Psychonauts verslag - deel 3, geen vijanden

Nog steeds in het hoofd van de generaal. Het zijn de kleine details waaraan je doorgaans kunt zien hoeveel plezier de makers zelf aan hun spel hebben beleefd. Is het een routine-product, of hebben ze er echt met liefde aan gewerkt? In dit level kom ik bijvoorbeeld de hele tijd overal kleine mistroostige plantjes tegen. Ze passen goed bij de desolate sfeer van dit oorlogsgebied, maar ik heb er gisteren verder niet echt aandacht aan besteed. Pas toen ik een zo’n plantje vandaag wat beter bestudeerde, viel het me op dat hij helemaal is gemaakt van kogels! Ik ben gek op zulke details. Net als de groen/grijze lucht, waar de wolken bij nadere inspectie eigenlijk precies een camouflage patroon vormen. Dit lijkt me duidelijk een spel dat liefdevol is geprogrammeerd.
Verder is het leuk om weer eens een echte platformgame te spelen. Platformgames in overvloed zul je zeggen, maar dit is een echte platformgame. Om te illustreren wat ik bedoel: in het hele eerste level ben ik geen enkele vijand tegen gekomen. De uitdaging bestaat alleen maar uit het springen van platform naar platform, op dunne touwtjes balanceren en aan trapezes slingeren. Tot en met de zinderende finale van het level, in een ronddraaiende kamer, is het een zalig platform-walhalla zoals ik dat al veel te lang niet meer gezien had.