Categorie: "Pokemon"

Okee. Het is inmiddels alweer een week geleden dat ik vertrok van huis en begon aan mijn reis door Sinnoh. Ik vermaak me prima en langzaam begin ik die Pokémon een klein beetje te begrijpen. Vraag me nog niet naar de details, maar de basisbeginselen heb ik onder de knie. Het is eigenlijk niet zo moeilijk, luister: je laat jouw Pokémon vechten tegen andere Pokémon en daarvan wordt hij sterker. Op een gegeven moment wordt hij zo sterk dat hij "evolueert" en daarvan wordt hij nóg sterker! Geëvolueerde Pokémon zien er meestal ook wat groter en gevaarlijker uit dan de Pokémon waar je mee begon.

En dat is okee. Dat is goed. Ik wil ook dat ze sterker worden. Een sterkere Pokémon maakt dat het grinden sneller gaat. En als het grinden sneller gaat wordt mijn leven een stuk makkelijker. Een goede zaak dus, dat evolueren. Behalve als het over Turtwig gaat. Sorry, maar Turtwig is gewoon té schattig! Ik kan het niet aanzien als hij zou evolueren tot een groot eng monster! Ergens in het begin van het spel stond er een bord langs de weg waar op stond dat je op de B-knop moest drukken als je niet wilde dat een Pokémon evolueert. Dus reken maar dat ik als een razende op die B-knop druk, iedere keer dat het bij Turtwig begint te borrelen! Turtwig moet voor altijd klein en schattig blijven.

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

Voordat we verdergaan wil ik graag opmerken dat ik de Pokédex heb geraadpleegd voordat ik aan deze tekening begon. Er waren de vorige keer wat klachten gekomen toen ik mezelf had getekend op de rug van een Turtwig. Dat kon blijkbaar niet en de verhoudingen klopten niet helemaal. Maar mezelf op de rug van een Ponyta, dat moet kunnen! Comfortabel is anders, maar afgaande op de Pokédex moet het kunnen! (De Pokédex zegt overigens niks over eventuele brandwonden die je er aan over kunt houden).

Maar inderdaad, ik heb dus een Ponyta gevangen! Een brandend paard! Precies zo eentje als degene waar denise me gisteren genadeloos mee in de pan hakte. Het enige wat ik nu nog hoef te doen is mijn Ponyta (makkelijk te onthouden naam trouwens) ook te trainen tot level 37. En dan… en dan ben ik net zo onoverwinnelijk als denise! Mijn vijanden zullen beven van angst zodra ze dit nieuws horen. Dat is toch wel één van de leukste en verslavendste dingen aan Pokémon: werkelijk iedere vijand die je tegenkomt, hoe irritant ook, kan even later je beste vriend worden. Gotta catch 'em all!

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

Het leven kan raar lopen. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik probleemloos stoere Gym Leaders wist te verslaan alsof het niks was. Het ging me zelfs zo gemakkelijk af dat ik me bezorgd afvroeg of ik niet té goed in het spel begon te worden. Ik voelde me onoverwinnelijk! En dan speel je een dag later tegen denise en sta je ineens weer met beide benen op de grond.

Ik snap het gewoon niet. Mijn Pokémon waren allemaal zo goed voorbereid! Al die urenlange wandelingen door het hoge gras, op zoek naar wilde Pokémon om tegen te vechten. Alles om maar sterker te worden. En dan sta je tegenover denise, die het spel toch echt op dezelfde dag heeft gekocht als ik, en zijn haar Pokémon plotseling zo sterk dat ze de mijne genadeloos omver blazen. En ik was nog wel zo trots op mijn Pokebeestjes! Het deed gewoon pijn om te zien hoe mijn vleermuis-met-ogen in één klap werd weggevaagd door een één of ander brandend paard van denise. Zucht… terug naar het hoge gras dan maar weer.

Bekijk het hele Pokémon Dagboek →

Ik wil niet veel zeggen, maar die Roark was nogal een watje. Ik dacht dat die Gym Leaders "sterke gespecialiseerde Trainers" moesten voorstellen (dat zegt de officiële Pokémon Diamond handleiding). Maar Roark was de eerste Gym Leader in dit spel en het is bijna gênant hoe gemakkelijk ik hem vandaag kon verslaan. Een "Gym Leader", voor iedereen die het nog niet weet, is de Pokémon-variant op een eindbaas. Je zoekt ze op in hun eigen Pokémon Gym en als je ze verslaat wordt je beloond met een officiële Pokémon Gym Badge.

Maar meneer Roark deed niet eens zijn best om het me moeilijk te maken. Alledrie de Pokémon die hij inzette waren slap en ongevaarlijk, mijn vleermuis-zonder-ogen-die-trouwens-is-geëvolueerd-en-nu-opeens-wel-ogen-heeft kon ze allemaal met één of twee aanvallen verslaan. Ik hoefde niet eens mijn best te doen om te winnen. Hoe vernederend voor Roark, waarom wordt zo'n slappe trainer dan ook op zo'n belangrijke plek neergezet? Dat is toch zielig? Of… zou het kunnen dat… misschien is het niet dat Roark te slap is, misschien ben ik wel gewoon té goed voor dit spel? Ik heb al in geen eeuwen meer een gevecht verloren. Misschien heb ik wel zo hard getraind dat mijn Pokémon simpelweg onverslaanbaar zijn geworden? Die arme Roark wist vast niet wat hem overkwam!

Zie ook:
- Het Pokémon Dagboek dag 4: Nu weet iedereen ons geheimpje
- Het Pokémon Dagboek dag 3: En de tijd die vloog voorbij →

De eerste wilde Pokémon die ik drie dagen geleden zelf ving was zo'n grote grijze vogel. Pardon! Ik bedoel: het was een Starly! Ik voelde me behoorlijk trots (wist ik veel dat wilde Pokémon's vangen helemaal niet zo'n kunst is en dat ik het later nog veel vaker zou doen) en toen het spel me vroeg of ik een nickname voor mijn nieuwe vriendje wilde verzinnen zei ik dan ook meteen ja. Het was nu mijn Pokémon, dan moest hij ook een naam hebben die door mij was verzonnen!

Tja, achteraf schaam ik me er een beetje voor. Het was een hele stomme nickname en ik had gehoopt dat niemand het ooit te weten zou komen. Maar helaas, dat liep vandaag anders. Ik zette nietsvermoedend een TV aan, ergens in Oreburgh City, en toen gebeurde het. Er was een televisieprogramma over mij, erik roggeveen! En wat ze vertelden klopte precies! Die verslaggever moet zich achter een boom verstopt hebben want ik heb er niks van gemerkt. Tot in detail beschreef hij hoe ik drie dagen geleden een Starly had gevangen. En wat zei de presentator toen, op de nationale televisie zodat de hele regio Sinnoh kon meegenieten? "En jullie raden nooit welke nickname erik zijn Starly heeft gegeven! Zo'n naam is vast nog nooit eerder voorgekomen! Hij noemde dat beestje… Tjilp!" Het spijt me Tjilp, nu weet iedereen ons geheimpje.

Zie ook:
- Het Pokémon Dagboek dag 3: En de tijd die vloog voorbij
- Het Pokémon Dagboek dag 2: Hoe ik mijn Turtwig vond →

Ik betrapte mezelf er vanmiddag op dat ik drie uur lang mijn vleermuis zonder ogen heb getraind. Ik keek op de klok en ineens waren er drie uren voorbij gevlogen. Gaat het wel goed met me? Ik zag altijd specifiek tegen Pokémon op omdat ik normaal gesproken zo'n hekel heb aan het grinden (eindeloos vijanden verslaan om maar genoeg Exp. Points bij elkaar te schrapen) in andere RPG's, en nu doe ik het voor m'n plezier? Valt Pokémon dan niet meer onder normaal gesproken?

Ik heb hier lang en diep over nagedacht, en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik er geen snars van begrijp. Het vechten in Pokémon is weliswaar een klein beetje leuker omdat je alle vijanden niet alleen kunt verslaan maar ook kunt vangen (zo kun je aan het begin van ieder gevecht eventjes hopen op een nieuwe vijand die je nog niet hebt - spannend!), maar dat verandert niks aan het feit dat ik het eindeloze proces van aanval selecteren – aanvallen – aangevallen worden – aanval selecteren – aanvallen… etc nog steeds stomvervelend vind. En toch doe ik het. En toch vliegt de tijd voorbij terwijl ik het doe. Ik snap het niet. Echt niet. Pokémon is een mysterie!

Zie ook:
- Het Pokémon Dagboek dag 2: Hoe ik mijn Turtwig vond
- Het Pokémon Dagboek dag 1: Bla bla bla bla bla →

Mijn allereerste Pokémon heette Turtwig. Het is een schildpad (Turtle) met een takje (Twig) op zijn hoofd. Dat is tenminste een logische naam. Zo komt het ook dat dit tot nu toe de enige naam in het spel is die ik kan onthouden. "Dat beest met die grote voortanden," "die vleermuis zonder ogen" en "dat grijze vogeltje" hebben allemaal maar willekeurige en vreemde namen. Ik heb het allang opgegeven om die allemaal uit m'n hoofd te leren. In het tempo waarin ik momenteel nieuwe Pokémons blijf vangen zou dat bovendien een onmogelijke klus zijn. Gelukkig hebben we daar de POKéDEX voor.

Maar Turtwig dus. Voordat ik het spel kreeg had ik na lang wikken en wegen al besloten dat mijn eerste Pokémon een Piplup moest worden (dat heb ik opgezocht, ik zou hem waarschijnlijk "die blauwe pinguin" genoemd hebben), alleen toen het moment eenmaal daar was dat ik kon kiezen deed ik iets doms. Ik was zo kriegelig van het eindeloze teksten doorklikken in het begin van het spel dat ik driftig op de A-knop bleef rammen om maar langs al het gezeur te komen. En toen, voordat ik het wist, had ik plotseling voor Turtwig gekozen en was er geen weg meer terug. Een foutje dus, maar het is okee. Stiekem ben ik al behoorlijk gehecht geraakt aan mijn lieve Turtwig. Hij kan iedereen aan en hij laat me nooit in de steek. En pas maar op, ik heb hem ongemerkt al getraind tot Level 14!

→

"Hallo!" zegt de Pokémon professor, "wat goed om je te ontmoeten!" En daarmee is de lange, om niet te zeggen de langdradige, introductie van Pokémon Diamond begonnen. Of ik een jongen of een meisje ben, wil hij weten. En hoe ik heet. En hoe mijn beste vriend heet. En of ik al eerder een Pokémon-spel heb gespeeld. Ik heb nog nooit zo'n nieuwsgierige man ontmoet!

En dat is nog maar het begin. Je denkt dat je meteen lekker op avontuur mag gaan, maar in feite ben je in het begin van Pokemon Diamond vooral aan het luisteren. De televisie praat tegen je. Je moeder praat tegen je. Alle dorpsbewoners praten tegen je. En het is niet dat ik iets tegen gesprekjes heb (ik heb potdorie twaalf maanden lang Animal Crossing gespeeld!), maar het is allemaal zo geestdodend saai in dit spel. De televisieprogramma's zeuren maar door over een "Normal Rank Tough Contest" waar ik niets van begrijp en iedereen wil me meteen vanalles uitleggen terwijl ik gewoon zelf alles wil ontdekken! Er is me verteld dat het later allemaal beter wordt, maar het begin van deze nieuwe Pokémon (mijn allereerste Pokémon) is wel flink doorbijten!

→