Altijd als het gaat over leuke platformgames voor de Nintendo DS is er wel iemand die zijn hand opsteekt en iets sympathieks zegt over Kirby Power Paintbrush. Doorgaans is iedereen het daar dan mee eens en de eindconclusie is altijd dat het jammer is dat er niet meer spellen zijn zoals Kirby Power Paintbrush.
Welnu, The Chase: Felix meets Felicity is een spel zoals Kirby Power Paintbrush. Met je magische inkt teken je lijnen op het scherm waar Felix in zijn levels over kan lopen. Felicity gebruikt de magische inkt op een iets andere manier: in haar levels teken je lijnen waar ze in Bionic Commando-stijl aan kan slingeren. Wat de personages met elkaar gemeen hebben is de Grind and Bowl aanval waarmee ze vijanden omver kegelen.
Verder heeft The Chase: Felix meets Felicity iets dat Nintendo-spellen al in een hele lange tijd niet meer gehad hebben: een originele verhaallijn. In de demo-fase was Atari nog van plan om van de hoofdrolspeler een robot te maken die de wereld moest redden, maar gaandeweg kwam iemand op het veel leukere idee om er een heuse love story omheen te schrijven. Spelers besturen afwisselend Felix en Felicity die op weg zijn naar hun romantische date. Onderweg ontmoeten ze vele kleurrijke personages die hen voorzien van ‘comical love advice’.
Het trieste resultaat is dat het reactieveld onder dit filmpje nu langzaam volloopt met spelers die zichzelf te stoer en mannelijk vinden voor zo’n spel:
‘I like the gameplay, but the actual game is a little too kiddy.‘
‘Good gameplay, but too kiddy for me.‘
‘If they were to take all the candy off this title and add a compelling scenarios for that gameplay mechanic then it could have been a better title.‘
Ach ja, de pubertijd. Voor de rest van de wereld is The Chase hopelijk vooral een spel met een frisse invalshoek. Erg veel diepgang zal het vast niet hebben – we verwachten niet dat Felix en Felicity ons echt iets leren over de menselijke ervaring en hoe het voelt om verliefd te zijn – maar hier op games.blog kunnen we Atari’s dappere poging wel waarderen. Jammer dat ik Kirby Power Paintbrush eigenlijk niet zo heel erg leuk vond.
Zie ook:
- Rittai Picross komt eraan, maakt Picross driedimensionaal
- Umihara Kawase komt ons kwellen op de Nintendo DS
Lees ook:Zie The Chase: Felix meets Felicity in actie
Lees ook:Kirby Power Paintbrush ontwerpschetsen van de HAL Laboratory website
Lees ook:Mario & Luigi RPG 3 speelt zich af in het lichaam van Bowser
Lees ook:Super Mario Canvas Curse?
Lees ook:Nieuwe trailer Kirby and the Rainbow Curse (Wii U)
Mischien komt het doordat ik een oude DS vet heb.
Mischien komt het doordat ik mijn DS in bed speel voor ik ga slapen.
.
Maar ik speel nooit met de stylus, ik speel op mijn DS eingelijk alleen maar spellen waarbij ik de klasieke controls kan gebruiken.
.
Volgens mij heb ik een demo gedaan van kirby ooit eens of ik heb het eens bij een vriend gedaan ofzo, ik vond de techniek tof maar het spel matig tot slecht.
.
De artstyle van dit spel is daarentegen wel weer geniaal lekker vrolijk en veel rose hartjes. Heerlijk alleen zou ik als ik Atari was personage 1 van links naar rechts laten lopen en personage 2 van rechts naar links.
.
Ik wacht het wel even af voor ik deze op mijn deze moet ik hebben lijstje zet. Momenteel ben ik erg druk met een 2e hands aankoop Mr. Driller, die gaat mijn DS voorlopig niet uit denk ik…
Ik vind de Stylus eigenlijk alleen goed werken als je de andere knopppen helemaal niet nodig hebt. Combinatie-besturing komen altijd erg geforceerd over en geven me vaak ook nog een verkrampte linkerhand (The Chase is er helaas ook één trouwens, je hebt de vierpuntsdruktoets nodig).
.
Soul Bubbles en Wario Ware vind ik goede voorbeelden van spellen waar de stylus wél werkt. En in Zelda: Phantom Hourglass heb ik me er ook geen moment aan gestoord. Het kan dus wel, maar het gebeurt nog te weinig (al heb ik zoals jou ook helemaal geen bezwaar tegen spellen die alleen klassieke controls gebruiken.
.
“Heerlijk alleen zou ik als ik Atari was personage 1 van links naar rechts laten lopen en personage 2 van rechts naar links.”
.
Dat is wel een briljant idee trouwens.
Als ze dat inderdaad per level zouden omdraaien is het op het einde net alsof ze elkaar in het midden ontmoeten.