want ook het tweede level was weer fantastisch! Fantasierijk, origineel, krankzinnig en vooral leuk om te spelen!
In het hoofd van geheim agent Sasha Nein was alles heel strak geordend. (Wat ook weer perfect past bij zijn persoonlijkheid zoals ik hem heb leren kennen in de buitenwereld). Zijn geest had de vorm van een kleine vierkante planeet die zweeft in een eindeloos universum. Het was vooral bedoeld als trainingslevel om je schietvaardigheid wat te vergroten. Maar door Raz’s nieuwsgierigheid gaat er iets verschrikkelijk mis in de geest van Sasha Nein. Wat er gebeurt zal ik niet verklappen, maar het leverde wederom een schitterend platformlevel op!
Ik heb het fantastische eerste level uitgespeeld, en ben weer terug in het basiskamp. Het kamp dient als de bekende overkoepelende wereld die alle levels aan elkaar verbindt. En ik moet zeggen dat hier de verzamelmoeheid toch een beetje begint toe te slaan. Hoe mooi en hoe leuk en hoe grappig ik het hele spel ook vindt, je moet teveel dingen verzamelen, en dat is echt een minpunt.
Arrowheads, Deep Arrowheads, Psi-Cards, Psi Challenge Markers… het houdt maar niet op, ik kan het allemaal amper uit elkaar houden, en het ligt meestal nog goed verstopt ook. Ik begin het een klein beetje zat te worden. En het verzamelen is verplicht! Op dit moment wil het spel me niet verder laten gaan voordat ik genoeg Psi-Cards heb verzameld om te combineren met de Psi-Cores die ik kan kopen door Arrowheads te verzamelen, zodat ik genoeg in rang zal stijgen om een Mentale Spinrag Verwijderaar (don’t ask) te mogen kopen.
Nog steeds in het hoofd van de generaal. Het zijn de kleine details waaraan je doorgaans kunt zien hoeveel plezier de makers zelf aan hun spel hebben beleefd. Is het een routine-product, of hebben ze er echt met liefde aan gewerkt? In dit level kom ik bijvoorbeeld de hele tijd overal kleine mistroostige plantjes tegen. Ze passen goed bij de desolate sfeer van dit oorlogsgebied, maar ik heb er gisteren verder niet echt aandacht aan besteed. Pas toen ik een zo’n plantje vandaag wat beter bestudeerde, viel het me op dat hij helemaal is gemaakt van kogels! Ik ben gek op zulke details. Net als de groen/grijze lucht, waar de wolken bij nadere inspectie eigenlijk precies een camouflage patroon vormen. Dit lijkt me duidelijk een spel dat liefdevol is geprogrammeerd. →
Voor de levels van Psychonauts reis je af in het hoofd van verschillende personages. Het basiskamp was leuk om kennis te maken met Raz, maar het spel wordt pas echt interessant zodra je daadwerkelijk afreist in het hoofd van deze generaal. Nu pas begin ik ook iets te merken van de bizarre humor waar alle recensies zo dol op waren. De generaal doet een deurtje open in zijn voorhoofd (!) en we gaan naar binnen…
De arme man heeft blijkbaar veel meegemaakt, want in zijn hoofd is het letterlijk oorlog, de bommen en granaten vliegen je om de oren. Maar het briljante is dat het niet gewoon een slagveld is. Je merkt duidelijk dat je in een soort van droomwereld terecht bent gekomen die alleen maar lijkt op een slagveld. Het zijn allemaal losse herinneringen. In een klein gebouwtje maak ik een deur open, en plots sta ik in de deuropening van een vliegtuig. De wolken suizen voorbij en tienduizend meter onder me de grond. Het is blijkbaar de herinnering van de generaal aan zijn eerste parachutesprong. Achter me is nog steeds gewoon het kleine gebouwtje en ben ik geen tienduizend meter boven de grond. Ik spring in de diepte en ik denk: "Dit spel is krankzinnig!"
Vanaf vandaag wil ik verslag doen van mijn belevenissen met het spel Psychonauts. Zie het als een recensie, maar dan in blog formaat. Meteen schrijven en niet eerst alles rustig laten bezinken. Een serie korte stukjes tekst die ik schrijf terwijl ik speel. Op die manier hoop ik doorgaans ongrijpbare begrippen als "enthousiasme" en "verwondering" in woorden te vangen, in plaats van alleen maar op te schrijven dat ik er erg enthousiast over ben. Dat is althans de achterliggende theorie. Geen perfect afgewogen recensie, maar een bijna tastbaar gemaakte bewondering voor het spel Psychonauts. Want de bedoeling is natuurlijk dat iedereen deze titel gaat kopen! →
Het eerste wat me opvalt zodra ik aan dit spel begint zijn de graphics. Psychonauts ziet er werkelijk schitterend uit. En dat komt nu eens niet door de hoge polygon-counts of de slimme textures. Technisch gezien stelt Psychonauts eigenlijk niet eens zo heel veel voor. De enige reden dat deze graphics opvallen is de vormgeving. Dit is eindelijk weer eens een spel dat is gemaakt door een kunstenaar. (In dit geval Tim Schafer). Iemand met een visie die verder gaat dan "zo goed mogelijk de realiteit nabootsen."
Want met de realiteit heeft het tot nu toe allemaal weinig te maken. In het kamp voor paranormaal begaafde kinderen is de lucht groen en kronkelen de bomen zich in de meest onnatuurlijke bochten. De personages zien eruit als een serie tot leven gekomen schetsen en krabbeltjes. Wandelende hoofden op dunne beentjes, een onderzoeker met een letterlijk vierkante kin en een jongen met een kapsel als een paddestoelwolk. Het is bizar en het is fantastisch. Psychonauts bestaat volledig in z’n eigen unieke wereldje.