Categorie: "Pokemon"

Het viel me vandaag op dat al mijn Pokémon Gym Badges (alletwee ja, ik speel het spel heel erg op m'n gemak en ik schaam me er niet voor) er een beetje dof uitzagen. Je kunt alle Gym Badges die je hebt verdiend bekijken onder je zogenaamde Trainer Card (daar zie ik ook dat ik inmiddels al 45 uur in het spel heb gestoken, wow…). Onder de portretten van de acht Gym Leaders zit een knopje en als je daarop klikt: voila, alle Gym Badges!

Maar die zagen er bij mij dus een beetje dof uit. Niet heel ernstig, maar ze glommen niet meer zo mooi als eerst. Gelukkig heeft Denise me daar een tijdje geleden een heel leuk trucje voor geleerd. Want geloof het of niet, je kunt je Gym Badges in dit spel ook oppoetsen. Het is echt waar! Wrijf erover met je stylus en je hoort het piepende geluidje van metaal dat opgepoetst wordt. Hoe langer je wrijft hoe meer je Badges beginnen te glimmen, net zolang totdat ze fonkelen in het licht. Het nut ervan heb ik nog niet kunnen ontdekken maar sinds ik er vanaf weet kan ik toch niet meer ophouden met poetsen. Ik kan pas rustig slapen als ik zeker weet dat al mijn badges (alletwee) optimaal glimmen met vier fonkelsterretjes. Bedankt Nintendo!

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

→

Ik kon een vermoeide zucht toch niet helemaal onderdrukken toen iemand in Hearthome City me een "Poffin Koffer" in handen drukte en me aanmoedigde om er maar vooral veel Poffins in te stoppen. Wéér iets nieuws om te verzamelen? We hadden al bessen, medicijnen, badges, Pokéballs, TM's, HM's, applicaties voor de Pokétch, geld en niet te vergeten de Pokémon zelf… en nu moet ik ook nog Poffins gaan verzamelen? Wanneer houdt het nu eens op? Ik wil helemaal geen Poffins verzamelen!

Maar ja, toen een schattig oud vrouwtje in "Het Poffin Huis" me even later uitnodigde om zelf eens een Poffin te bakken liet ik me natuurlijk, goedzak als ik ben, toch weer overhalen. Vanaf dat moment was ik reddeloos verloren. Nuttig of niet, nu wil ik ze verzamelen. Poffins bakken is leuk! Met de stylus roer je het deeg terwijl het op het vuur staat -niet te hard, dan vliegt het alle kanten op- en langzaam voel je het steeds steviger worden. Zo simpel als het is, dat bakken is echt leuk om te doen. Ik heb er al tien gemaakt! Wie heeft Cooking Mama nog nodig als je ook Pokémon Diamond hebt? De enige vraag die ik nu nog over heb: wat is een Poffin eigenlijk?

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

Ik wandelde vandaag rustig langs Route 208 toen ik verstopt tussen wat bomen een huisje tegenkwam. Op een bord naast de deur stond: "Hier woont de Bessen Meester." Over die bessen in het spel… je kunt ze hier en daar plukken en als je ze dan aan een Pokémon geeft, eet die ze op als hij bijna flauw dreigt te vallen. Of iets dergelijks. Alleen zijn mijn Pokémon telkens zo sterk dat ze nooit flauwvallen. Ik heb de bessen dus niet echt nodig, maar ik besloot om toch even binnen te kijken.

Daar werd ik begroet door een oude man. Hij zei: "Om de één of andere reden noemt iedereen mij altijd de Bessen Meester," (zou het iets te maken kunnen hebben met dat bord naast zijn deur?) en hij begon te vertellen hoe geweldig bessen wel niet waren. Het was een beetje een saai verhaal en ik begon stiekem al spijt te krijgen dat ik niet gewoon was doorgelopen. Gelukkig had zijn dochter, die daar ook rondliep, iets interessanters voor me: een nieuwe applicatie voor mijn Pokétch-horloge! Een plattegrond die aangeeft waar in Sinnoh er nog bessen groeien! Okee, die zal ik waarschijnlijk dus nooit gebruiken, maar het is toch leuk. Nieuwe gadgets voor op je horloge verzamelen is verslavend! Is het je trouwens weleens opgevallen dat telkens als je de Pokétch gebruikt, je poppetje op het bovenste scherm ook echt op zijn horloge kijkt?

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

Okee, ik zit nu dus officieel vast. De Route 206 vanaf Eterna City brengt me alleen maar terug naar Oreburg City, dus dat schiet niet op, en ik weet nu even niet wat m'n volgende doel moet zijn. Maar geen zorgen, ik kom er wel uit. Bovendien geeft dit me mooi de gelegenheid om eindelijk de omgeving wat beter te verkennen. En ook om eindelijk eens te kijken waar die "Explorer Kit" precies goed voor is.

Een "Explorer Kit" klinkt behoorlijk sjiek, maar het is eigenlijk alleen maar een duur woord voor een hamer en een pikhouweel. Ik kreeg ze van een willekeurige oude man in Eterna City die erbij vertelde dat ik nu het ondergrondse gedeelte van Sinnoh kon gaan verkennen. En inderdaad, zodra ik de Explorer Kit activeerde opende de grond zich onder mijn voeten en viel ik in een pikzwart gat. "Het is een valstrik!" schoot het door me heen. Maar even later werd ik wakker in een ondergronds gangenstelsel, precies zoals de oude man had beloofd. Heel erg spannend vond ik het alleen nog niet. Een beetje met een hamertje diamanten uit de rotsen tikken voelde zelfs een beetje saai. Is dit weer zo'n onderdeel van Pokémon dat later pas leuk wordt?

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

Het is verrassend hoeveel leuker een spel kan worden, alleen maar door het ietsje sneller te maken. Dertien dagen geleden wilde ik niet meteen als een pessimist overkomen, maar er waren eigenlijk allerlei dingen die me irriteerden aan Pokémon Diamond. Waarom loop ik zo langzaam? Waarom kan ik maar vier richtingen op lopen en niet, bijvoorbeeld, schuin omhoog? Waarom kan ik niet springen? De "gameplay" leek me alleen maar een manier om van gevecht naar gevecht te komen.

De fiets is niet direct het antwoord op al die problemen, maar het is op z'n minst een begin. Dankzij de fiets wordt het eindelijk een beetje leuk om je van A naar B te bewegen. Helemaal als je met de B-knop naar een hogere versnelling schakelt en je poppetje echt héél snel begint te fietsen. Als je ergens tegenop botst sta je meteen stil en duurt het een paar tellen voordat je weer op volle snelheid bent. De minigame die je voor jezelf kunt creëren is dus om zolang mogelijk op topsnelheid te blijven zonder ergens tegenop te botsen. Vlak nadat je de fiets hebt gekregen krijg je ook meteen toegang tot de ideale plek om je nieuwe hobby te oefenen: Route 206! Een honderd meter lange helling om vanaf te racen. En te vechten tegen een paar andere fietsende Pokémon Trainers die de helling gebruiken als hangplek. Allemaal watjes natuurlijk. Dankzij hen is mijn Psyduck nu al level 21!

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

Wat me eigenlijk nog het meest verbaast aan Pokémon (uiteindelijk toch de bestverkochte RPG ter wereld) is dat er amper een verhaal in het spel zit. Er hoeft geen prinses bevrijd te worden, de wereld is niet in gevaar en de hoofdrolspeler zit helemaal niet met zichzelf in de knoop. Hij gaat gewoon op reis omdat… ja waarom eigenlijk? Is het dan echt alleen maar om zoveel mogelijk verschillende Pokémon te indentificeren voor een professor die hij net vijf minuten daarvoor had leren kennen?

Zinloos of niet, dat er geen aanleiding was om op reis te gaan betekent natuurlijk nog niet dat helemaal niemand in Sinnoh mijn hulp nodig heeft. De mensen in Eterna City bijvoorbeeld, werden al een hele tijd geterroriseerd door de schurken van Team Galactic. Nu ik er toch was besloot ik vandaag om hun hoofdkwartier dan maar eens binnen te dringen en die hele organisatie even omver te werpen. Dat was uiteraard een fluitje van een cent en nu ben ik de held van de stad. De fietsenmaker gaf me uit dankbaarheid zelfs een fiets kado. En wow, als je dacht dat de running shoes al snel waren dan heb je dit nog niet gezien! Met mijn fiets in de hoogste versnelling race ik als een raket door het spel heen. Hij is bijna niet te besturen zo snel, het is heerlijk! Lopen is vanaf nu voor sukkels, de rest van mijn reis leg ik af te fiets!

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

Trouw publiek! Ik heb jullie hulp nodig, het spijt me. Ik weet dat jullie hier komen om vermaakt te worden en niet om lastige vragen te beantwoorden, maar ik zie geen andere uitweg meer. Vandaag kreeg ik van iemand een dingetje om in mijn Poketch horloge te stoppen. Dat Poketch horloge is sowieso nogal een mysterie voor me. Je hoeft er niet lang naar je te kijken om een wanhopige programmeur voor je te zien die vlak voor de deadline plotseling uitschreeuwt: "o help, we zijn vergeten om iets voor het onderste scherm te verzinnen, laten we er een virtueel horloge neerzetten!" Een beetje triest, maar ik in ieder geval is het leuk om naar te kijken. De blokkerige plaatjes denken doen me denken aan mijn allereerste Gameboy en dat vind ik leuk.

Maar het dingetje dus. Ik kreeg het van iemand en hij vertelde erbij dat ik het kon gebruiken om te zien hoeveel mijn Pokémon van me hielden. Maar echt trouw publiek, ik heb het dingetje op alle mogelijke manieren uitgeprobeerd en het enige wat ik er in zie zijn plaatjes van mijn zes Pokémon die de hele tijd over het scherm heen stuiteren. Is er iemand die weet hoe het precies werkt? Ik word er tot nu toe hooguit een beetje zenuwachtig van maar het geeft me geen antwoord op die ene prangende vraag waar ik al zolang mee zit: houdt Turtwig nog wel van me?

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

Sinds ik gisteren die tweede Gym Leader heb verslagen heeft mijn lieve kleine Turtwig een nieuw kunstje geleerd. Hij mag dan klein zijn, hij is nu wel in staat om (kleine) bomen om te hakken! En ja, dat is nuttig. Het toeval wil dat er precies in de buurt van de Gym waar hij dat kunstje leerde maar liefst twee plekken zijn waar de weg wordt versperd door een klein boompje! Hoe is het mogelijk? (Leuk Nintendo, dat jullie Pokémon ook een vleugje Zelda mee willen geven maar het werkt volgens mij beter als ik ook nog een beetje zelf mag nadenken).

Hoe dan ook, zodra Turtwig het trucje eenmaal beheerste ben ik meteen terug het bos in gerend en heb hem een boom laten omhakkeb die me al een tijdje irriteerde. De boom die de toegang versperde tot een heus spookhuis. Brrr… eng! De Pokémon-spoken die in dat huis rondhingen zagen er op het eerste gezicht inderdaad best eng uit (grote zwarte bollen met griezelige ogen), maar toen ik er eenmaal achterkwam hoe makkelijk ze te verslaan zijn, vond ik ze al een stuk minder angstaanjagend. Eén klap van mijn vleermuis-met-ogen-die-tegenwoordig-trouwens-vier-vleugels-heeft en ze vielen al flauw. Ongevaarlijker kan bijna niet. En die kleine moeite leverde toevallig wel 173 Exp. Points per keer op! Binnen een half uur had ik dus een hele kudde Pokéspoken uitgeroeid en was mijn viervleugelige vleermuis drie levels gestegen. Ik bang voor spoken? Volgens mij zijn zij eerder bang voor mij!

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

Inmiddels heb ik ook mijn tweede Gym Badge al verdiend. Gym Leader Gardenia was zoals verwacht weer gênant eenvoudig te verslaan. Met dank aan Ponyta uiteraard. Iemand bij de ingang van de Gym vertelde me dat Gardenia vooral Pokémon van het gras-type gebruikte en dat die erg kwetsbaar waren voor vuur. En inderdaad, met Ponyta's vuur-aanvallen vielen de vijanden om als dominostenen.

Maar dat is niet wat me vandaag dwarszit. De opmerking die aan me knaagt, afkomstig van diezelfde persoon bij de ingang van de Gym, was dat hij vlak voor mij "iemand" voorbij had zien rennen. "Iemand" ja. Overal waar ik kom in Sinnoh krijg ik te horen dat "iemand" me net voor was. Niemand komt blijkbaar op het idee om naar zijn naam te vragen, maar "iemand" komt telkens op precies dezelfde plaatsen als ik. Mysterieus? Eigenlijk niet echt. Ik weet precies wie "iemand" is. Het is mijn zogenaamd beste vriend, Alfonso. Helemaal in het begin van het spel heb ik hem zowaar een paar keer gesproken en sindsdien holt hij alleen nog maar voor me uit. En overal waar ik kom wordt me ingewreven hoeveel beter en sneller Alfonso wel niet is. Fijne beste vriend is dat! En dan te bedenken dat ik hem in het begin zo'n prachtige naam heb geschonken!

Bekijk het hele Pokémon dagboek →