Categorie: "Pokemon"

Zo zie je maar jongens en meisjes, niets is onmogelijk. Als je iets maar écht graag wilt kan alles! Als de Kadabra waar je je oog op had laten vallen per ongeluk wordt doodgebeten door je paarse vleermuis, ga dan niet bij de pakken neerzitten. Raap jezelf bij elkaar en probeer het nog een keer. En nog een keer. En daarna nog een keer. Net zolang totdat je per ongeluk een hele kudde Kadabra's hebt vermoord.

Nee wacht, dat klonk verkeerd. Ik bedoel: probeer het net zolang totdat het bij de twintigste Kadabra wél lukt om hem te vangen! Ik kan het bijna niet geloven, maar het is me inderdaad gelukt. Van de meeste aanvallen die ik op ze losliet gingen de Kadabra's in één klap dood, maar uiteindelijk kreeg ik het toch voor elkaar om er eentje niet te vermoorden en alleen maar te verzwakken. Ik gooide een Pokébal in zijn richting en Bingo, plotseling had ik hem gevangen. Onmiddellijk veranderde de Kadabra in mijn beleving van een laffe slapjanus in een lief klein monstertje dat ik heel erg moet gaan vertroetelen. Zo gaat dat met Pokémon. Ze zijn irritant als ze tegenover je staan, schattig als ze aan jouw kant staan.

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

Afgelopen zaterdag klaagde ik dat het zo moeilijk was, om niet te zeggen onmogelijk, om een Abra te vangen. Het enige wat die beesten ooit doen is wegrennen zodat je gewoon geen kans hebt. De lafaards! Mijn altijd behulpzame lezers adviseerden me vervolgens om het toch vooral te blijven proberen. Volgens hen kan een Abra evolueren in een Kadabra en een Alakazam en die zouden allebei erg de moeite waard zijn.

Dus bleef ik het proberen. Maar hoe hard ik ook mijn best deed en hoeveel Quick Balls en Ultra Balls ik er ook tegenaan gooide, Abra bleef me maar ontglippen. Ik werd er zo moedeloos van dat ik het uiteindelijk toch maar opgaf. Dan maar niet, dacht ik… totdat ik vandaag plotseling een Kadabra tegenkwam in het wild! Dit was mijn kans! Als het me lukte om deze Kadabra te vangen dan kon ik die hele rottige Abra gewoon overslaan, dat zou pas geweldig zijn! "Bijt hem heel zachtjes, fluisterde ik in het oor van mijn paarse vleermuis. "Verzwak hem net genoeg maar bijt hem niet bewusteloos!" En met die woorden stuurde ik mijn beste Pokémon op Kadabra af. De spanning was om te snijden, ik had mijn Pokéball al in de aanslag. Dit was het grote moment! Ademloos keek ik toe hoe mijn paarse vleermuis op Kadabra af vloog en… hoe hij hem vervolgens in één hap dood beet. Ik bedoel: hoe hij hem in één hap bewusteloos beet. Alwéér een plannetje mislukt. Zal het me ooit nog lukken om een Alakazam te bemachtigen?

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

Afscheid nemen doet pijn. Ik ben er helemaal niet goed in. Sterker nog, ik heb geen flauw idee hoe het moet. Opeens verdwijnt iemand uit je leven en dan moet je daar op een één of andere manier mee om zien te gaan. Het is zo oneerlijk. De wereld draait maar door alsof er niks aan de hand is en iedereen verwacht dat jij ook verder gaat met je leven. Ik doe echt mijn best om door te gaan maar mijn hartje doet zo'n pijn…

Niet dat Psyduck nu niet in goede handen is. Ik kwam deze Pokémon Day Care een paar dagen geleden tegen en besloot nu om toch maar eens te kijken hoe het precies werkt. Ik moest Psyduck afgeven bij de balie en nu wordt hij door de Day Care verder opgevoed. Langzaam stijgen zijn levels zonder dat ik er nog iets voor hoef te doen. Volgens de eigenaar gaat het goed met hem en ik weet diep van binnen dat het allemaal wel weer goedkomt, maar op dit moment kan ik er eigenlijk alleen maar aan denken hoeveel ik Psyduck mis. Zucht. Dag lieve Psyduck. Hopelijk zien we elkaar nog eens.

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

Vanavond, terwijl ik onderweg was naar Solaceon Town, kwam ik langs een grote griezelige toren die ook nog mysterieus was. Dreigend en mysterieus torende hij boven het veld uit. Waarom stond hij daar en wie had hem gebouwd? Nieuwsgierig als altijd moest ik er het fijne van weten, Solaceon Town kon wel even wachten. Gelukkig stond er vlak naast de ingang van de toren een man die eruit zag alsof hij me meer kon vertellen.

"Waar overleden Pokémon hun laatste rustplaats vinden, dit is de Lost Tower," zei de man toen ik hem aansprak. De toren was, met andere woorden, een begraafplaats voor Pokémon. Hij werd bevolkt door spookachtige wezens en vleermuizen en er liepen verdrietige Trainers rond die maar geen afscheid konden nemen van hun overleden Pokémon. (En op de bovenste verdieping krijg je iets waardevols. Maar dat verklap ik nog niet ook al zijn al mijn lezers al veel verder in het spel dan ik). Behoorlijk zware kost dus voor een vrolijk Nintendo-spelletje. Maar was ik me vooral afvraag: hoe overlijden Pokémon dan eigenlijk? Ze komen op mij behoorlijk onverwoestbaar over. Ik heb er in afgelopen weken al vele honderden verslagen tijdens het vechten, maar het enige wat ze bij mij ooit doen is flauwvallen!

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

Ik had er even helemaal genoeg van. Er is weliswaar van alles te beleven in deze grote stad, maar Fantina van de Hearthome City Gym is in geen velden of wegen te bekennen. De enige persoon in die Gym is een stuk onbenul die me weet te vertellen dat Fantina inderdaad afwezig is, maar dat hij vermoedt dat ze misschien ooit wel weer terugkomt, op een dag. Alleen na vier dagen zoeken begin ik het vermoeden te krijgen dat Nintendo wil dat ik eerst ergens anders naartoe ga.

En dus ging ik ergens anders naartoe. Ik nam Route 209 en de eerste persoon die ik tegenkwam was iemand die zat te vissen. Ik had hem nog nooit eerder ontmoet, en toch gaf hij me een gloednieuwe vishengel. Wat een vriendelijke mensen toch in Sinnoh, eerst een ei en nu een hengel! Hiervoor had ik ook al een hengel, maar die was oud en versleten en ik ving er nooit wat mee. Met deze nieuwe hengel was het in één keer raak, ik ving een onderwater-Pokémon! Ik voelde me behoorlijk trots op mezelf, totdat ik in de Pokédex las dat deze Magikarp waarschijnlijk de zwakste Pokémon ter wereld is en dat wetenschappers zich verbaasd afvragen hoe hij in hemelsnaam zolang heeft weten te overleven. Ik denk niet dat het veel zin heeft om met hem te gaan trainen!

Bekijk het hele Pokémon dagboek →

Is het eigenlijk überhaupt wel mogelijk om een Abra te vangen? Ik begin de indruk te krijgen dat die beesten alleen maar bestaan om mij langzaam gek te maken. Vandaag was het weer eens zover. Ik wandelde door een gedeelte van Sinnoh waar Abra's in het wild voorkomen en om de haverklap werd ik er dan ook door eentje aangevallen.

Alleen in plaats van mij écht aan te vallen komen die lafaards alleen maar tegenover me zitten met hun valse oogjes half dichtgeknepen. Als ik ze vervolgens aanval met mijn paarse vleermuis (mijn sterkste Pokémon) gaan ze dood. Als ik ze aanval met een andere Pokémon overleven de Abra's dat ternauwernood en worden ze zo verzwakt dat ik ze zou kunnen vangen in een Pokéball. Alleen… die kans krijg ik dus nooit. Want wat ik ook doe, wat mijn eerste zet ook is, zijn eerste zet is altijd om zichzelf snel weg te teleporteren en me zo te ontsnappen. Iedere keer weer. Volgens mij heeft dat beest niet eens andere aanvallen. Soms vraag ik me weleens af waarom ik eigenlijk zo graag een Abra wil vangen? Het lijkt me een waardeloze Pokémon en toch moet ik hem in mijn verzameling hebben. Waarom is dat? Wat is die mysterieuze kracht waarmee dit spel me keer op keer weet te hypnotiseren? Het is bijna griezelig te noemen hoe erg het Pokémon-verzamelen me in zijn greep heeft!

Bekijk het hele Pokémon dagboek →

"Hey pssst," zei het enge mannetje, "wil jij misschien een ei hebben? Ik heb hem toevallig ergens gevonden." Ik twijfelde even. Let op kinderen, normaal gesproken zou ik nooit zomaar eieren aannemen van vreemde mannen op straat! Als onbekende mensen je een ei aanbieden is er meestal iets heel erg niet in orde. Alleen gebeurde dit in Sinnoh en zoals dat gaat in computerspellen heeft iedereen in Sinnoh het beste met je voor. Grote kans dat dit ei zelfs noodzakelijk is om het spel uit te kunnen spelen. Ik antwoordde de man dus dat ik graag zijn ei wilde hebben.

"Dat is dan jammer want dat gaat niet," zei het mannetje. Goede genade, wat nu weer? "Ik zie dat je niet genoeg ruimte in je rugzak hebt om een ei te dragen." Geen probleem, dacht ik, dan gooi ik gewoon één van die waardeloze bessen weg. Maar helaas, dat hielp niet. Al snel werd het me duidelijk wat precies de bedoeling was: In het ei zit een Pokémon dus om het ei te kunnen dragen moet je één van je eigen Pokémon opofferen. Wat een gemene keuze! Eén van mijn geliefde Pokémon wegdoen om een ei te kunnen uitbroeden waarvan het nog maar zeer de vraag is of er een leuke Pokémon uitkomt. Grote kans dat ik hier spijt van ga krijgen dus, maar ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Mijn trouwe wurgslang van steen staat nu ergens opgeslagen in een computer zodat ik plek had voor een mysterieus ei. Ei, ik hoop maar dat je de moeite waard bent!

Bekijk het hele Pokémon dagboek →

Min of meer per ongeluk kwam ik vandaag terecht in de "Pokémon Contest Hall." Een groot amfitheater waar je kunt vechten tegen andere Pokémon trainers en lekker snel heel veel Exp. Points kunt verdienen! Tenminste… dat is wat ik van tevoren had verwacht. De werkelijkheid was een heel klein beetje anders.

In plaats van ze te laten vechten bleek ik mijn Pokémon hier in te kunnen schrijven voor een soort van schoonheidswedstrijd. Dat is dus precies waar we niet op zaten te wachten. Net als je denkt dat je ook als volwassen man veilig Pokémon kunt spelen, krijg je opeens dit. Mijn stoere vleermuis-met-vier-vleugels moest zomaar meedoen aan een verkleedwedstrijd (ik heb hem maar een nepsnorretje opgeplakt), een danswedstrijd en een acteerwedstrijd waar ik nu nog steeds niks van begrijp (ik moest hem zijn aanvallen "zo stijlvol mogelijk" laten uitvoeren of zoiets). Dat alles werd aan elkaar gepraat door een presentator die schijnbaar werd betaald per woord. Werkelijk ieder onbenullig gebeurtenisje wist hij uit te rekken tot twee of drie volzinnen die ik moest doorklikken. Het was allemaal zo saai en ik voelde ook een soort plaatsvervangende schaamte voor mijn arme paarse vleermuis die daar al die stomme kunstjes stond op te voeren. Dit was dus eens maar nooit weer. Voor ons geen Pokémon Contests meer! (Nu maar hopen dat ik later niet verplicht nog een keer hoef mee te doen om verder te komen in het spel).

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

Eigenlijk zou ik op dit moment op zoek moeten zijn naar ene Fantina, de leider van de Pokémon Gym in Hearthome City en sinds een paar dagen spoorloos verdwenen, maar ik ben er gewoon niet bij met mijn gedachten. Gisteren kreeg ik nogal verontrustend nieuws van het thuisfront en ik loop daar nu al de hele dag over te piekeren. Ik zal niet teveel in detail treden maar laten we zeggen dat mijn moeder nog een hoop te leren heeft over het gebruik en onderhoud van elektrische apparatuur!

Hoe dan ook, ik kon wel wat afleiding gebruiken en zo kwam ik terecht in Amity Square. Volgens de mevrouw bij de ingang kon ik dit park "een wandeling maken met een schattige Pokémon." Ik moest onmiddellijk aan Turtwig denken, maar die was volgens het spel niet schattig genoeg. Alleen mijn Psyduck had een hoog genoeg schattigheidsgehalte en mocht mee het park in. "Probeer eens met hem te praten," zei de mevrouw, "dat zal hij leuk vinden." Nou, ik heb het een hele tijd geprobeerd maar Pokémon zijn blijkbaar nogal zwijgzame beesten (erg veel verder dan blij kijken en grassprietjes uit de grond trekken kwam Psyduck niet). Maar dat gaf niet, het was toch al leuk om eens een keer met een Pokémon te kunnen wandelen zonder dat hij opgesloten zat in zijn Pokébal. Mijn zorgen smolten in ieder geval weg als sneeuw voor de zon. Een aanrader voor iedereen met schattige Pokémon!

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

→